“แกมันเด็กอวดฉลาด”
“ไง ทำไมไม่เถียงแล้วล่ะ”

เสียงของเขาตวาดกร้าว ระบายโทสะมาที่ฉัน
ถ้าเป็นปกติ ฉันคงหันไปมองด้วยสายตาท้าทาย
และเถียงเขาด้วยทุกถ้อยคำที่ผุดขึ้นมาในหัว

แต่ไม่ใช่ตอนนี้
ตอนที่เท้าของเขา กดใบหน้าและร่างเปลือยเปล่าของฉัน ให้แนบสนิทไปกับพื้น
ปากและจมูกหอบเอาอากาศเข้าไปราวกับพ้นจากผิวน้ำ
เหน็ดเหนื่อยกับการดิ้นรนอยู่ภายใต้พันธนาการ
เชือกสีดำรอบตัว ตัดกับผิวกายขาวละเอียด

เส้นผมถูกรวบอย่างหยาบ ๆ และดึงด้วยแรงจากมือของเขา
เพื่อเป็นสัญญาณให้ฉันลุกขึ้น

ฉันเซไปมาด้วยความทุลักทุเล จนหยัดยืนได้ในที่สุด
รู้สึกได้ถึงร่างกายสูงใหญ่ของเขาที่ห่างไปไม่ถึงฟุต

นิ้วของเขาล่วงเข้าไปลูบไล้ตามแนวยาวของเนื้อแนบสนิท
น้ำใส ๆ ที่ช่วยให้นิ้วของเขาซุกซนไปตามทุกที่ตามต้องการ

“เงี่ยนแล้วหรอ”
“แกมันโรคจิตพอ ๆ กันนั่นแหละ”

ฉันไม่มีโอกาสได้ตอบ เพราะมือของเขาตบเข้าที่ใบหน้าด้วยแรงประมาณนึง
ประมาณที่ฉันนึกออกว่าเขายังยั้งมือ
ประมาณที่ฉันรู้ว่านี่คือการเย้าแหย่
แต่เป็นประมาณที่ฝากรอยแดงและความรู้สึกร้อนผ่าวเอาไว้บนผิว

ถ้าคุณกำลังสงสาร สมเพช หรืออยากอาเจียน หยุดเอาไว้ก่อน
ฉันมีความสุขและอยากดื่มด่ำ ความเจ็บปวดทั้งกายและใจเหล่านี้ เอาไว้ทุกห้วงวินาที

มันยังไม่ใช่เรื่องทั้งหมด ไม่ใช่ครึ่งเรื่อง ยังไม่เริ่มเรื่องด้วยซ้ำ
นี่แค่การอุ่นเครื่อง
หลังจากนี้ต่างหากที่เกมรักแสนบ้าคลั่งของเขาเริ่มขึ้น