? DAY1 : Best Part ?

challenge #10daysByJmione 

Kang Dongho & Lai Kuanlin

จุมพิตยามเช้าปลุกร่างเล็กที่หลับใหลให้ตื่นจากนิทรา เปลือกตากระพริบถี่เพื่อปรับโฟกัส ใบหน้าคมเข้มลอยเด่นอยู่ตรงหน้า เจ้าของริมฝีปากหยักนัยน์ตาสีน้ำตาลที่เพิ่งละจูบออกไปฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี

รอยยิ้มที่มีให้ร่างบางนี้คนเดียว

“ ตื่นได้แล้วครับคุณ ” เสียงทุ้มเข้มกระซิบข้างใบหูขาว ขบเม้มเบาๆจนร่างบางย่นคอหนี

“ ขโมยจูบ ขี้โกงเป็นบ้า ” ลูกแมวในอ้อมกอดบ่นพึมพำแต่สองแขนกลับโน้มคอคนพี่ลงมาหาตนเอง 

ไม่นานหลังจากนั้นสัมผัสนุ่มหยุ่นเกิดขึ้นที่ข้างแก้มสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากหยัก กดจูบซ้ำไปซ้ำมาจนเจ้าหมีตัวโตหัวเราะร่า ทิ้งตัวลงนอนข้างร่างบางเช่นเดิม ดึงคนเด็กกว่าเข้ามากอดแนบแน่น 

กว่าจะมีวันนี้เราสองคนฝ่าฟันมาด้วยกันตั้งเท่าไร พิสูจน์ให้ใครต่อใครเห็นว่าเรารักกันมากแค่ไหน และสุดท้ายความพยายามของเราก็ไม่เคยทรยศเราเลยสักครั้ง

“ ทำไมวันนี้กอดแน่นล่ะ ” ควานลินเอ่ยถามขณะใบหน้าหวานซุกอยู่ที่อกแกร่ง ฟันคมขบกัดเบาๆผ่านเนื้อผ้าบางอย่างออดอ้อน

“ นึกถึงสมัยก่อน ”  เราต่างรู้กันว่าสมัยก่อนในที่นี้หมายถึงอะไร เหตุการณ์นับพันผุดขึ้นในความทรงจำ บางเรื่องสุขเกินจนเหลือเชื่อ แต่กับบางเรื่องกลับเศร้าเคล้าน้ำตา 

แต่สุดท้ายแล้วเราต่างก็ยืนอยู่ตรงนี้

ได้ยืนข้างกันอย่างที่ต้องการ

“ เราอยู่ด้วยกันตรงนี้แล้วครับคุณหมี ” คุณหมี คือคำเรียกแทนคังดงโฮที่เจ้าเด็กควานลินใช้เรียกเขาเป็นประจำ 

“ เราอยู่ด้วยกันแล้วครับตัวเล็ก ” ตัวเล็ก คือคำเรียกแทนไลควานลินที่ดงโฮชอบใช้เรียกเป็นประจำ

สองมือที่ถูกประสานกันแนบแน่น ถูกร่างหนายกขึ้นมากดจูบเบา ๆ ส่งผ่านความรักความอบอุ่นไปยังคนตรงหน้า และเหมือนเด็กตรงหน้าเขาก็เหมือนจะไม่ยอมแพ้ กดจูบลงกับฝ่ามือหนาเช่นเดียวกัน

กลิ่นความรักลอยคลุ้งไปทั่วในอากาศ

มันหอมหวาน แต่ไม่ถึงกับเลี่ยน

หอมหวานเหมือนกลีบปากนุ่มหยุ่นคู่นั้น

หากมีคนถามว่ากลิ่นของความรักเป็นยังไง

เขาคงตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า .. 

กลิ่นเหมือนควานลิน 

กลิ่นเหมือนเจ้าตัวเล็กของเขา 

เด็กคนนี้ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน เป็นคนพิเศษที่ทำให้วันธรรมดาทุก ๆ วันพิเศษไปด้วย พลังชีวิตด้านบวกของเขาเพิ่มขึ้นทุก ๆ วันก็เพราะควานลิน ต่อให้วันนั้นเจอเรื่องที่แย่มาแค่ไหน เขามักจะได้รับพลังด้านบวกมาเสมอ

มันดีต่อหัวใจของเขา 

ดีของชีวิตคู่ของเรา

น้องยังเด็ก จริง ๆ จะเรียกเด็กก็ไม่ถูก เพราะควานลินบรรลุนิติภาวะจนจะย่างเข้าวัยเบญจเพศแล้ว แต่สำหรับดงโฮ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดเขาก็ยังคงเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ เสมอ

เราโตมาด้วยกัน เรียนรู้เรื่องราวชีวิตมาพร้อม ๆ กัน ไม่แปลกที่เราต่างรู้สึกผูกพันกันมากเช่นนี้ 

ความรู้สึกที่มีกับควานลิน ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นเพียงชั่วคราวแล้วหายไป 

ไม่เหมือนกับไอร้อนของกาแฟในถ้วยยามเช้าที่เจ้าเด็กนั่นมักจะคอยชงให้เขาดื่มอยู่เสมอ

ไม่เหมือนกับพระอาทิตย์ที่ขึ้นและก็ตกไปในตอนเย็นของทุก ๆ วัน 

มันไม่เหมือนกัน

ความรู้สึกของเขามันคือสิ่งที่จะคงอยู่ตลอดไป ต่อให้วันข้างหน้าเขาอาจจะไม่อยู่แล้วก็ตาม

มันพิเศษ พิเศษมากกว่าที่ใครหลายคนคิด

“ คุณหมี สำหรับคุณหมี ผมเป็นอะไรเหรอ ” เสียงทุ้มติดหวานเอ่ยถามอีกฝ่ายขณะที่เรานอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ในยามเช้าวันที่ฝนตก

อืม ..

ควานลิน เป็นอะไรสำหรับ คังดงโฮ

ควานลิน เปรียบเสมือนพลังชีวิตด้านบวกของเขา

ควานลิน เปรียบเสมือนรอยยิ้มของเขาในวันที่เขาไม่ยิ้ม

ควานลิน เปรียบเสมือนหัวใจของเขา

ควานลิน เปรียบเสมือนแหล่งน้ำในวันที่เขารู้สึกกระหาย

ควานลิน เปรียบเสมือนความสบายใจ

ถ้าจะให้ คัง แบคโฮ นิยาม ไล ควานลิน ว่าเป็นอะไร

เขาคิดว่าคำนี้คงดีที่สุดแล้ว

.

.

.

.

.

.

.

.

“ best part :) ”

“ หือ ”

“ ตัวเล็กคือส่วนที่ดีที่สุดของพี่ ”

รู้ตัวอีกทีสัมผัสนุ่มหยุ่นจากเจ้าเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดก็ทาบทับลงที่ริมฝีปากหยัก เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดเข้าหากันอย่างเชื่องช้า จูบนี้เนิ่นนานกว่าที่เราคิด มันหอมหวานยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดบนโลกนี้ รู้ตัวอีกทีเสียงนาฬิกาปลุกหัวเตียงก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียแล้ว

เราต่างยิ้มและหัวเราะไปพร้อม ๆ กันให้กับเสียงนาฬิกาปลุกโง่ ๆ นั่นที่ขัดจังหวะเรา 

เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ลักยิ้มที่แก้มบุ๋ม ดวงตาคู่สวย สัมผัสเปียกชื้นที่ริมฝีปากที่เพิ่งจะละออกจากกัน ยิ่งทำให้เขารู้ว่าเขาไม่สามารถขาดเด็กนี่ไปได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

ใครจะยอมขาด ‘ส่วนที่ดีที่สุด’ ของตัวเองไป

ไม่มีทาง

แล้วคุณล่ะ เจอ best part ของคุณหรือยัง