ฉันใช้เวลายาวนานนับแรมเดือนกับหนังสือเล่มนี้
ส่วนหนึ่งเพราะความวุ่นวายของช่วงชีวิตทำให้ไม่มีเวลาอ่าน อีกส่วนสำคัญกว่า เพราะแนวเรื่อง ‘เพื่อชีวิตและสังคม’ เช่นนี้ ดูจะเป็นยาขมสำหรับการอ่านของฉันเหลือเกิน
อ่านไปได้แต่ถอนใจไป รู้สึกว่า 19 เรื่องสั้นนี้ช่างยาว อ่านเท่าไหร่ก็ไปไม่ถึงตอนจบเสียที


เจ้าของหนังสือที่ฉันยืมมาบอกว่า จะอ่านให้สนุกต้องรู้ประวัติศาสตร์ประเทศลาว จะได้ตาม ‘มุก’ ที่นักเขียนใส่มาได้ทัน แต่ฉันไม่มีพื้นความรู้นั้น เพียงพอจับคลำได้ว่ามีการเหน็บรัฐบาลลาวยาวไปถึงประเทศสหรัฐอเมริกา
...คงเพราะอย่างนี้ล่ะมั้ง ฉันเลยไม่อินกับหนังสือเล่มนี้เท่าไหร่


แต่ถ้าตัดประเด็นเชิงสังคม ที่ฉันมีความรู้จำกัดจำเขี่ยออกไป แล้วพูดเฉพาะความเป็นงานเขียน
หลายเรื่องอ่านสนุกนะ ฉันชอบเลยทีเดียว (ขออภัย จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไรบ้าง มันขาดความปะติดปะต่อ และจะให้กลับไปรื้อฟื้นก็…ขี้เกียจ!) หลายเรื่องฉันก็ต้องเคี่ยวเข็ญตัวเองอย่างหนักให้อ่านจนจบ

อาจเพราะ ‘กระดูกอเมริกัน’ เป็นงานเขียนรวมเรื่องสั้นต่างกรรมต่างวาระตลอดชีวิตการทำงานของนักเขียน ระดับ ‘ความคม’ ของเรื่องจึงต่างกันไปในความรู้สึกของฉัน


ที่ตื่นตาเปิดโลกฉัน คงเป็นภาพประเทศไทยจากมุมมองของคนลาว ไม่นึกว่ามันจะ โอ้โฮ ศิวิไลซ์อะไรได้ขนาดนั้น สายตาที่คนลาวมองเรา ไม่ต่างจากสายตาเราที่มองฝรั่งมังคา ดูชื่นชม มีความหวัง และวอนนาบี อยากเป็นให้ได้บ้าง จนฉันต้องพลิกหน้ากลับไปอ่านทวนซ้ำว่าเขาไม่ได้พิมพ์ผิดประเทศ


สรุปแล้ว