ถ้าถามว่าแจฮยอนเป็นคนยึดติดกับอะไรซักอย่างมากแค่ไหน เขากล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่าเขาน่ะเป็นจอมยึดติด หลักฐานคือเรื่องของชายโค้ทดำที่ยังไม่หลุดออกจากหัวของเขาเสียที

            บางครั้งการนึกถึงใครซักคนที่เป็นเหมือนความประทับใจแรกของเราทำให้เรารู้สึกดี– เป็นความประทับใจที่เกิดขึ้นครั้งเดียว ไม่นาน แต่กลับสลัดมันออกจากหัวไม่ได้ บางครั้งก็ทำให้ทุกข์ใจเมื่อนึกได้ว่าจะไม่ได้เจอเจ้าของความประทับใจนั้นอีก

            มีบางอย่างในตัวของชายคนนั้นที่เรียกร้องความสนใจของแจฮยอน

            ไม่รู้ว่าคืออะไรแต่มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา

            เช้าวันเสาร์ที่ฟ้าครึ้มอย่างนี้ แจฮยอนถูกปลุกด้วยเสียงปลุกจากอุปกรณ์อิเล็คโทรนิค อากาศที่เริ่มเย็นลงทำให้เขาต้องหยิบเสื้อไหมพรมสีขาวล้วนขึ้นมาสวมทับแทนที่การใส่เสื้อยืดตัวเดียวอย่างเช่นปกติ

            อาหารเช้าของเขาคือกาแฟกับขนมปังปิ้ง

            อันที่จริงวันนี้แผนของเขาคือการนอนอยู่บ้านเฉยๆ แต่ก็ดันล่มไม่เป็นท่าเพราะมาร์คดันอยากได้เพื่อนไปซื้อของด้วยกัน

            แต่ออกไปข้างนอกก็ดีเขาเองก็อยากได้หนังสือเล่มใหม่อยู่พอดี

            แจฮยอนแยกกับมาร์คในตอนบ่ายเกือบจะเย็น เขาเล่าเรื่องชายที่เจอในห้องสมุดให้มาร์คฟัง

            เจ้าหน้าที่เพิ่งติดต่อเขามาว่าไม่พบชายต้องสงสัยที่เขาให้การ พวกเขาสันนิษฐานว่าเขาอาจจะเห็นภาพหลอน

            ไร้สาระสิ้นดี

แจฮยอนไม่มีทางจะเห็นภาพหลอน เขาไม่ชอบยุ่งกับยาเสพติดและจะไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับของพรรคนั้น

            อีกอย่างชายคนนั้นก็มีตัวตนอยู่จริง แจฮยอนเห็นอยู่เต็มตา

            “นายคงต้องไปหาเครื่องรางอะไรที่เขาฮิตกันอยู่มาใส่บ้างแล้วแหล่ะ”

            “ขอเหตุผล”

            “ก็คนที่นายเจออาจจะไม่ใช่คนก็ได้”

            “จะบ้าหรอ เขาอยู่ตรงนั้น ฉันก็เห็นเห็นจะๆตาเลย”

            “เอามาป้องกันไว้ก่อนก็ไม่เสียหายนี่ไอ้พวก ลิ้นกบ ตากบน่ะ”

            “ฆ่าฉันให้ตายเถอะ”

                  ก่อนกลับบ้านเขาแวะที่ร้านหนังสือมือสองแห่งหนึ่ง ตัวร้านไม่ใหญ่และเงียบสงบ เจ้าของร้านวันนี้เป็นเด็กหญิงอายุไม่ถึงยี่สิบ แต่งตัวก๋ากั่นตามกระแส ทรงผมสั้นชี้ไม่เป็นทรงสีส้มแจ๊ด บางครั้งก็ทำให้เห็นความต่างของสองสิ่งที่ไม่น่าอยู่ร่วมกันได้

เด็กหญิงไม่ใคร่ชอบหนังสือมากนัก ดูจากอากัปกิริยาหาววอดใหญ่และสีหน้าเบื่อหน่ายของเธอ แค่นั้นก็พอเดาได้ว่าคุณลุงเจ้าของร้านอีกนัยหนึ่งก็คือคุณพ่อของเธอบังคับให้เธอทำหน้าที่แทนหนึ่งวัน

แจฮยอนละความสนใจจากเด็กหญิง เดินตรงเข้าไปยังด้านใน

มีหนังสือที่เขาอยากได้ แต่ก็หมดทุกร้านหนังสือที่ไป

หวังว่าที่นี่คงจะไม่เป็นอย่างนั้นหรอกนะ ไม่อย่างงั้นเขาก็ต้องรออีกเกือบเดือนกว่าหนังสือเล่มนั้นจะมาเติมสต็อก

ชายหนุ่มเดินลึกเข้าไปด้านใน เสียงทีวีเบาลงตามระยะทางที่เขาไป

และมันอยู่ตรงนั้น..

ในมือของชายหนุ่มผู้สวมโค้ทสีดำยาวคนนั้น