"เรียนจบปีนี้ไหม"
"จบไปทำงานอะไร"
"มีหวังเกียรตินิยมไหม"
"เรียนจบจะเรียนต่อโทไหม"
นี่อาจจะเป็นการทักทายของบรรดาญาติในการรวมตัวของเทศกาลต่างๆ ทำไมต้องเริ่มทักทายกันด้วยคำถามเหล่านี้ด้วย
เพราะคนที่ถูกถาม ก็ยังหาคำตอบไม่ได้เลย
ตอนเรียนม.ปลาย คิดว่าอยากเรียนจบทำงานเร็วๆ เพราะจะได้ทำอะไรที่อยากทำสักที แต่พอถึงจุดที่อีกไม่กี่เดือนจะสำเร็จการศึกษา กลับหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ว่าจะเอายังไงกับชีวติต่อไป
เริ่มหาเหตุผลว่าทำไมถึงนึกไม่ออกสักที ว่าชีวิตหลังเรียนจบจะไปทางไหน สาขาที่เราเรียนไม่มีอาชีพตายตัวเหมือนสาขาอื่นหรอ หรือเราเลือกงานมากเกินไป หรือเราลังเลระหว่างความต้องการของตัวเองกับครอบครัว
แต่ก็หาเหตุผลไม่ได้สักที
เริ่มสำรวจความคิดเห็นของเพื่อนๆ ว่าจบไปจะทำอะไร เริ่มจากเพื่อนสนิทในกลุ่ม ไปรูมเมท ไปเพื่อนร่วมเซค ไปเพื่อนของเพื่อน แต่แปลกนะ เพื่อนส่วนใหญ่ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอะไร
แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนคิดเหมือนกัน คือไม่อยากเรียน(เทอมนี้)แล้ว
ก็ลองมาคิดว่าทำไม
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะเลือกเรียนสาขานี้ไหม เพราะถ้าเรามีสาขาอาชีพที่ชัดเจน เราอาจจะไม่ลังเลเรื่องอาชีพในอนาคต
ถ้าย้อยเวลากลับไปได้ จะเลือกเรียนมหา'ลัยไหม หรือจะหาgap yearให้ตัวเองได้รู้จักกับตัวเองมากขึ้น
ถ้าย้อยเวลากลับไปได้ จะจัดการกับตัวเองในร่างเด็กม.ปลายยังไง
แต่มันย้อยเวลาไม่ได้แล้ว ถึงต้องมานั่งคิดถึงอนาคตแบบนี้...
พ่อ แม่ ลุง ป้า น้า อา คนข้างบ้าน เหมือนพยายามจะไกด์อาชีพ ไกด์การเรียนต่อ
แต่คำถามที่ไม่ได้รับเลยคือ อยากทำตามที่ไกด์ไหม
ทุกสิ่งที่อย่างคือความหวังดี แต่ก็... ไม่ได้เสมอไป บางครั้งกลายเป็นความกดดัน
"เหมือนให้คนอื่นมาใช้ชีวิตเรา" ประโยคนี้ที่เพื่อนพิมพ์คุยกันในกลุ่มไลน์ยังวนอยู่ในหัว
นั่นสิ ทำไมคนอื่นต้องมาใช้ชีวิตเรา เพราะเรากำลังแบกความหวังหลายๆคนไว้หรือเปล่า
น่าจะใช่นะ...
แต่ลึกๆแล้ว เราก็มีความฝันที่มันชัดเจนตลอด แต่กลับไม่มั่นใจว่าจะทำได้ เลยทำให้รู้สึกเหมือนไม่มีความฝันอะไรเลย เพราะเป็นคนที่ไม่กล้า กลัว ขี้อาย ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาซะเลย
เพราะแบบนี้ เลยไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้
ติดตามหลายคนในไอจี ตามตามหลายเพจในเฟซบุ๊ค เพื่อค้นหาแรงบันดาลใจ มันก็ช่วยได้นะ
แต่พอหันมาเจอกับโลกแห่งความจริง
ความไม่มั่นใจกลับมาอีกแล้ว
สรุปหลักๆตอนี้คิดว่าตัวเองคงจะมีconflictกับตัวเองที่ต้องต่อสู้กับ"ความไม่มั่นใจ" และconflictกับคนรอบข้างที่ต้อง"แบกความหวังเอาไว้"
แต่โลกมันก็แบบนี้ ถ้าเรามาจากครอบครัวที่คอยดูแลตลอดจนแทบจะทำอะไรเองไม่เป็น(แบบเรา) ความรู้สึกที่จะเผชิญโลกกว้างก็จะยาก แต่ถ้าเป็นคนที่ได้รับการดูแลเลี้ยงดูแบบพอดี คงจะมีความมั่นใจน่าดู
แต่โลกก็แบบนี้ ต้องปรับตัว เพราะเราเป็นแค่ส่วนเล็กๆของโลก
JS.
โตขึ้นถึงได้เข้าใจว่า จริงๆเค้าคงหาเรื่องทักทาย แต่ไม่รู้จะคุยอะไร