เรื่องราว Base on เรื่องจริง ของ Florence Foster Jenkins (Meryl Streep) เศรษฐีนีผู้รักดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ ใฝ่ฝันที่จะเป็นนักร้องเพลงโอเปร่าที่มีชื่อเสียง เธอไปดูการแสดงของนักร้องคนหนึ่ง เธอซาบซึ้งและเกิดแรงบันดาลใจอย่างมาก เลยจะเปิดแสดงโชว์ของตัวเองซะเลย โดยได้จ้างคนมาสอนร้องเพลง และจ้างนักเปียโน(Simon Helberg) มาเล่นเพลงให้ แต่เจ้าพระคุณมายลอร์ด เสียงของเธอนั้น!!!(นี่ไม่ได้ดูตย.หนังมาก่อน ก็คิดว่าร้องเพราะไง โว้ยย555) ถ้าดูจากตัวอย่างคุณคงรู้  ทำให้ทุกครั้งที่เธอแสดง จะต้องเลือกคนดู เพื่อที่จะได้ไม่มีใครหัวเราะเยาะเธอได้ โดยคนจัดการทุกอย่างก็คือสามีที่รักของเธอ (Hugh Grant) ที่ไม่อยากให้ภรรยาโดนทำร้ายจิตใจนั่นเอง ตอนแรกก็ราบรื่นดีแสดงเวทีเล็กๆ แต่เธอไม่หยุดอยู่แค่นั้นนะสิ เธอไปในสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น

หนังดูง่าย ดูเพลิน แล้วแบบตลกอ่ะ ตลกในความมั่นหน้าของ Florence ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าเสียงตัวเองเป็นยังง้ายย(แต่ก็ไม่มีใครเคยบอกนางนี่เนอะ มันคือ White Lie โกหกด้วยความหวังดีซินะ) แล้วก็ Mcmoon (นักเปียโน) คือหน้าตาตอนได้ยินเสียงร้องของ Florence ครั้งแรก แบบ...ช่วยกูที!! นี่ทุกคนหูเพี้ยนกันไปแล้วหรือ ชีวิตนักเปียโนของกูต้องดับแน่ ไม่อยากเล่นให้นางแล้วเว้ย ได้โปรด!!!เอากูออกป๊ายย และนักแสดงเล่นดีทุกคนเข้าขากันมาก เจ้าป้าเมอเรียล (Meryl Streep) ร้องเพี้ยนได้เต็มที่ ลองไปฟังเวอร์ชั่นจริงนี่คล้ายกันอยู่นะ5555 บทจะฮาก็ฮา บทจะซึ้งก็เรียกน้ำตาเราได้เลย Hugh Grant ก็อบอุ่นอ่ะ คนอะไรแก่แล้วก็ยังดูดี ชอบความสำเนียงผู้ดีอังกฤษด้วย ดีต่อใจ แต่ตอนแรกคิดว่าจะเป็นคนไม่ดี นึกว่าหลอกทำดีเพราะ Florence รวยเฉยๆ แต่จริงๆแล้วแบบ ฮือออ!!! นึกถึงฉากนั้นแล้วจะร้อง

ใช่!!! จะร้อง คือหนังมันไม่ได้ตลกอย่างเดียวอ่ะ ช่วงท้ายๆคือซึ้งมากสำหรับเรา Florence นางทำตามความฝันอ่ะ ถึงแม้ว่านางจะไม่มีพรสวรรค์ แต่นางก็พยายามมากๆที่จะเป็นนักร้อง ทำทุกอย่างที่ตัวเองรัก นางเชื่อว่าดนตรีสามารถเยียวยาจิตใจได้ นางอยากแบ่งปันบทเพลงให้กับทุกคน นางเป็นคนหนึ่งที่จิตใจสวยงามมากทีเดียว และมีประโยคนึงในหนังที่เราชอบมากคือ

 " People may say I couldn't sing, but no one can say I didn't sing "

นี่เลยของจริง เสียงจริง