โดยเฉพาะเวลาที่เราอยากดีดตัว หนีให้พ้นเรื่องราวแสนยุ่งเหยิงในชีวิตที่ดำเนินไปอย่างยากลำบากเหลือเกิน

         เราถอดรองเท้าคู่เก่งที่ใส่มาด้วย และเกี่ยวมันเอาไว้ข้างๆตัว เพื่อปล่อยให้เท้าเปลือยเปล่าสัมผัสทรายเม็ดเล็กจิ๋ว เออ ยิ่งเปื้อนยิ่งรู้สึกดีแฮะ เหมือนยิ่งย้ำให้รู้ว่า เรากำลังฮีลลิ่งซ่อมแทรมใจที่บอบช้ำด้วยของเเข็งนับล้านพวกนี้ยังไงยังงั้น ลองเดินไปไกลอีกหน่อยมั้ย  ค่อยๆโน้มตัวเอามือไปแตะน้ำทะเล ดมกลิ่นของลมที่พัดพาเอาความสบายใจจากอากาศบริสุทธิ์เข้าไปให้เต็มปอด  เราเลือก 'วาง' ความกังวลไว้ที่ฝั่ง หรือบางคนเลือกที่จะ 'โยน' มัน ลงโพ้นทะเลลึกที่ไกลแสนไกลเบื้องหน้าก็ได้  แต่ไม่ว่าเราจะเลือก วาง หรือ โยน อย่างน้อยตอนนี้ ก้อนความทุกข์ขุ่นมัวนั้นก็ไม่ได้อยู่บนมือของเราอีกต่อไปแล้ว ตักตวงความสุขที่อาจจะเกิดขึ้นแม้ชั่วขณะอย่างเต็มที่ก็พอ

 

เราเดินวนไปวนมาที่ชายหาดนานพอสมควร ก่อนที่ภาระหน้าที่ในสมองจะเคาะเตือนว่าถึงเวลากลับแล้ว

       เราใส่รองเท้าคู่เก่งที่เคยถอดอีกครั้ง ตอนนี้ทรายแห่งความสุขต้องโดนปัดออกอย่างเลี่ยงไม่ได้ เม็ดทรายที่ติดเข้าไปกับเท้าคงทิ่มแทงสร้างความรำคาญให้เราเดินไม่สะดวกอีกต่อไป ทั้งๆที่ ทราย เคยเป็นสิ่งที่เราต้องการนี่นา หรือเพราะภาระหน้าที่เบื้องหน้าต้องมาก่อน อย่างคำที่คนอื่นเคยบอก ว่าเราไม่สามารถทำสิ่งที่ตัวเองต้องการได้ทุกอย่างหรอก การจากไปจากสถานที่แห่งนี้ก็เหมือนกัน ถึงเวลาต้องกลับไปใช้ชีวิตแล้วหล่ะ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นชีวิตที่ต้องจำใจไปเผชิญปัญหาร้อยแปดที่พักไว้และต้องรอให้ตัวเองกลับไปสะสางแก้ปมแน่นๆเหล่านั้น หรืออาจเป็นชีวิตที่มีอะไรดีๆรออยู่ข้างหน้าก็ได้ 

                                สุดท้ายเราต้องกลับไปสวมรองเท้าคู่เดิมนั้นสินะ 

แต่ทะเลก็ไม่ไหนนี่  เมื่อใดที่รู้สึกเหนื่อย อยากพัก อยากทิ้งใจหนักๆไว้ที่ไหนสักที่ ก็สวมรองเท้าคู่เก่งที่พาเธอเดินผ่านปัญหามากมายคู่เดิมนี่แหละกลับมา เเบตเตอรี่ใจเธอเต็มเมื่อไรก็ออกไปใช้ชีวิตกันต่อ

นะคนเก่ง :)