• ตาบอดสี เป็นเรื่องของพันธุกรรมที่เราทำอะไรไม่ได้..แต่ใจที่บอดสี เป็นเรื่องที่เรารักษาได้ด้วยตัวเอง..

สีโปรดของคุณคือสีอะไร?
เป็นคำถามทั่วไปที่เราได้ยินบ่อยๆ คำถามไม่ยาก คำตอบก็มีอยู่ในใจ
แต่ถ้าถามว่า
สีโปรดของคุณตอนเป็นเด็ก กับ สีโปรดในปัจจุบัน คือสีเดียวกันหรือไม่? .. 

..เรื่องเล่าจากตัวเราเอง..

หากถามคำถามนี้กับเราตอนเด็กๆ สีโปรดที่สุดของเราคือ สีเทา เหตุผลของเรา ไม่ใช่เพราะเราชอบสีเทาจริงๆ ไม่ใช่เพราะความคูล ความเท่ที่ชอบสีมืดๆ ไม่ใช่ความดิบที่มีในตัว ไม่ใช่ความอยากแตกต่างแต่เหตุผลจริงๆคือ 

" ท้องฟ้าของเราเป็นสีเทา "

เรามองเห็นท้องฟ้าเป็นสีเทาเสมอ ทุกอย่างรอบตัวเราก็เป็นสีเทาไปด้วย

เราไม่ได้ตาบอดสี แต่ใจเราต่างหากที่บอด ใจเรามองเห็นสีฟ้าเป็นสีเทา

เราเป็นคนประหลาด มองอะไรๆให้เป็นสีเทา เพียงเพราะไม่กล้าให้ชีวิตมีความสดใส กลัวการมีความสุข เพราะหลังจากนั้น ความทุกข์มักจะตามมาให้เจ็บช้ำเสมอ เวลาสุขแล้วเจอทุกข์ ความทุกข์นั้นจะดูรุนแรงและโหดร้ายมาก เราเลยคิดเองว่าหากเรามีโลกสีเทาอยู่แล้ว การเจอความทุกข์มากขึ้นอีกเรื่อง จะทำให้เราเจ็บน้อยลงด้วยความรู้สึกชินชา..

นั่นคือเราในอดีต ...แต่เราในปัจจุบันเราเปลี่ยนไปแล้ว..

แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปไม่ใช่สี..

สีโปรดของเรายังเป็นสีเทาเหมือนเดิม แต่ท้องฟ้าของเราไม่เทาอีกต่อไปแล้ว
ใจของเราหายจากอาการบอดสีแล้ว..

เราค้นพบว่า ความทุกข์มันไม่ได้มาพร้อมความสุขเสมอไป มันคิดจะมาตอนไหนมันก็มาได้ทั้งนั้น บางครั้งมันก็มาตอนที่เรากำลังทุกข์อยู่ด้วยซ้ำไป ทุกข์อยู่แล้วทุกข์เพิ่มอีกก็มี..
แล้วทำไมเราถึงต้องไม่กล้ามีความสุขล่ะ เราต้องมีความสุขได้สิ 

ชีวิตใครมันจะไปหม่นหมองได้ตลอดเวลา 

เราต้องแยกให้ออก
ความทุกข์คือทุกข์
ความสุขก็คือความสุข
"อย่าให้ความทุกข์มาลบความสุขออกจากใจ"
แบ่งครึ่งโลกให้สุขและทุกข์มันอยู่ด้วยกันได้ 
จงกล้าที่จะให้ชีวิตมีความสุข และพร้อมที่จะรับมือกับความทุกข์ที่จะเข้ามา 
:)