----

ขณะที่ผมเริ่มต้นพิมพ์เรื่องนี้เป็นเวลาห้าทุ่มของวันที่ 23สิงหาคม อันที่จริงผมควรเข้านอนได้แล้ว แต่หากคุณได้ลองนอนเวลาเที่ยงคืนติดต่อกันทุกวันทุกวัน มันคงยากอยู่หากจะให้ หลับตาลงในคืนนี้ แม้ว่าในวันรุ่งจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องดำเนินการแต่เช้าก็ตาม

“กูส่งงานครบรึยังวะ...เออคงส่งครบแล้วมั้ง ช่างแม่ง ยังไงก็เอาคอมไปด้วยอยู่ดี”
ไฟล์งานที่ผมเพิ่งเซฟถูกส่งไปยังอีเมล์ที่เขาส่งจดหมายมาทวงก่อนหน้า
ผมปิดโปรแกรมพิมพ์งานหน้านั้นทิ้งไป เปิดหน้าใหม่ และเริ่มต้นพิมพ์

กระเป๋าเป้เดินทางใบใหญ่ของผมถูกจัดไว้เรียบร้อยแล้วตั้งแต่สองวันก่อน จะว่าตื่นเต้นกับการเดินทางผมก็คิดว่าน่าจะใช้คำนั้นได้อยู่ เพราะผมไม่รู้ได้เลยว่าหนทางข้างหน้าเราจะเจออะไรบ้าง แม้เราจะมีแผน แต่มันก็ดูหลวมเสียจนพร้อมจะเปลี่ยนแปลงได้ตลอด ดังนั้นไม่แปลกใจเลยหากผมจะมีความตื่นเต้นปนอยู่ในกระแสเลือด ส่วนเหตุผลจริงๆแล้วคือผมรู้ตัวว่าช่วงสองสามวันก่อนเดินทางผมจะต้องสะสายธุระบางอย่างให้เรียบร้อย อย่างน้อยก็ควรเคลียงานทุกอย่างให้เสร็จส่งภายในกำหนด ก่อนจะโบกมือลาจากประเทศนี้ไปถึงสองสัปดาห์เลยทีเดียว

ผมไม่รู้ว่านี่จะเรียกว่าการท่องเที่ยวได้มั้ย หากเรากำลังจะเดินทางไปยังสถานที่หนึ่งโดยมีโจทย์และจุดหมาย แม้ผลสุดท้าย เรารู้ว่าต้องได้งานบางอย่างกลับมาเพื่อใช้เป็นเชื้อไฟและแหล่งพลังงานพร้อมสำหรับการเดินทางครั้งต่อไป

นานแค่ไหนที่เราอยู่แต่โลกใบเดิม ผมตั้งคำถามนี้กับตัวเองเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นผมอายุยี่สิบ ทำงานประจำซ้ำไปซ้ำมาเพียงเพื่อรอรับผลตอบแทนปลายเดือน จนพอมีเงินเก็บจากการทำงานอยู่บ้าง หลังจากครั้งหนึ่งเคยแบกเป้ขึ้นไปเชียงใหม่คนเดียว พาตัวเองไปเดินขึ้นดอยสุเทพกับคนนับพันด้วยความศรัทธา และพาตัวเองล่องลอยไร้จุดหมายด้วยตัวคนเดียวที่ลาวหนึ่งสัปดาห์ ก่อนต้นปีที่ผ่านมาจะไปสัมผัสฮานอยสิบกว่าวัน ผมคงต้องขอยืมคำพูดเท่ๆของนักเดินทางหลายคนมาพูดซ้ำ คำว่า ”การเดินทางสร้างเรื่องราวใหม่ๆได้ไม่รู้จบ” เป็นความจริงเช่นนั้นเอง

ผมคงเดินทางไม่บ่อยเหมือนใครหลายคนที่นี่ โอกาสทำเช่นนั้นมันคงเกิดขึ้นไม่ได้เลยหากหลายอย่างไม่เอื้ออำนวย แต่ถึงกระนั้น หลายครั้งที่ผมยังนั่งอ่านเรื่องราวการท่องเที่ยวของหลายๆคน และหวังไว้ว่าซักวันน่าจะมีโอกาสได้เล่าเรื่องราวเหล่านั้นในรูปแบบของตัวเองบ้าง จนกระทั้งตอนนี้ ต้นฉบับสารคดีท่องเที่ยวสองชิ้นก็ยังไม่เสร็จดี และยังไม่มีทีท่าว่าจะคืบหน้าเลย (โครตขี้เกียจ)

ผมคงเขียนถึงสภาวะภายนอกระหว่างการเดินทางของผมว่าสายตาเราประสบกับอะไรบ้างไม่เก่งอย่างคนในเว็บบอร์ดยอดนิยม ผมว่าสิ่งนั้นมันไม่น่าสนใจไปมากกว่าสิ่งที่ปรากฏลึกๆภายใน โลกเป็นโรงเรียนกว้างใหญ่ เราเป็นแค่ใครซักคนนึงซึ่งลงทะเบียนเรียนวิชาสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตตลอดชีวิต โดยมีค่าหน่วยกิจเป็นเวลาที่เดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ดังนั้นผมคิดว่าเรื่องสภาวะบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจนั้นน่าสนใจพอกับสิ่งที่พบภายนอก ทั้งสองอาจผนึกรวมเป็นสิ่งเดียวกันเหมือนเช่นหยินและหยาง

สถานที่ที่ผมจะไปไม่ไกลนักหรอก หนึ่งในประเทศเพื่อนบ้าน สมาชิก AEC ของเรานี่เอง ระยะเวลาสองชั่วโมงสำหรับการเดินทางที่ระบุไว้ยังไม่นานพอให้ผมหลับได้อย่างเต็มอิ่มด้วยซ้ำไป

แม้รู้ว่าตัวเองอาจจะไม่มีเวลาจรดนิ้วมือลงคีย์บอร์ดได้บ่อยเหมือนตอนอยู่ไทย และเดาไม่ได้เลยว่าที่นั่นจะมีสัญญาณอินเตอร์เน็ตที่แรงพอจะช่วยให้คุณภาพชีวิตง่ายรึเปล่า แต่เมื่อท้าวก้าวออกไปแล้ว จะหันหลังกลับคงยาก อันที่จริงคือเสียดายค่าเครื่อง สึส!! อุสาห์จองล่วงหน้าตั้งนานกว่าจะได้โปรถูก

นั้นแหละฮะ เขียนให้ดูเท่ๆมาซะหนึ่งหน้ากระดาษ A4 ฟร้อทต์ Cordia New 14 สรุปง่ายๆว่ากำลังจะเดินทางไปต่างประเทศ และจะพยายามเก็บเศษความคิดที่มีน้อยนิดพอๆกับรอยหยักในสมองของผมมาเขียนให้อ่านนะครับ อย่าคาดหวังว่าจะมีเรื่องบันเทิงอะไร เพราะผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องไปเจอกับอะไรบ้าง

แต่อย่างน้อยถ้าเป็นไปได้ ผมขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่กำลังอ่านอยู่
โปรดจงช่วยดลบันดาลให้ผมเดินทางไปกลับอย่างปลอดภัยด้วยเทิญ

สาธุ //

ยกให้เป็นเรื่องเซอร์ประจำวันไปโดยปริยายกับสวนสนุกของที่นี่ วันนี้หลังจากที่ผมและเพื่อนๆจบงานในตัวเทศกาลเสร็จ เราเลยออกมาเดินเล่นตลาดบริเวณนั้น และหูทั้งสองก็ได้ได้ยินเสียงเพลงจังหวะ EDM ของพม่าลอยมาพอดี เราจึงลองเดินตามเสียงนั้นไปดู

อู้หู้ว!! นี่มันโซนเครื่องเล่นงานวัดนี่น่า ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาเป็นภาพของชิงช้าสวรรค์กำลังหมุนๆหยุดๆ เราก็เออ งานวัดมันต้องแบบนี้สินะ มีชิงช้าสวรรค์เป็นเหมือนมาสคอส แต่พอยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆ เฮ้ยเดี๋ยวนะ ทำไมมันแปลกๆวะ เหมือนว่าชิงช้าสวรรค์ที่นี่มันรูปทรงที่นังแปลกๆไปซะหน่อย แต่ตอนนั้นยังไม่ได้สนใจอะไร สิ่งที่ทักทายสายตาเราตอนก้าวพ้นประตูดุเหมือนจะเป็นม้าหมุน

ภาพเด็กน่ารักเล่นม้าหมุนหัวเราคิกคักชวนเราหยุดดูเพลินๆ หยิบกล้องมาถ่ายเก็บไว้ดูเล่น แต่ซักพักเรามองเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งยืนประจำอยู่จุดเดิมตลอดเวลา และเป็นคนคอยจัดคิวให้เด็กขึ้นไป แต่พอสังเกตุ หน้าที่เขาไม่ได้มีแค่นั้นเหวย!! เราเห็นพ่อหนุ่มคนนั้นเป็นคนพลักให้ม้าหมุนเคลื่อนที่เป็นวงกลม ซึงในแต่ระรอบเขาจะพลักประมาณ 3-4 ครั้ง แล้วหลังจากนั้น ตามทฤษฏีการเครื่อนที่เป็นวงกลม แรงส่งนั้นจะทำให้ม้าหมุนหมุนต่อไปได้เรื่อยๆ จากความแรงต้นจนถึงค่อยๆต่ำลง และหยุดในที่สุด นั้นคือหมดรอบ

เชี่ยยย!!! โครตเซอร์ เมนวลสุดๆ ทุกอย่างทำด้วยแรงมือล้วนๆ แต่ยัง นั่นยังไม่พีคเท่าชิงช้าสวรรค์

เราเดินกันต่อไปอีกหน่อยจนถึงแถวชิงช้าสวรรค์ แล้วพอหันขึ้นไป ผมถึงกับตกใจ เฮ้ยยยยยย ที่นั่งไม่มีประตูปิด บ้าไปแล้ว อารมณ์เหมือนคนนั่งสวนสาธารณะชิวๆ แล้วหมุนไปเรื่อยๆ แต่ความปลอดภัยในชีวิตต่ำเลยนะมึงงงง

ยังครับ ยังไม่พอ จังหวะแรกเราเห็นคนที่ปีนป่ายแบบคล่องแคล่วมากประหนึ่งเป็นลูกศิษย์เห้งเจีย เกาะตัวที่นั่งชิงช้าสวรรค์ซึ่งแต่เดิมอันตรายอยู่แล้วให้เสี่ยงตายขึ้นไปอีก แต่ยังครับยัง เท่านั้นยังเซอร์ไม่พอ ตอนแรกเราคิดว่านั่นเป็นเพียงคนเมาซนๆธรรมดา แต่ดูไปดูมา เฮ้ยไม่ใช่ละ คนทำแบบนั้นมีมากกว่าสิบคน และปีนป่ายขึ้นไปตามซี่ลวดชิงช้าสวรรค์ เราสังเกตุอยู่พักหนึ่งถึงกับตกใจกับ shock culture ที่เจอในวันนี้ ซึ่งเป็นที่พีคสุดๆแล้วเท่าที่เจอมา สรุปว่าผู้คนเหล่านั้นคือแหล่งพลังงานขับเคลื่อนชิงช้าสวรรค์ให้เคลื่อนที่ไปได้ในระบบอนาลอก

เขาไม่ใช้ไฟฟ้า แต่ว่าใช้แรงงานคน ลองนึกถึงเกมบางอย่างที่ให้เราหมุนแผ่นวงกลมในแนวตั้งดูนะครับ ไอ้ที่ว่าถ้าตอนวงกลมหยุดหมุนเมื่อไร แล้วภาพอะไรตรงกับลูกษรก็รับรางวัลนั้นไป หลักการคล้ายๆกัน นั้นคือในแต่ระรอบ ทีมงานจะปีนขึ้นไปด้านบนเยื้องๆไปทางฝั่งใดฝั่งหนึ่งของชิงช้า พอพร้อมและได้สัญญาณ เขาจะกระโดดเกาะกับที่นั่ง น้ำหนักตัวบวกกับแรงดึงดูดโลกจะดึงให้ชิงช้าสวรรค์หมุนเป็นวงกลมในแนวนอน ซึ่งหลักการคล้ายๆกับม้าหมุน เพียงแต่นี่เป็นแนวตั้ง ซึ่งความแรงตั้งต้น แน่นอนว่าเร็วพอให้ใครซักคนที่ยึดเกาะไม่แน่นร่วงหล่นลงมาได้แน่ๆ และพอม้าหมุนหมุนไปซักพัก ทีมงานจะจับจังหวะแล้วเกาะกับชิงช้าเพื่อให้พาขึ้นไปสู่ด้านบน แล้วเขาจะเหวี่งตัวเองไปประจำตำแหน่ง

ที่พีคอีกคือตอนใกล้หยุด ทุกคนจะมาช่วยกันใช้แรงต้านเพื่อให้มาหมุนหยุด ก่อนจะให้ลงที่ละคนๆ จนครบแล้วเริ่มรอบใหม่

เรายืนมองด้วยใจระทึกปนตื่นเต้น ครั้งหนึ่งผมเคยเล่นกีฬาอย่าง Free running หรือ Parkour ซึ่มเป็นกีฬาประเภทปีนตึกมาบ้าง มาครั้งนี้ผมได้เห็นลีลาการปีนขึ้นชิงช้าสวรรค์และโหนตัวระหว่างโครงเหล็กได้อย่างคล่องแคล่วแบบนี้ ผมนี่ถึงกับอึ้งไปเลย ไม่แน่ว่าถ้าพวกเขารู้จักกับกีฬา Extream อย่าง Prakour และได้ลองเล่นดู เชื่อว่าประเทศนี้จะติดอันดับต้นๆได้ไม่ยาก

อีกอย่างคือเพิ่งเคยเห็นชิงช้าสวรรค์เวอร์ชั่น Analog แบบนีเป็นครั้งแรก และเชื่อว่าจะไม่ได้เห็นที่ไทยแน่ๆ แต่ถ้าเป็นไปได้ อยากลองดูด้วยตาอีกซักครั้ง ส่วนได้ทดลองขึ้นดูซักรอบมั้ย บอกเลยว่าไม่กล้า ยังรักชีวิตอยู่

หันหลังกลับไปเจอเครื่องเล่นอีกชนิดหนึ่งซึ่งเป็นลักษณะคล้ายเรือแกว่งไกวไปมาคล้ายชิงช้า เราอาจจะรู้จักในชื่อของ ไวกิ้ง

ใช้ครับ แม่ง Analog อีกแล้ว วีธีการง่ายๆ ให้คนขึ้นไปให้หมดครบจำนวน แล้วมีเจ้าหน้าที่คอยไกวเหมือนชิงช้า แต่เราจะได้ยินเสียงเหมือนลูกปืน คอยเบรกให้ความช้าลดลงมาจนสามารถหยุดได้

โอ้โห วันนี้ยืนช๊อคกับโซนนี้อยู่นานพอสมควร สิ่งหนึ่งที่เห็นคือความสามัคคีกันของคนในคณะของแต่ละเครื่องเล่น ผมไม่รู้หรอกว่าเขาสนุกหรือไม่ แต่ภาพเบื้องที่เห็นคือเขายังทำงานได้อย่างขยันขันแข็งและคล่องแคล่ว และชิงช้าสวรรค์สำหรับที่นี่อาจไม่ใช่เครื่องเล่นเพื่อให้หนุ่มสาวจีบกันแบบโรแมนติกแน่ๆ อัตราเร็วแบบนั้นอาจเป็นการพิศูจน์ความรักได้มากกว่าหากว่ามีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตกลงไป มันอาจเป็นเครื่องเล่นวัดใจและให้ความเสียวใส้ได้ไม่ต่างจากไวกิ้ง

สิ่งนี่เป็นสิ่งพิเศษที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ
แต่มันจะตราตรึงอยู่ในใจผมอีกนานแน่ๆ 

-----

"คอฟี คอล่า เบเยีย วาทา"

เสียงแปล่งเล็กแหลมจากแม่ค้าปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์หลังจากรถไฟออกมาจากสถานีได้พักใหญ่ ในสถานีเล็กๆ ระหว่างเส้นทางสู่สีป้อ นี่เป็นจุดจอดพักรถ(ไฟ)

--

ไม่บ่อยนักหรอกที่ผมจะเบิกลูกตาตื่นก่อนเข็มสั้นของนาฬิกาชี้ที่เลขเจ็ด แต่เหตุจำเป็นวันนี้ทำให้ผมต้องตื่นเช้า เพื่อให้ทันรถไฟเที่ยวเวลาแปดโมงครึ่ง ซึ่งคืนก่อนหน้า เจ้าของบ้านที่เราขอพักอาศัยโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายบอกเราไว้ว่าเวลาเจ็ดโมงครึ่งวันนี้ เขาจะให้คนงานของเขาพาเราไปส่งที่สถานีรถไฟ เป็นการแสดงน้ำใจครั้งสุดท้ายก่อนแยกย้ายกันไปในคืนนั้น

ฝนตกปรอยๆชวนให้เป็นหวัดได้ง่าย แต่ต้องขอบใจที่เขาพาเรามาถึงสถานีรถไฟได้ทันเวลาก่อนฝนห่าใหญ่จะตามมาติดๆ เราซื้อตั๋วเรียบร้อยแล้ว แม้เวลาบนตั๋วจะระบุตัวเลขชัดเจน แต่ในใจรู้แน่ๆว่ามันต้องออกช้ากว่ากำหนด

สถานีรถไฟที่นี่ไม่ต่างกันกับบ้านเกิดของผม ภาพผู้คนแบกสัมภาระพะรุงพะรัง พร้อมทั้งเด็กเล็กวิ่งเล่นอย่างไร้เดียงสาเป็นภาพที่น่ารักในตอนเช้า และยิ่งเป็นวันที่ฝนตกลงมาให้เย็นใจแบบนี้ด้วย เด็กก็คือเด็ก ความเขิลอายอาจยังไม่ก่อตัวขึ้นตามอายุ เพียงผมส่องกล้องเข้าหา เด็กน้อยก็กรูกันมายืนแอ๊คท่าให้ถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน ไม่ต้องเป็นห่วงช่างภาพที่มาด้วยกัน ฝ่ายนั้นได้ภาพเด็ดๆกลับไปแล้วกระบุงใหญ่ ชีวิตเช้าช่างเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง หลังจากเราทานก๋วยเตี๋ยวแห้งของที่พม่าบริเวณตลาดหมดลง ก็เป็นเวลาไล่กันกับรถไฟแล่นมาจอดเทียบท่าพอดี

ดูเหมือนว่าโบกีที่ผมนั่งมาจะเป็นโบกี้เฉพาะนักท่องเที่ยว กระเป๋าใบใหญ่ของแต่ละคนถูกนำไปเก็บไว้ตรงตระแกรงเหนือหัว หลายคนทักทายกันตามอัธยาศัยและไมตรีของนักเดินทาง ส่วนผมเข้าที่นั่งได้เรียบร้อย ก็ปรับเบาะเอนลงหลังและพล้อยหลับไปในขณะที่สายฝนยังโปรยอ่อน

-----

กว่าผมจะจับใจความได้ว่าเสียงที่แม่ค้าชาวพม่าคนนั้นกำลังพยายามบอกกับเราคือลักษณะของเครื่องดื่ม คอฟฟี่ โคล่า เบีย์ร วอเตอร์ ก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่หลายๆคนลงจากรถไฟเพื่อหาอะไรเติมเต็มช่องว่างในท้องกันแล้ว

เหมือนว่าเป็นที่รู้กันของชาวบ้าน รถไฟจอดสถานีนี้นานเป็นพิเศษ ช่วงเวลานี้เองเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่นานพอที่แม่ค้าจะกอบโกยกำไรจากสินค้าที่ตนหิ้วมาได้อย่างไม่ขาดทุน ผมเติมข้าวลงกระเพราะหนึ่งกล่อง แล้วกลับมานอนต่อ

----

จุดพักรถอีกครั้งเป็นสัญญาณว่าเรากำลังเข้าใกล้สะพานใหญ่อันเป็นไฮไลท์ของทางรถไฟสายนี้ ทางรถไฟที่สูงที่สุดในพม่ากำลังจะโผล่ออกมาให้เราเห็นภายในไม่กี่นาทีข้างหน้า แม้ว่าผมจะยังคงง่วงอยู่ แต่ถ้าพลาดดูสะพานแห่งนี้ด้วยสายตาคงน่าเสียดาย

ไม่นานนักโครงเหล็กยักษ์งดงามก็ออกมาปรากฏกายให้เราเห็น คุณลุงพม่าคนหนึ่งคงเห็นผมงงๆ จึงเดินเข้ามาใช้ภาษากายชักชวนให้ผมไปยืนตรงนี้ ตรงที่ผมสามารถมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วลงมือลั่นชัตเตอร์ได้อย่างไม่เคอะเขิน

หากสะพานแห่งนี้เป็นหญิงสาว ในแต่ละวันสาวเจ้าคงชินชากับบรรดาปาปารัซซี่ที่เก็บภาพเธอในทุกครั้งที่ผ่านไป ไม่น่าเชื่อว่าสะพานก๊อกเต็กแห่งนี้จะมีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปีมาแล้ว

งดงามและยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ผมคิดในใจ

กล้องเล็กจิ๋วไปจนถึงตัวใหญ่หนักบ่าถูกงัดออกมาเก็บภาพกันอย่างไม่ขาดสายตลอดเส้นทางที่รถไฟแล่นไป ทุกคนล้วนอยากเก็บภาพ ครั้งหนึ่งในชีวิต ด้วยกันทั้งนั้น ผมเองก็เช่นกัน

และเมื่อผ่านพ้นจุดนั้นไป ทุกอย่างก็กลับกลายเป็นปรกติ เป็นเวลาอีกนานพอควรกว่าจะถึงจุดหมาย เศษซากกิ่งไม้ที่โดนขบวนรถไฟแล่นผ่านตกกระจุยกระจายเต็มพื้น ทำให้ผมต้องหยิบกระเป๋าขึ้นมาปัดมันออก ลมภายนอกประกอบกับฝนปรอยผ่านกระทบร่างเย็นสบายเหลือเกิน ผมหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อเพื่อฆ่าเวลา

เส้นทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล

เมื่อเราเดินทางโดยรถไฟ วิวทิวทัศน์ไกลๆปรากฎเป็นทุ่งนาสลับทิวเขา ชาวบ้านบางคนโบกมือให้ในเวลาที่รถไฟผ่าน สำหรับชีวิตคนเมืองแบบผม ภาพแบบนี้คงเห็นได้ไม่บ่อยนัก ไม่แปลกใจเลยหากหลายครั้งจะเผลออมยิ้มไปโดยไม่รู้ตัว

พม่ายังเป็นเมืองที่ต้นไม้เขียวชุ่มและพุ่มไม้แน่นหนาตลอดเส้นทางที่รถผ่าน น่าเสียดายหากวันหนึ่งผืนป่าจะต้องกลายหายไปเป็นเพียงดินโล่ง

ผมยังคงอ่านหนังสือในมือตัวเองต่อไปในขณะที่รถไฟยังโยกเยกไปมาเป็นจังหวะเดิม

เวลาในการเดินทางครั้งนี้เหลือไม่มากแล้ว เวลาสั้นๆสองสัปดาห์ไม่อาจพาเราไปชมสถานที่ไฮไลต์ได้หมดทั้งประเทศ เพียงแต่เวลาที่ผ่านมา หลายเรื่องที่ได้เจอก็นับว่าคุ้มค่ามากแล้วกับการเดินทางมาครั้งนี้

----

รถไฟถึงที่หมายช้ากว่ากำหนดอย่างที่คิดไว้ ในสีป้อ เมืองเล็กๆแต่เปี่ยมไปด้วยเรื่องราวน่าสนใจมีแรงดึงดูพอที่ทำให้ผมและเพื่อนตัดสินใจเดินทางมาเยี่ยมชม

ตำนานขมปร่าของเจ้าจาแสง เจ้าชายเมืองสีป้อแห่งรัฐฉาน ซึ่งตกหลุมรักกับสามัญชนคนธรรมดาอย่างอิงเง่และแต่งงานด้วยกันในที่สุด แต่จุดหนึ่งเมื่อปัญหาการเมืองส่งผลให้พระเจ้าจาแสงถูกจับตัวไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีคำตอบอีกเลยว่าจับตัวไปไว้ที่ไหน ทำให้เธอและลูกสาวสองคน เกนรี-มายรี ต้องหนีออกนอกประเทศไปอยู่ออสเตเรียในที่สุด และเกิดเป็นหนังสือนิยายอิงประวัติศาสตร์ชื่อ twilight over burma หรือชื่อภาษาไทยว่า สิ้นแสงฉาน (สนพ.มติชน) แม้ผมจะยังไม่เคยอ่านฉบับเต็บซักครั้ง แต่คิดว่าหากได้กลับไป นี่คงเป็นหนึ่งในหนังสือที่ผมต้องอ่านแน่ๆ

รถโรงแรมบริการรับเราถึงสถานีรถไฟ สายฝนยังคงตกอยู่ ภาพพระเจ้าจาแสงและพระนางอิงเง่ที่ติดอยู่เหนือทางขึ้นบันไดที่พักยืนยันได้ว่าเรามาถึงสีป้อเรียบร้อยแล้ว

แม้ไม่รู้ว่าความจริงของเรื่องนี้จะลงเอยเช่นไร และไม่รู้ว่าผมจะได้เจออะไรบ้าง แต่ลึกๆ ผมยังหวังให้ตำนานที่ยังไม่จบบริบูรณ์เรื่องนี้ค้นพบคำตอบเสียที

ว่าตอนนี้ พระเจ้าจาแสงอยู่ที่ไหนกันแน่....

-----

"ประวัติศาสตร์ที่ถูกบันทึกไว้ในช่วงหลายพันปีที่ผ่านมา มนุษยชาติเลือกสงครามเพื่อเป็นหนทางไปสู่สันติภาพ หลายศตวรรษที่ผ่านมา ท่ามกลางโลกทั้งโลกซึ่งบอบซ้ำย่ำแย่ มนุษย์จึงพยายามเสาะค้นหาดาวดวงใหม่ โลกใหม่ เพื่อทำความเข้าใจดาวเคราะห์เพื่อนบ้าน ทุกวันนี้ นักจักรวาลวิทยา นักวิทยาศาสตร์ นักดาราศาสตร์ ค้นพบโลกใหม่สัปดาห์ละหลายโลก กระทั้งปัจจุบัน นักดาราศาสตร์ค้นพบดาวเคราะห์นอกระบบหรือ EXOPLANET หรือโลกที่โคจรรอบดาวเคราะห์ดวงอื่นๆ นอกจากดวงอาทิตย์แล้วกว่า 400 ดวงและพวกเขาเหล่านั้น พยายามค้นหาสัญญาณของสิ่งมีชีวิตจากโลกเหล่านั้น ที่น่าเศร้าอย่างยิ่งก็คือว่า มนุษย์เรากำลังทอดทิ้งและไม่ใส่ใจสัญญาณชีวิตของเพื่อนมนุษย์ ผู้หายใจอยู่บนดาวเคราะห์ดวงเดียวกัน"

นี่เป็นหนึ่งในจำนวนประโยคหลายสิบประโยคที่ผมย้อนกลับไปอ่านซ้ำหลายๆครั้งในช่วงเวลาที่นั่งอ่านหนังสือเล่มนี้ ไม่น่าเชื่อว่าหนังสือดีขนาดนี้จะนอนนิ่งอยู่ในชั้นหนังสือบ้านผมอยู่เกือบสองปี

ลายเซ็นต์ในหน้าที่สองยืนยันว่าผมกับนักเขียนเคยได้พบกันครั้งหนึ่ง แต่ถึงอย่างไร ในความหนาห้าร้อยหน้าก็เป็นความยากพอควรให้ผมเริ่มต้นอ่าน แต่เมื่อวันที่ผมกำลังจะเดินทางมาพม่า และสายตาหันไปเห็นหนังสือเล่มนี้พอดี เวลาเกือบสิบสี่วันผมคิดว่าคงอ่านมันจนหมด และขี้เกียจพกไปหลายเล่ม

ผมเริ่มต้นอ่านหนังสือเล่มนี้ในวันที่หกของการเดินทาง ระหว่างรอรถบัสจากมัณฑะเลย์สู่พุกาม ช่วงเวลาสั้นๆกับกระดาษที่ผ่านไปไม่กี่หน้าทำให้ผมรู้ว่า ผมเลือกหนังสือมาถูกเล่มแล้ว

เหตุการณ์ในเรื่องพอได้อ่านไปเรื่อยๆประกอบกับช่วงเวลาก่อนหน้าที่ผ่านมา ความช่วยเหลือของเพื่อนชาวไทยที่กำลังเรียนอยู่ในพม่า ทำให้ผมได้รู้ถึงแง่มุมอื่นๆมากกว่าที่ปรากฏในLonely planet และทำให้ผมรู้สึกว่ามันจริงเสียจนขนลุกจนต้องหยิบมันขึ้นมาอ่านต่อทุกครั้งเมื่อมีเวลา บางครั้งยังแอบมโนไปว่าถนนบางเส้นที่ผ่านมาอาจถูกเหยียบย่ำก่อนหน้าโดยตัวละครบางตัว

เราอาจมีเมล็ดพันธุ์ความเศร้าไหลปนอยู่ภายในตัวเราด้วยกันทั้งนั้น

หน้าสุดท้ายถูกปิดลงที่ระเบียงเกสเฮ้าส์ในเมืองสีป้อแห่งรัฐฉาน เมืองที่มีเรื่องราวความเศร้าคลุกเคล้าอยู่ในบาดแผลทางประวัติศาสตร์ไม่ต่างกัน

วันพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายในดินแดนพม่าแห่งนี้ ดินแดนที่ไม่ใช่ของเรา (และบางกลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศนี้ก็ยังพูดได้ไม่เต็มปากว่านี่คือดินแดนของเขา) ผมคงไม่อาจเปรียบเทียบตัวเองกับนักเดินทางยุคใหม่ที่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ค่าใช้จ่ายในการเดินทางแต่ละครั้งน้อยที่สุด ผมคิดว่าบางครั้งราคาที่เราจ่ายไปเพื่อได้เรียนรู้บางอย่างกลับมาก็นับว่าคุ้มค่ากับเงินที่ได้เสีย

นี่อาจจะยังไม่ถึงเวลานอนของผม
Myanmar beer ขวดที่เท่าไรไม่รู้ถูกเทลงบนแก้วช้าๆในเวลาที่ผมกำลังนั่งพิมพ์ และคิดถึงเรื่องราวตลอดเกือบสองสัปดาห์ที่ผ่านมา

- วิถีผีนัต ทางเลือกในการแสดงตัวตนของกลุ่มเพศทางเลือกในประเทศที่มีทางเลือกน้อยเหลือเกินในการแสดงออกของพวกเขา
- ความศรัทธาต่อบางสิ่งซึ่งยังไหลอยู่ในสายเลือดตั้งแต่ยุคบรรพบุรุษ
- การปรับตัวเพื่อความร่วมสมัยซึ่งกำลังแพร่กระจายไปยังเมืองเล็กๆ
- เรื่องเล่าน่าเศร้าเบื้องหลังความยิ่งใหญ่ในอนาจักรพุกามซึ่งถูกฉาบด้วยหลายชีวิต
- กลุ่มสามเณรที่เดินทางไกลเพื่อค้นพบซึ่งการเรียนรู้บางอย่าง
- มิตรภาพของคนแปลกหน้าที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน
- การผสมผสานระหว่างความหลากหลายจนกลายเป็นสิ่งใหม่ได้อย่างลงตัว
- ระบบการจราจรที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับดินแดนบ้านเกิด
- กลิ่นดินและกลุ่มควันที่ทำร้ายโพรงจมูกจนไม่อาจได้กลิ่นหอมของทานาคา
- การประณีประนอมกันกับเพื่อนร่วมทางเพื่อสร้างทางออกที่ดี
- แม้ประวัติศาสตร์น่าเศร้าแค่ไหน หากเราทำใจและยอมรับมันได้ มันจะกลายเป็นบทเรียนที่ดีในอนาคต

สมุดเล่มนั้นและกล้องดิจิตอลใหม่เอี่ยมที่ผมพกติดตัวตลอดเวลาคงไม่สามารถบันทึกได้ทุกย่างก้าวและเรื่องราวที่ได้เจอ แต่ผมเชื่อว่าถ้าได้กลับมานั่งทบทวนอีกครั้ง ภาพความทรงจำอาจหลั่งไหลกลับมาโดยไม่ต้องย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้ง

พรุ่งนี้ทั้งวันคงหมดไปกับการเดินทางสู่มัณฑะเลย์ เมืองแรกที่เราเหยียบย่างในผืนแผ่นดินนี้ อินเตอร์เน็ตที่นั่นคงใช้การได้ดีกว่าเมืองที่ผมกำลังอยู่

สุดท้ายเมื่อรู้ว่ายังมีใครบางคนรอเราอยู่ในดินแดนที่จากมา เท่านั่นก็คุ้มค่ามากพอแล้วที่เราจะแบกเอาเรื่องเล่าทั้งหลายไปพูดกับเขา ใช้ชีวิตเดิมๆด้วยประสบการณ์ใหม่ เปลี่ยนแว่นสายตาที่ใช้มองโลกนี้ วางแผนชีวิต และการเดินทางครั้งต่อไป

อีกนานเท่าไรไม่รู้ เพียงแต่ผมเชื่อว่านี่ไม่ใช่การเดินทางครั้งสุดท้ายในชีวิตแน่ๆ

----

หลังจากกลับมาจากพม่า แม้ว่าจะมีเรื่องราวเป็นกระบุงที่อยากจะเล่า แต่เราก็ตัดสินใจใส่มันไว้นอนนิ่งในสมุดบันทึกเงียบๆ แน่ละ ช่วงเวลาหลังจากเดินทางเป็นช่วงเวลาที่เหมาะกับการซึมซับสิ่งดีๆ เหมือนรอให้บางอย่างในความคิดตกผลึกออกมาเป็นสิ่งที่มีควรค่าแก่การบอกต่อ

สองวันที่ผ่านมาเพราะการงานที่ทำ ทำให้เรามีโอกาสได้โทรคุยกับคุณมิ้น I Roam Alone สาวน้อยนักเดินทางผู้ซึ่งเราติดตามเธออยู่ (หมายถึงติดตามผ่านทางโซเชียลเน็ตเวลิค) แม้วันนั้นจะเป็นเวลาหัวค่ำ แต่น้ำเสียงของเธอยังสดใส ผมไม่เคยเจอเธอตัวจริงหรอก แต่ได้คุยกันก็รู้แล้วว่าเธอเป็นคนร่าเริงขนาดไหน มีประโยคนึงในบทสนทนาที่เราชอบมาก เธอบอกว่า

“ยิ่งเดินทางยิ่งตื่นเต้นนะ เหมือนเราไม่ได้มีเป้าหมายใหญ่ๆแบบแต่ก่อนแล้ว ช่วงนี้ตื่นเต้นกับอะไรเล็กๆง่ายมาก อย่างเห็นชาชักก็ตื่นเต้นแล้ว เหมือนเรายังเป็นเด็กตลอด แต่มันก็มีความเป็นผู้ใหญ่ในทางอารมณ์ เรานิ่งมากกว่าเดิม มีเหตุผลในชีวิตมากขึ้น”

คิดว่าคงใช่ ผมเองไม่ใช่คนที่เดินทางไปไหนมาไหนมากมายเหมือนเธอหรอก แต่ล่าสุดศุกร์เสาร์ที่ผ่านมาผมเองก็แบกเป้ไปพัทยาเงียบๆคนเดียว ไม่ได้หนีร้อนหรือหนีรัก แค่อยากไปพักใจในที่ที่เราไม่ได้ไปมานานมากแล้วแค่นั้นเอง เราไม่ได้ตื่นเต้นกับน้ำทะเลเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเราตื่นเต้นกับบรรดาทัวร์จีนและร้านเหล้าที่เราไม่เคยเข้ามากกว่า เช่นกันกับความตื่นเต้นเมื่อได้ลองร้านกาแฟใหม่ๆ ที่ดูหรูหราเกินกว่าจะมาอยู่แถวชายหาด การเดินทางคนเดียวคงให้อะไรแบบที่การเดินทางอื่นๆให้ไม่ได้ เราได้เจอเพื่อนใหม่ที่นั่น ได้เรียนรู้ความต่างในวัฒนธรรม และได้รู้ความดำมืดของสังคมอีกรูปแบบหนึ่ง ซึ่งนั่นแหละคือความตื่นเต้นของเราในทุกครั้งที่ก้าวเท้าออกจากบ้าน

พอได้ลองเดินทางครั้งนึง ขามันก็พลันขยุกขยิกอยากไปที่อื่นอีก แต่งบประมาณในกระเป๋าไม่อนุญาตให้เราทำแบบนั้นได้บ่อยๆ ด้วยความจำเป็นตอนนี้เลยต้องกลับมานั่งทำงานเพื่อแปลเปลี่ยนผลิตภัณท์ทางความคิดให้ออกมาเป็นรูปธรรม หาเงินจุนเจือท้องและความฝันเพื่อต่อยอดไปกับการเดินทางครั้งต่อไป ใครว่าเงินไม่สำคัญ อันนี้ผมคิดว่ามันคงไม่ถูกไปเสียทั้งหมด เงินจะสำคัญต่อเมื่อเราจำเป็นต้องใช้มัน และมันจะไร้ค่ามากเมื่ออยู่ในดินแดนที่ไม่มีใครต้องการ และมันก็เป็นใบเบิกทางชั้นดีในการพาเราเข้าไปเรียนรู้สิ่งต่างๆที่อยู่นอกเหนือตำรา

คาดหวังว่าคนได้มีโอกาสเดินทางไปที่ไหนสักที่อีกครั้ง