เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ว่ากันด้วยเรื่องชีวิตวัยเรียนดิวเด้งดึ๋ง
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน ขอบคุณลีลาศที่ทำให้อยากกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้ง
  • อารัมภบท กูเปิดบล็อกตั้งแต่อยู่ม.ปลาย จนตอนนี้เรียนมหา'ลัยรอบสองละ ไม่ใช่ว่าเรียนป.โทหรอก กูซิ่ว อีควายยยยย บัดซบจิงๆเลย

    บทนำ ขอบคุณลีลาศที่ทำให้อยากกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้ง (แอดมินบอก กลับมาทำไม ออกไปจากเว็บกูอีสัส) กูลงทะเบียนเพราะอยากเรียนการสื่อสารนะ ไม่ได้มาลงคอร์สลีลาศวัยเกษียณ คิดว่ากูชอบมาเหรอห๊ะ หน่วยกิตก็มีอยู่อันเดียว ยังจะมากดเกรดกูอีก คิดดีแล้วหรอให้กูเรียนลีลาศผ่านโซเชียล แล้วกูอยู่มหา'ลัยนะไม่ใช่มัธยมจะได้มาบังคับให้กูเรียนลีลาศ แต่แดแด็ด แต่แด๊ แดแดแด่แด
    (พื้นที่บ้านกูก็ไม่ค่อยมี รกชิบหาย เจ้าของบ้านแม่งโสโครกจริงๆ เฮ้อ กูล่ะเบื่อ อาจารย์ยังให้กูเรียนผ่านยูทูบด้วยตัวเองอีก แล้วมหา'ลัยเขาจะจ้างมึงมาทำไมคะอาจารย์)

    บทตาม กูหัดเต้นมา 3 วัน ถึงวันนี้แล้วกูรู้สึกเหมือนกูกำลังจะตาย กูหมดเรี่ยวหมดแรง หมดกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่เข้าใจหรอว่ากูเต้นไม่ได้ กูพยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้จริงๆ กูเรียนไป 3 คลาสมากดคะแนนกู โอ๊ยยยย กูเต้นครั้งแรกในชีวิต มึงจะอะไรนักหนา กูเต้นไม่ได้โว้ย ยังจะมาบังคับให้เต้นก้าวขาทำมุม 45 องศา คนเหี้ยอะไรวะจะมานั่งก้าวขาให้ทำมุม 45 องศาได้ ขากูไม่ใช่ไม้โปรแทรกเตอร์นะ ใครทำได้นี่กูนับถือเลย มึงเก่งมาก

    ปล.อารัมภบทแล้วยังมีบทนำอีก กูจะเขียนนิยายเหรออีเวร แล้วบทตามเหี้ยอะไร๊!! โลกไหนเขามี โอ๊ยกูเบลอเมาลีลาศ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in