หวาน

คือความรู้สึกแรกที่แทรกเข้ามาในหัวของอึนจีวอน มันไม่ใช่รสหวานที่เขาคุ้นเคย แต่จีวอนคิดว่ามันเป็นรสหวานที่ไม่เลวเท่าไรนัก

"ผมหายไม่สบายแล้วนะ ต้องขอบคุณพี่เลยนะเนี่ย"

"ดีแล้ว"

จีวอนยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ เขาชะงักมือเล็กน้อยกับรสชาติของกาแฟที่เปลี่ยนไป 

"ใส่น้ำตาลกี่ช้อน" จีวอนวางแก้วกาแฟลงแล้วเงยหน้าขึ้นถามคังซองฮุน

"สองครึ่ง แบบที่พี่ชอบเป๊ะๆ"

"มันไม่หวาน"

"ผมชงให้พี่มาเกินครึ่งชีวิตเลยนะ ผมจะลืมได้ไง" ซองฮุนตอบแล้วยื่นมือไปหยิบแก้วกาแฟของจีวอนมาชิม

"รสชาติเดิมนะพี่"

"ไม่ มันไม่หวาน นายลืมใส่น้ำตาลรึเปล่า"

"ผมไม่ได้ลืมแน่ๆ"

มีบางอย่างแปลกไป จีวอนมั่นใจว่าซองฮุนพูดความจริง หมอนี่ชงกาแฟให้เขากินมานานพอที่จะไม่ลืมว่าเขาชอบกินกาแฟแบบไหน ใส่กาแฟกี่ช้อน น้ำตาลกี่ช้อน แต่ถ้ามันไม่ใช่ซองฮุนที่ลืมใส่น้ำตาล แล้วทำไมกาแฟแก้วนี้ถึงได้มีรสชาติผิดไปจากที่มันควรจะเป็น

"หรือว่าพี่จะไปกินอะไรที่มันหวานกว่ามาก่อนหน้านี้ ความหวานมันยังติดปากพี่อยู่ รสชาติกาแฟมันเลยเปลี่ยน" 

เสียงของซองฮุนหยุดความคิดของจีวอน 

จีวอนคิดอะไรได้บางอย่างในตอนนั้น เขามองไปที่คนตรงหน้า หรือถ้าจะพูดให้ถูก จีวอนมองไปที่ริมฝีปากของซองฮุน

ภาพของเมื่อคืนฉายชัดอยู่ในหัวของจีวอน มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าเขาไปกินอะไรที่มันหวานกว่ามาก่อนหน้านี้

อะไรบางอย่างที่มันหวานกว่ามากๆ 

เขาไม่ได้หมายถึงรสชาติจูบที่หวาน แต่เขาหมายถึงรสชาติของริมฝีปากซองฮุนต่างหากที่มันหวาน

%