ณ เมืองที่มีแต่สิงสาราสัตว์ ทุกครอบครัวต่างมีหน้าที่ของตนเองใครประกอบอาชีพอะไรก็ดำเนินกันไป ทว่ามีโคอาล่าอยู่ตัวหนึ่งเป็นเจ้าของกิจการ “โรงละครมูน” ซึ่งเคยเฟื่องฟูพอตกมาที่มือลูกชายอย่าง “บัสเตอร์ มูน (แมทธิว แม็คคอนนาเฮย์)” กลับถึงคราวตกต่ำเป็นหนี้สินจนไม่มีเงินจ่ายธนาคาร แต่ “บัสเตอร์” ยังไม่อับจนความคิดเกิดปิ๊งไอเดียจัดประกวดร้องเพลงแบบสมัยนิยมประเภทเดียวกับ The Voice และ Got Talent แต่คุณกิ้งก่าพนักงานคนเดียวของโรงละครเกิดเล่นตลก ชีวิตพลิกผันทำให้เกิดความผิดพลาดของจำนวนเงินรางวัลบนใบปลิวที่ได้ทำการแจกจ่ายออกไปทั่วเมือง “บัสเตอร์” ไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนซี้เพียงคนเดียว “เอ็ดดี้” คุณชายแกะที่บ้านรวยเงินถุงเงินถังมีคุณยายเป็นอดีตดาราดาวรุ่งของ “โรงละครมูน” สมัยที่พ่อของ “บัสเตอร์” ยังเป็นเจ้าของอยู่ หลังจากที่คัดเลือกตัวแสดงได้แล้ว “บัสเตอร์” เชิญชวน “นาน่า” คุณยายของ “เอ็ดดี้” เพื่อนซี้มาชมการแสดงรอบพิเศษ แต่ทว่า! กรรมเวรของ “บัสเตอร์” ยังไม่จบสิ้นเมื่อผู้เข้าแข่งขันตัวหนึ่งเกิดสร้างปัญหาโรงละครถูกกลุ่มหมีฉกรรจ์มาทำลายสถานที่จัดแสดงเป็นเหตุให้โรงละครพังพินาศ และในที่สุดถูกธนาคารยึดไป “บัตเตอร์” จะพลิกวิกฤตินี้เป็นโอกาสได้หรือไม่
ในการแข่งขันมีตัวเก็งอยู่ 5 ราย คือ “ไมค์” หนูจอมเจ้าเล่ห์ (เซ็ธ แม็คฟาร์เลน) ผู้ขยับลูกคอได้พลิ้วไหวพอๆ กับลีลาในการต้มตุ๋นของเขา, “มีนา” ช้างสาวขี้อาย (ทอรี เคลลี) ผู้เกิดอาการตื่นเวทีได้เสมอ, “โรซิต้าร์” คุณแม่หมูลูกดก (รีส วิทเธอร์สปูน เจ้าของรางวัลอคาเดมี อวอร์ด) ผู้วิ่งวุ่นกับการดูแลลูกน้อยทั้ง 25 ตัวของเธอ, “จอห์นนี่” กอริลลาแก๊งสเตอร์หนุ่ม (ทารอน อีเกอร์ตัน) ผู้ต้องการจะหลุดพ้นจากธุรกิจมืดของครอบครัว และ “แอช” เม่นสาวพังค์ร็อครักคุด (สการ์เล็ตต์ โจแฮนส์สัน) ผู้พลิกผันจากบทนักร้องเบอร์สองกลายเป็นนักร้องเดี่ยวที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถ แต่ละตัวตัดสินใจเข้าร่วมการแข่งขันของบัสเตอร์ด้วยความเชื่อว่า การแข่งขันครั้งนี้เป็นโอกาสให้พวกเขาได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเองครั้งยิ่งใหญ่
Sing มาพร้อมกับเพลงฮิตมากกว่า 85 เพลง ตั้งแต่ยุค 30-40 ปีที่ผ่านมา จนถึงยุคปัจจุบัน เขียนบทและกำกับโดยการ์ธ เจนนิงส์ (Son of Rambow, The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy) และอำนวยกาสร้างโดยคริส เมเลแดนดรี้และ เจเน็ต ฮีลลี
เนื้อเรื่องเน้นไปทางความสัมพันธ์ของครอบครัวซะส่วนใหญ่ เหมือนจะบอกกลายๆ ว่านี่เป็นหนังครอบครัวนะ พาลูกไปดูได้เล๊ยย เอาซี้ พาลูกไปดูกันซี้ แต่หากย้อนกลับไปดูซักนิด เรื่องนี้มีธีมหลักของเพลงที่อายุน่าจะต้อง 20 – 25+ เป็นอย่างน้อย ถึงจะพอฮึมฮัมตามได้ แถมยังมีขวัญใจวัยรุ่นอย่าง “เซ็ธ แม็คฟาร์เรน” บุรุษผู้ซึ่งโผล่ไปที่ไหนก็คงจะไม่พลาดยิงมุขจิกกัด หรือบทพูดเสียดสีตามสไตล์เฮียแก ซึ่งอาจไม่เหมาะนักที่จะพาลูกเล็กมากๆ ไปดู
แม้ตัวหนังเองจะคอยแทรกตลอดว่าทำอะไรแล้วผลลัพธ์ออกมาแบบไหน แต่ Sing ไม่ได้เหมาะขนาดที่เด็กเล็กจะดูแล้วคิดได้เอง เนื้อหาหนังก็ไม่ได้หวือหวาอะไรมีเพียงแค่มุขตลกที่เราเห็นตามตัวอย่างหนัง และส่วนที่สนุกที่สุดก็ได้ถูกเผยมาเกือบหมดแล้ว เรื่องนี้ใช้เวลาทำนานร่วม 5 ปี สิ่งที่ทำให้เราไม่ผิดหวังกับการรอคอยครั้งนี้ คือเพลงประกอบที่คอยปล่อยแย๊บๆ ออกมาเบาๆ ตลอดทั้งเรื่อง ฟังได้เรื่อยๆ ไม่มีสะดุด ทุกเพลงเข้ากับทุกเหตุการณ์เป็นอย่างดี จนอยากครีเอทเพลย์ลิสต์นี้ไว้ฟังเองอีกซักที เรียกว่าเป็นแอนิเมชั่นเพลงเพราะระรื่นหู ภาพสวยสบายตา
Sing ไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่ในแง่เนื้อหาเลยซักนิดเดียว น่าจะทำเป็นไลน์การ์ตูนทีวีแบบจริงจังคงจะมีเด็กติดตามดูตอนเช้าวันเสาร์-อาทิตย์มากอยู่ เพราะต้องยอมรับว่าชีวิตของตัวการ์ตูนที่ถูกปูมาอย่างละเอียด สามารถไปขยายต่อได้อีกหลายตอน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in