เช้าวันนี้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาและสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มอบอุ่นอยู่ที่ข้างเท้าของฉันเมื่อลุกขึ้นนั่งมองก็พบว่า “เจ้าดำ” แมวของฉันกำลังจ้องหน้าฉันเขม็ง มันเป็นแมวไทยที่ฉันเก็บมาจากวัดแถวบ้าน ขนของมันสีดำสมชื่อแม้ว่าจะมีสีขาวแต้มที่ใบหน้าและเท้าทั้งสี่ฉันก็ชอบที่จะเรียกมันว่าเจ้าดำ 

มันส่งสายตาบอกให้ฉันเลิกบิดขี้เกียจแล้วรีบลุกจากเตียงไปเทอาหารเช้าได้แล้ว 

"เเหม จิกซะ" ฉันคิดในใจ

ฉันจำใจลุกออกจากที่นอนเจ้าดำก็รีบกระโดดจากปลายเตียงพร้อมส่งเสียงทักทายยามเช้าดังไปทั่วห้องฉันพูดคุยกับมันตามประสาพร้อมเดินไปคว้าชามอาหารแมวสองจานและหยิบถุงอาหารเม็ดเทใส่จานขณะที่เจ้าดำคลอเคลียกับขาของฉัน ฉันก็ตะโกนเรียกแมวอีกตัวของฉันให้มากินข้าวเช้า

เสียงวิ่งตึงตังลงมาจากบันไดชั้นสองพร้อมกับการปรากฏตัวของ “อ้วน” แมวลายสลิดสีน้ำตาลอ่อนรูปร่างใหญ่โตกว่าแมวปกติทั่วไป ขนฟูนุ่มเหมือนกับแมวพันธุ์ฝรั่ง พวกมันรีบวิ่งแจ้นไปยังที่ประจำและยืนรอให้ฉันวางชามข้าวลง

ฉันมองดูแมวทั้งคู่ของฉันเคี้ยวอาหารเม็ดกรุบๆ ชวนให้นึกถึงตอนที่เราเพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก 

เจ้าดำในตอนนั้นดูผอมแห้งขนชี้โด่เด่แถมยังดูไม่ค่อยน่ารักน่าเอ็นดูสักเท่าไหร่ตามประสาแมวไทยตอนเด็ก แต่สำหรับฉันแล้วฉันไม่สนใจว่าสีขนของมันจะเป็นสีอะไรหรือสายพันธุ์อะไร เพราะแมวคือสิ่งที่ฉันรัก เมื่อเลี้ยงเจ้าดำได้ราวสองปี พี่สาวของฉันก็กลับมาบ้านพร้อมกับลูกแมวอายุไม่ถึงเดือนตัวเท่าฝ่ามือ บอกว่าเจอมันแถวที่ทำงานไม่มีใครเหลียวแลจึงอาสานำมาเลี้ยงที่บ้าน

ครอบครัวของฉันต่างประคบประหงมเลี้ยงดูมันอย่างสุดความสามารถประกอบกับเจ้าดำที่เป็นพี่เลี้ยงจำเป็นคอยสั่งสอนเรื่องที่แมวควรจะปฏิบัติในบ้านหลังนี้ เช่นควรที่ขับถ่ายเป็นที่เป็นทาง ควรลับเล็บกับที่ลับเล็บ พร้อมแนะนำว่าหน้าต่างบานไหนในบ้านเหมาะกับการชมนกชมไม้มากที่สุด

ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอก็ประมาณห้าปีแล้ว ในตอนนี้แมวสุดที่รักทั้งสองนั้นไม่เหลือเค้าเดิม เจ้าดำตัวใหญ่เท่าแมวไทยขนาดโตเต็มวัย ขนเรียบลื่นเป็นมันเงาแสดงให้เห็นว่าอาหารเม็ดมีราคาที่ซื้อมาบำรุงนั้นไม่เสียเปล่า ส่วนอ้วนนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ตัวโตจนอุ้มแทบจะไม่ไหว พอโตแล้วยิ่งโชว์ความเป็นแมวต่างประเทศจากขนาดตัว สีขน ความแน่นฟู และลวดลายที่แปลกตา

กาลเวลาไหลผ่านไปเร็วเสียจนฉันรู้สึกว่าเห็นการเปลี่ยนแปลงของแมวทั้งสองอย่างชัดเจนพาลไปนึกถึงอายุขัยของแมวที่ไม่ยาวนานเท่ามนุษย์นึกถึงวันที่ไม่มีเจ้าดำและอ้วนอยู่ฉันรู้ว่ามันยากที่จะทำใจยอมรับแต่ฉันก็เลือกที่จะสร้างความทรงจำและใช้เวลาที่ยังเหลืออยู่กับสองสหายสุดที่รักของฉันให้มากที่สุดวันใดที่มันจากไปฉันจะได้ไม่มีข้ออ้างให้คร่ำครวญเสียใจ เหลือเพียงความทรงจำดี ๆ ไว้ให้นึกถึงพวกมันคอยปลอบประโลมฉันในยามเหงาคงเพียงพอแล้ว

เฮ้อ......ว่าแล้วก็ไปแปรงขนให้พวกมันสักหน่อยดีกว่า