To Gianni 

happy valentine !

เกือบจะทุกครั้งที่คนมักจะพูดกับฉันว่า 

‘มึงคบกันมาได้ยังไงตั้ง 2 ปีแบบไม่ได้เจอกันเลย'  

เมื่อเขารู้ว่า ฉันกับแฟนเราคบกับแบบ long distance ได้สองปีเต็ม กำลังจะย่างเข้าปีที่ 3 แล้ว

และก็เป็นฉันทุกทีที่ตอบกลับไปว่า 

‘กูน่ะอยู่กับสิ่งที่เรียกว่าไฟสวาท ทาสรักไม่ถึงปี

หลังจากนั้นกูอยู่กับสิ่งที่เรียกว่ามิตรภาพล้วน ๆ’ 

ใช่ ในความรักมันต้องมีมิตรภาพ !  

แต่ไม่ใช่มิตรภาพอย่างที่รัฐบาลจีนส่งหมีแพนด้ามาไทยหรอกนะ 

แล้วก็ไม่ใช่แบบที่คนเขาชอบเอาไปตั้งแคปชั่นรูปวันแต่งงานว่า 

‘I married to my best friend’ ด้วย (อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในพจนานุกรมของฉัน)  

เพราะมิตรภาพในความรักที่ฉันหมายถึง ฉันหมายถึงมิตรภาพในหนังรักจากผู้กำกับ Christian Ditter 

เรื่อง Love Rosie ที่โรซีและอเล็กซ์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่รู้สึกดีต่อกันมากกว่าเพื่อน

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้โรซีท้องแบบไม่ตั้งใจกับผู้ชายคนอื่น 

ส่วนอเล็กซ์ก็หนีไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น 

วนเวียนกลับมาพบกัน ปรับความเข้าใจกัน... แต่ไม่เคยได้รักกัน

มิตรภาพเปลี่ยนไปเป็นความรักสำหรับโรซีและอเล็กซ์ 

แม้จะพรากจาก แต่พวกเขาไม่เคยถูกตัดให้ขาดออกจากกันเลย      

ฉันคือโรซี ส่วนเขาคืออเล็กซ์ ตอนที่ฉันรู้จักเขา ฉันไม่ใช่คนดีนัก นั่นเลยทำให้เขาดูแสนดีเกินไป 

เขาจริงจังเกินไป ส่วนฉันไม่ขอจะซีเรียส เขาต้องการหยุด ส่วนฉันไม่พร้อมจะหยุด ฉันเบื่อเขา 

เขาเบื่อฉัน เราเบื่อกัน เขาไปมีคนใหม่ในขณะที่ฉันสนุกกับการได้เป็นหญิงเสเพล   

เราหลุดออกจากวงโคจรของกัน 

ท้องฟ้าทุกวันโล่งจนน่าใจหายหลังจากที่เขาไม่อยู่ 

ต้องใช้เวลานานหลายปีกว่าเราจะโคจรกลับเข้ามาใกล้กันอีกครั้ง

และฉันโชคดีกว่าโรซีก็ตรงนี้ ตรงที่ฉันได้รักเขาและเขาก็รักฉัน

เราให้โอกาสกันอีกครั้ง ปราศจากความกลัวว่ามันจะจบเหมือนเดิม 

ด้วยความเข้าใจว่า ความรักไม่สามารถทำให้ลดน้อยลงได้ด้วยระยะทาง 

หรือปิดตายไว้ด้วยประตู ทำหายเหมือนกุญแจบ้าน หรือว่าทิ้งไว้ข้างหลังเหมือนกล่องพัสดุ 

เขาโตขึ้นจากวัยรุ่นหัวร้อนเป็นผู้ชาย ส่วนฉันกระเทาะเปลือกออกมาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว 

แต่ก็นะ ความซวยกับความรักเหมือนของที่ต้องมาเป็นแพคเกจ 

ฉันว่าฉันกำลังโดนพระเจ้าลงโทษที่ไม่รู้ใจ ให้ไม่ได้เจอหน้าแฟนเลยตั้ง 2 ปี !

ตลอดเวลา 2-3 ปีที่ผ่านมามันทำอะไรได้บ้าง ? ก็เป็นต้นว่า 

อังกฤษออกจากสหภาพยุโรปได้สำเร็จ 

อเมริกาเลือกตั้งครั้งใหม่

คนไทยได้ตาสว่างกันมากกว่าปีไหน ๆ จากการชุมนุมใหญ่นำโดยคณะราษฎร 

จัสติน บีเวอร์แต่งงานสักที  

จีนคุมโรคระบาดไม่อยู่ 

ฉันยังทำงานอยู่ที่ออฟฟิศเดิม 

ส่วนเขาย้ายประเทศไปทำงานที่ปารีส ! 

ฉันเป็นผู้เป็นคนขึ้นมากทีเดียว ขณะเดียวกันก็ต้องขอบคุณเขา 

ผู้ชายที่ห่างไกลจากคำว่าสเปคฉันมากและฉันก็ไม่ใช่สเปคเขาเช่นกัน 

หน้าที่การงานเขาก็แปลก ๆ ฉันเคยคิดนะว่า ฉันจะรักผู้ชายที่ทำงานเพื่องาน 

งานของเขาต้องมีความหมายทั้งต่อตัวเขาและโลก แต่จะไปหวังอะไรมากกับเขาจริงไหม  

เมื่อฉันยังทำงานงก ๆ แลกกับเศษเงินและความทะเยอทะยานทางวัตถุอยู่ทุกวัน 

แน่ล่ะว่า ถึงแม้เขาไม่ใช่เลยสักข้อเดียวจากลิสต์ผัวในฝันของฉัน 

แต่สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ในความรักเรามีสิ่งที่เหมือนกันนับไม่ถ้วน

เป็นต้นว่า เราเกลียดพ่อแม่เราเหมือน ๆ กัน ที่พวกท่านไม่สอนเรื่องสำคัญ ๆ ในชีวิต

แต่เป็นทุกอย่างที่สังคมเขาว่าดี 

เราถูกเลี้ยงมาแบบรัก, แต่ไม่เคยอุ้ม 

ทำให้เราเผลอทำตัวเย็นชากับคนอื่นโดยไม่รู้สึกผิด  

เราเกิดมาแม้จะต่างกันทั้งเชื้อชาติ ศาสนา สีผิวและวัฒนธรรม อยู่ห่างกันตั้งห้าพันกว่าไมล์ 

แต่เราเหมือนกันอย่างกะแกะทุกครั้งที่อ้าปากวิจารณ์รัฐบาลและเรื่องบัดซบที่เกิดขึ้นบนโลก​

'เรารักกันแทบบ้า' ฉันว่าคำนี้ไม่ได้ฟังดูเกินจริงไปเลย  

ตลอด 2 ปีที่ผ่านมาเราถูกหยิบยื่นอุปสรรคเพื่อพิสูจน์ในความเป็นเราไม่น้อย 

และทุกครั้งเราก็ผ่านมันไปได้เยี่ยมบ้าง สะบักสะบอมบ้าง 

ในเรื่องสำคัญๆ เราแทบจะไม่ทะเลาะกันเลย 

ผิดกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เรามักจะต้องเถียงกันบ้านแตก เป็นต้นว่า 

ฉันผูกเชือกรองเท้าแน่นไป 

'มันไม่สวย' เขาว่า ฉันใส่มาก่อนและรู้ดี  

ไม่ก็ ฉันไม่กดเล่นสเนปแชทที่เขาส่งมาให้ซ้ำแม้จะบอกว่าชอบมัน  

'พวกปากว่าตาขยิบ' อีตอแหล เขาคิด

ส่วนฉันก็รำคาญที่เขารู้ดีไปซะหมด ชอบเล่นบท Mr. know it all 

และรำคาญที่สุด เวลาเขาไม่เปิดเสียงไอแพดให้มันดังขึ้น

แต่มาโทษว่า airpod ฉันเป็นของปลอม 

เราเหม็นขี้หน้ากัน ชักสีหน้าใส่กัน 

เรา sexting กัน กรอกตามองบนใส่กัน  

เราบอกรักกัน เราเบื่อกัน 

เราเผลอทำร้ายกันนับครั้งไม่ถ้วน 

ทุกอย่างนั้นทำให้ฉันรู้ว่า 

จุดจบในความสัมพันธ์สามารถปรากฏขึ้นตรงหน้าเราเมื่อไหร่ก็ได้ 

ความไม่รัก ซ่อนตัวอยู่ในความรัก 

เหมือนความเป็นความตายที่ห่างกันแค่ใส่เสื้อกลับด้านตามความเชื่อทางศาสนาพุทธ 

ฉันเลยกะว่าจะสร้างทฤษฏีรักน้ำเน่าเป็นของตัวเอง (ฉันชอบแต่งเรื่อง - ตลอดไป)  

ว่าเราจะเอากันอย่างคนคลั่งรักที่ไม่มีวันสร่าง 

แต่ฉันจะรักเขาเหมือนเพื่อนที่จะไม่ยอมเสียไปไม่ว่าจะยังไงก็ตาม 

เพราะตลอดไปในความรัก มีจริงไหม ฉันไม่รู้ 

แต่ถึงแม้มันจะมีอยู่จริง 

ฉันก็ไม่เชื่อว่าความรักจะมีพลังมากพอที่จะทำให้เราอยู่

เมื่อวันที่เราต้องเผชิญหน้ากับพายุแห่งความชิบหายวายป่วง

แต่ฉันเชื่อว่ามิตรภาพของเราจะทำได้