“ห๊ะ.. ไปไหนนะ?”

ต้องพูดซ้ำสองรอบทุกที เวลาที่บอกใครว่าจะไป พินอูลวิน (Pyin U Lwin) กับ สิป้อ (Hsipaw)

เอาจริงๆ ก็ไม่คุ้นชื่อสองเมืองนี้มาก่อนหรอก แต่ตอนได้ดูหนังเรื่อง ‘From Bangkok to Mandalay ถึงคนไม่คิดถึง’ แล้วเห็นฉากเห็นวิวแล้วบอกตัวเองเลยว่า “จะไปๆๆๆ” (เพลงประกอบหนังก็ชื่อ ‘ฉันจะไป’ พอดีเลย จะบิ๊วไปไหน!) แล้วก็จองตั๋วเครื่องบินเลย!

จริงๆ เราไปพม่าทุกปี ปีนี้เป็นปีที่สี่แล้ว (ท่าขี้เหล็ก ย่างกุ้ง มัณฑะเลย์ เนปิดอร์ และเมืองเล็กเมืองน้อยแบบนั่งรถข้ามเรือพอไปถึง) แต่เรารู้สึกว่าเรื่องของพม่าที่หลายคนรับรู้ บางทีก็พร่ามัว บางทีก็น่ากลัว

ใช่ บางครั้งพม่าก็น่ากลัว แต่ก็รู้สึกว่าเป็นความน่ากลัวในแบบที่เข้าใจได้

และแล้ว.. ความทรงจำเกี่ยวกับพม่าถูกบันทึก (อีกครั้ง) เมื่อล้อเครื่องบินแตะรันเวย์สนามบินมัณฑะเลย์ ที่กลับไปหาเพราะคิดถึงไหม? ไม่รู้ แต่ที่รู้คือ แค่อยากไปให้ 'ถึงคนไม่คิดถึง' เท่านั้นเอง