พีทย้ายเข้ามาในห้องเดี่ยวตั้งแต่ประถม ป๊าอยากให้เขาฝึกนอนคนเดียว อยู่คนเดียวให้ชิน

‘ยังไงเดี๋ยวก็ไปเรียนต่ออยู่แล้ว’ ป๊าเคยพูดไว้ ‘ไม่ฝึกตอนนี้แล้วจะฝึกตอนไหน’

เป็นวิธี ‘แยกห้องเลี้ยงลูก’ สไตล์ฝรั่งที่ม๊าเคยค้านหัวชนฝาเลยทีเดียว



คืนแรกๆ ความมืด ความอ้างว้างของเตียงเดี่ยวในห้องใหญ่ทำเขากลัว เด็กชายตัวเล็ก ผอมกะหร่องนอนขดตัวในผ้าห่มหนา เป็นดักแด้ที่ไม่ยอมคลายสลายตัวจนแสงแรกของเช้าแยงตา

เสียงแอร์คำรามเบาๆตอนหัวค่ำเป็นแบคดร็อปของความนิ่งของห้อง

เขายังคงนอนตาค้าง มือสอดมือ แนบไว้กับอก นอนนิ่งสนิทเงียบงันอยู่คนเดียว




หลายปีผ่านไป เขาก็ยังสลัดความเหงาลึกๆนั้นไม่หายอยู่ดี

ถามว่าอยู่คนเดียวได้ไหม อยู่ได้ แต่เมื่อปิดประตู กดล๊อคที่ลูกบิด ดับไฟ แล้วจมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเองในความมืด เขากลับรู้สึกกลัว



ความทรงจำครั้งที่เขาไปค้างบ้านเฮียอี้ชักจะเลือนลาง แต่พีทพอจะวาดภาพออกถึงเด็กชายสามคน ที่รีบวิ่งมาทับโถมร่างสูงของอาเฮียคนโตบนฟูกใหญ่ที่พื้น

เขายืนมองอยู่ห่างๆ ตาตี่สองข้างกระพริบปริบๆ กอดหมอนข้างไว้กับตัว แล้วความคิดสีหม่นก็แวบเข้ามาในหัว:

เรียกว่าญาติ ก็ใช่ แต่ไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือดที่แนบแน่นขนาดนั้น เขาไม่มีสถานะ ไม่ได้เป็น ‘น้องชาย’ ที่เฮียจะมารักมาหวงและห่วงใยเท่าน้องชายตัวเอง


ก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง คนที่สนิทเพราะอายุไล่เลี่ยกับเฮีย แต่เขามีครอบครัวของเขาเอง มีบ้านของเขาเอง มีป๊าม๊าที่เทความรักความใส่ใจมากองไว้ที่เขาคนเดียว


คำว่า ‘ลูก’ นั้นเล็กและเบาหวิวใน ‘ลูกคนเดียว’  หากคำว่า ‘คนเดียว’ นั้นยิ่งใหญ่ โดดเดี่ยว และหนักอึ้งนัก




ความคิดวิ่งวนในหัวเขาเหมือนชิ้นจิ๊กซอว์ที่หลงมาผิดกล่อง


จะเร่งหาคำตอบ ก็หาไม่ได้ 

จะเค้นตัวเองให้ตัดสินใจอะไรอย่างหนึ่ง ก็ไม่มีหลักฐาน ข้อมูล หรือเวลาเพียงพอ

จะหยุดเวลา หนีปัญหา หลีกเลี่ยงสิ่งที่ต้องทำ มันก็ไม่ใช่เขา

นี่คือสัญญาที่เขาให้กับม๊า 

นี่คือความจริง ที่เขาจะเสาะหาให้เสมือนเป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำให้ป๊า

แต่นี่คือคำถามที่เขาไม่อาจตอบได้ภายในชั่วข้ามคืน



พีทลุกจากเตียงไปหยิบมือถือป๊า

หัวคิดย้อนไปถึง ‘น้องชาย’ คนที่เขา ‘ได้มา’ อย่างงงๆ สายเลือดต่างแม่ที่เรียกเขาว่า ‘พี่’ ในสองสามครั้งที่เจอกัน

เด็กหนุ่มร่างโปร่งที่ไม่เคยไม่สวมเสื้อลายฮาวาย กับจี้รูปยานบินแปลกตา และผมยาวข้างหนึ่งที่มักปรกตาอยู่เสมอ

เสียงขวางโลกที่กล่าวคำสุภาพทั้งขอร้องและขอบคุณเขาอย่างไม่เคอะเขิน



ฝากรูปให้แม่ดูด้วย เขาพิมพ์บนมือถือของคนที่จากไป นิ้วนิ่งกว่าที่คิด

อาจเป็นเพราะกำลังทำอะไรสักอย่างให้อีกฝ่ายอุ่นใจละมั้ง  เขามองนิภา แล้วก็ไม่อาจนึกภาพนางในฐานะคนที่จะฆาตกรรมชายคนรักได้ลงคอ

แล้วยังเจ้าเด็กฉีนั่นอีก


‘แม่ยังไม่รู้เรื่องพ่อ’ เขาจำเสียงตึงๆ นั้นได้แม่น ตาทั้งสองออกร้อนรนกระวนกระวาย เจือความเป็นห่วงมารดาตัวเองอย่างเห็นได้ชัด

‘พี่อย่าบอกแม่นะ’



เขาต่อสายไปหาฉีหลังส่งรูปและพิมพ์ข้อความเสร็จ

เสียงเดิมรับสาย รอฟังเขาอธิบาย

คงโทนน้ำเสียงได้เสมอต้นเสมอปลายจนแปลกใจตัวเอง



“ขอบคุณครับ”

เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสถึงไออุ่นในเสียงของอีกฝ่าย ความนุ่มนวล โอนอ่อนของเด็กหนุ่มที่อยู่กับแม่เพียงลำพัง ...เหมือนเขาตอนนี้

ความอ่อนโยนที่แทบละลายใจบางๆของเขาไปหมด



“โอเค”

เขาตอบรับสั้นๆ ก่อนวางสาย



แม้เพิ่งรู้จักกัน ความสุภาพที่ขัดกับภาพลักษณ์ของเด็กหนุ่มกลับทำให้ฉีแทรกซึมเข้าความคิดและความทรงจำของเขาอย่างง่ายดาย


เขามีน้องชายแล้วสินะ


ถึงจะท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้ก็เหอะ 


เขามีน้องชายที่น่ารักคนหนึ่งแล้ว.

xxxxx

จากใจลูกคนเดียวที่ขอหยุดความคิดมากของตัวเองไว้ชั่วคราวค่ะ

ตอนหน้าน่าจะเป็นฉากผลไม้จากมุมมองฉี

ขอบคุณที่สนใจ อ่าน และรีวิวนะคะ

ชอบไม่ชอบยังไงความคิดเห็นและทุกกำลังใจของคุณมีค่าเสมอ

x

ข้าวเอง.