ได้แอบมองคนที่ชอบที่สนามบอลจากหน้าต่าง 

เวลาอาหารกลางวันหมดไปกับการหยอกล้อกัน

แต่สำหรับฉัน，มันคือนรก

สายตาของคนที่เกลียดคุณพร้อมจ้องมองทุกข้อผิดพลาด

เพื่อนร่วมห้องที่ยิ้มให้อย่างอึดอัด

ความสุขเดียวคือเสียงกริ่งหมดคาบ

ถ้าการเป็นผู้ใหญ่วัดจากความรอยแผลเป็นและประสบการณ์ชีวิต

ฉันคงเป็นคนที่โตที่สุดในห้อง

โชคดีที่โลกของฉันไม่ได้ถูกจำกัดไว้ในห้องเรียน

นอกห้องเรียนความฝันของฉันได้โลกแล่น

โบยบินผ่านก้อนเมฆของสายรุ้ง

ดำดิ่งลงไปในห้วงน้ำลึกผ่านปลาวาฬ

อีกแค่หกเจ็ดสัปดาห์ฝันร้ายก็จะจบลงแล้ว

พรของเดือนธันวา

“จงอดทนและก้าวสู่การเป็นผู้ใหญ่อย่างงดงาม”