Last Night in Soho

อาจไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สักเท่าไหร่นักสำหรับหนังระทึกขวัญที่ว่าด้วยตัวละครเอกกำลังค่อย ๆ ถลำลึกเข้าไปเกี่ยวข้องกับบางสิ่งบางอย่างที่ผู้คนรอบข้างไม่สามารถรับรู้ไปพร้อม ๆ กับเขาหรือเธอได้ ตัวอย่างไม่ใกล้ไม่ไกลของยุคนี้เห็นจะเป็น The Invisibleman (2020) ที่ตัวเอกภายในเรื่องต้องคอยหนีจากมนุษย์ล่องหนที่ทั้งใส่ร้ายและทำร้ายเธอ จนถูกคนรอบตัวมองว่าเป็นบ้าไปโดยปริยาย

กล่าวได้ว่า ตัวตัดสินถึงผลสำเร็จภายในหนังประเภทนี้คงหนีไม่พ้นการนำเสนอตัวละครผ่านบทและการแสดงออกถึงความน่าเอาใจช่วย ซึ่งหากล้ำเส้นแม้เพียงนิดเดียว อาจก่อให้เกิดเป็นความพังทลายของหนังจากความน่ารำคาญในตัวละครได้ทันที แต่จนแล้วจนรอด จากสายตาและความรู้สึกของผู้เขียน การถ่ายทอดตัวละคร เอลลี่ ของ โธมัสซิน แม็คเคนซี่ ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกรำคาญเธอเลยแม้แต่นิดน้อย ในอีกแง่มุมหนึ่ง สถานะบ้านนอกเข้ากรุงของตัวละครก็ชวนให้นึกถึงอาการ Homesick (เพียงแต่เป็นฉบับจิตหลอน) ฉากฟูมฟายอยากกลับบ้านจึงอพอจะช่วยให้หนังยึดโยงคนดูไว้ได้บางส่วนแบบคาบเกี่ยว

คงต้องบอกว่า ความถลำลึกภายในหนังเรื่องนี้มีต้นสายปลายเหตุมาจากความรู้สึกถวิลหาของตัวละครเอกที่อยากจะย้อนกลับไปโลดแล่นดั่งฝันอยู่ในกรุงลอนดอนช่วงยุค 60 หรือที่รู้จักกันในนามของ Swinging Sixties ซึ่งไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า การเสกสรรบันดาลกรุงลอนดอนยุค 60 ให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งผ่านเสียงเพลงอันหรูหราทางดนตรี แสงสีอันเป็นประกาย และงานสร้างอันประณีตที่ถูกควบรวมด้วยเทคนิคพิเศษนั้นชวนให้รู้สึกเจริญหูเจริญตาไม่ใช่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเครื่องแต่งกายหลากสไตล์ที่มีผู้สวมใส่เป็น อันยา เทย์เลอร์-จอย ในบท แซนดี้ เข้ามาช่วยเติมเต็มความจัดจ้านตามชื่อยุคให้ครบรส

แม้เรื่องนี้การกำกับของ เอ็ดการ์ ไรท์ จะไม่ได้จัดจ้านหรือวาดลวดลายฉวัดเฉวียงอะไรมาก แต่ก็มีชั้นเชิงในการสร้างความฉงนใจให้คนดูตั้งแต่เริ่มต้น ไปจนถึงช่วงเวลาในห้วงความฝันที่มากด้วยเสน่ห์น่าหลงไหล และเมื่อเส้นแบ่งระหว่างความฝันกับความจริงค่อย ๆ บางลง ในตอนนั้นเองที่ฝีไม้ลายมือการกำกับของเขาก็เป็นที่ประจักษ์ถึงความดูสนุกพร้อม ๆ กับสามารถนำพาคนดูให้คล้อยตามไปกับเรื่องราวได้อย่างไม่ยากเย็น ขณะเดียวกัน บางช่วงของการยกระดับความปั่นประสาทที่ตัวละครต้องพบเจอแลดูจะหนักมือไปไม่หน่อย จนความประสาทแดกของตัวละครเกือบที่จะเกินคำว่า พอดี

อย่างไรก็ตาม Last Night in Soho ถือเป็นหนังระทึกขวัญที่การดูรอบสองอาจไม่ได้ชวนให้รู้สึกเอ็นจอยเท่าความประทับใจแรกที่หนังมอบให้ กระนั้นเอง หนังเรื่องนี้ก็ยังคงสามารถเติมเต็มความถวิลหาของคนดูซึ่งต้องการหนังระทึกขวัญสักเรื่องที่ค่อย ๆ ยกระดับความเดือดดาลได้อย่างวายป่วงทางอารมณ์จากสิ่งที่ตัวละครต้องพบเจอและรับมือ แม้จะไม่ถึงขั้นชิบหายวายวอดก็ตามที (หรืออาจถึงในมุมมองของบางคน)

เขียนโดย: พัทธนันท์ สวนมะลิ