เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
johnjae fambaemeowx2
11 years (johnjae)



  • 'เธอว่าเราจะคบกันจนถึงปีที่11มั้ย'

    เธอเอามือทั้งสองข้างขยี้ผ้าเช็ดผม เธอไม่ชอบใช้ไดร์เป่า 
    เพราะเธอบอกว่า มันจะทำให้ผมเสีย


    'ไม่น่าป้ะ'

    'เออ กูก็ว่างั้นแหละ'
    เธอหัวเราะ เอามือมาผลักหัวเจ้าของสรรพนาม คนที่ได้แทนตัวเองว่ากูเองก็หัวเราะ เพราะขำที่เราทั้งสองคนพูดมันออกมาได้ง่ายๆเหมือนการขอเดินบันไดลงไปเซเว่นแทนการลงลิฟท์


    'ไม่คิดจะแต่งงานกันหน่อยเหรอ คบเฉยๆไปแบบไม่มีจุดหมายงี้'


    'แต่งสิ เธอเหอะ จะอยากแต่งกับเรามั้ย'
    เราเอียงตัวเข้าหากันบนโซฟา 
    ขยับให้ไอแพดบนหมอนใหญ่ที่หนุนรองไว้เพื่อดูซีรี่ย์ขยับไปไกลอีกหน่อย


    'แต่งม้ั้ง'

    'โครตเสียกำลังใจเลย'

    'ฮ่าๆ'

    เด็กอ้วนของเขายิ้มตาหยี
    สดใสเหลือเกินเมื่อได้แกล้งกัน


    'คบกันให้ถึงตอนนั้นก่อนเหอะ'

    'จริง'

    'ถ้าตอนนั้นเราไม่ได้รักกันแล้วล่ะ'
    เขาขมวดคิ้ว

    'ถ้าไม่รักกันจะคบกันไปจนถึงตอนนั้นเหรอ'

    'ก็เลิกกันไง'

    'อ่า'

    'คบกันนานๆ อยู่ดีๆก็เลิก แบบนี้ก็มีเยอะแยะไป'

    'จะไม่เป็นแบบนั้นใช่มั้ย' เรามองหน้ากัน 

    ความไม่แน่นอน 
    แน่นอนว่ามันทำให้เรากลัว

    'มาถามอะไรฉันล่ะ'
    เธอย้อน 




    นั่นสิ





    แต่ถ้าไม่ถามเธอจะให้ถามใครล่ะ
    จริงไหม







































    จริงด้วย
    เราแม่งไม่ได้คบกันถึงปีที่11จริงๆว่ะ



    เราไม่ได้แต่งงานกัน
    หากได้เจอกันอีกครั้งก็คงจะจำกันแทบไม่ได้
    คงจำไม่ได้ว่ามือนั้นเคยอบอุ่นและโหยหากันมากมายขนาดไหน






    โคตรเพ้อเจ้อ

    จอห์นนี่โยนรูปเธอลงในตระกร้าของเตรียมทิ้ง
    การย้ายบ้านเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสเสมอ





    เหลืออีก10กอง
    กูจะบ้าตาย


    "เร็วๆได้ป้ะ น้องรีบนะเนี่ย เดี๋ยวมีเข้าเวรอีก แทนที่จะได้พักผ่อน"
    เสียงบ่นแง้วๆของน้องชายดังขึ้นจากมุมหนึ่งของบ้าน
    จองอูที่ปลีกตัวมาช่วยเขาเก็บของย้ายบ้านบ่นตั้งแต่เห็นสภาพข้าวของที่ถูกจัดแจงโดยเขาไปแล้วส่วนหน่ึ่ง แต่ก็ยังไม่มีระเบียบเท่าที่อีกฝ่ายต้องการ



    "โซนนี้เก็บซะเรียบร้อยเลย ทำไมโซนตรงนั้นมันเละเทะแบบนี้"
    น้องชายเจ้าระเบียบบ่นอุบอิบไม่หยุด


    เขาเอี้ยวตัวหันไปมองโซนที่ว่า
    ก่อนจะแอบอ๋ออยู๋คนเดียว




    ก็โซนนั้นเป็นข้าวของของเธอ
    คนเก็บ มันก็เธอคนเดียว




    เขาไม่เคยโยกย้ายสิ่งของที่เป็นของเธอเลย 
    แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้อีกแล้วก็ตาม






    "ตุ๊กตา? อันนี้จะทิ้งเหรอ"

    "เออ ทิ้งๆไปเหอะ อันไหนไม่ได้เก็บดีๆคืออันนั้นไม่เอา"

    "อันนี้ก็ด้วยเหรอ" พูดจบก็ชูกรอบรูปรับปริญญาที่เป็นรูปเดี่ยวๆของเขาเองขึ้นมาให้ดู


    "จะไม่เก็บจริงๆอ่อ" 

    "อ่า"

    "ตากล้องอุตส่าห์ถ่ายซะหล่อ แม่ง หล่อแค่วันนั้นวันเดียวเลยนะเราอ่ะ"




    ผลักไหล่ไปทีด้วยความหมันไส้ เจ้าเด็กขี้แซวยิ้มกริ่ม ก่อนจะเดินอ้อมกองข้าวของ ถือกรอบรูปขึ้นฝุ่นไปวางไว้รวมกับรูปอื่นๆในกองจัดเก็บ


    ดื้อจริงๆ

    แต่เก็บไว้ก็ดี
    เธอเป็นคนถ่าย
    ตากล้องคนเก่ง














    "ไปแล้วนะ"

    "ขับรถดีๆ"

    "จ้า"


    "อย่าเศร้านักล่ะ น้องเป็นห่วง"
    จองอูย้ำอีกรอบ ก่อนจะปิดประตูรถและขับออกไป

    จอห์นนี่ค่อยลากรั้วบ้านหนักๆปิดล็อค
    เขาเดินลากเท้ากลับเข้าไปในบ้าน โยนรองเท้าไว้หน้าประตู แบบลวกๆ ถ้าเธอมาเห็น คงโดนตีช้ำ









    หมดแรง
    โซฟาตัวเดิมที่เก่าจะพังแหล่มิพังแหล่ ตั้งใจว่ามันจะเป็นที่นอนของเขา ในคืนสุดท้ายที่บ้านหลังนี้


    ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ จอห์นนี่จะย้ายกลับเข้าบ้านใหญ่ และปล่อยเช่ามันให้คนอื่น





    รวมถึงปลดปล่อยตนเองออกจากความทรงจำต่างๆที่มี
    จะได้เดินต่อไปเสียที





    เธอบอกให้เขาเดินต่อไป



    และต่อด้วยอะไรสักอย่างที่เขาไม่อยากฟัง
    พูดออกมาได้


    "เดินต่อบ้าอะไร"




    "จะไปจากเธอได้ยังไงวะ ถามจริง"
    เขาหลับตาลง เมื่อรู้สึกถึงน้ำตาที่รื้นขึ้นมาปกคลุมม่านตา ไม่อยากมองเห็น
    เพดานไม้โล่งๆที่มีมุมหนึ่งรกเลอะเทอะ เต็มไปด้วยสติ้กเกอร์รูปดาวเรืองแสงนั่นก็เธอติด



    แผ่นวัดส่วนสูงที่ซื้อมาแปะเล่นๆตรงมุมขวานั่นก็เธออีกแหละ
    ไหนจะโต๊ะไม้เก่าๆที่หนักจนหลังแทบเดาะ ตัวเดียวกับที่เขาใช้กินข้าวอยู่ทุกวันๆตัวนั้น
    เงินเธอ


    ซื้อมาไม่ถามคนแบก








    สุดท้าย 
    ผู้ชายที่นั่งงอแงเป็นเด็กอยู่ตรงนี้ก็ของเธอ






    "เหนื่อยชิบหาย"


    "ย้ายบ้านคนเดียว"


    "แฟนตาย"






    ไปสุดจริงๆนะชีวิต



    คำพูดก่อนสุดท้ายของเธอในวันนั้นดังขึ้นมาในหัว



    คำพูดมาพร้อมโลเคชั่น

    โรงพยาบาลเป็นที่ที่เธอเกลียด แต่คราวนี้มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ
    เธอนอนอยู่บนเตียง สายอะไรเต็มตัวไปหมด 
    จะพูดแต่ละคำ ปาไปครึ่งชั่วโมงถึงจะรู้เรื่อง

    'เลิกกันเถอะ เราไม่อยู่ จะได้มีคนดูแลเธอ'




    "ไม่เลิกโว้ยยยยยยย"
    เขาเอาหมอนปิดหัวไว้ตอนตะโกน
    เพราะแอบเกรงใจบ้านข้างๆนิดหน่อย






    แม่ง
    อยากระบายทั้งทียังต้องเกรงใจคนอื่นอีก

    บอกแล้วให้ซื้อบ้านตรงอื่น
    เธออีกนั่นแหละที่งอแงจะเอาหลังนี้



    สุดท้ายแล้วอยู่ด้วยกันไหม
    ก็ไม่






    เออ ขายทิ้งเลย
    เศร้ากว่าเดิมอีก







    เราไม่ได้คบกันจนถึงปีที่11เพราะเขาต้องทำตามคำขอ
    ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเอ่ยคำว่าเลิกกันออกมาสักครั้ง


    กลับต้องมาพูดในวันสุดท้ายของเธอ






    "แจฮยอน"





    หืม
    เธอจะตอบกลับมาด้วยคำนี้ 




    ใช่ๆ
    อันนี้คำพูดติดปากของเธอ





    จอห์นนี่
    เธอจะเรียกชื่อเขาเวลาโกรธ







    "เดินต่อไป"


    เที่ยงคืนวันนี้
    ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด




    ก็จะครบรอบปีที่11ของเรา











    เฮ้อ



    เธอใจร้ายจริงๆ 
    เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็น ที่จะดึงปลั๊กออกในเช้าของวันพรุ่งนี้







    เขาปิดตู้เย็นเมื่อไม่มีอะไรให้กิน
    แม่เหล็กสีสันสดใสของเธอยังไม่ได้ถูกรวบเก็บ จึงทำให้โน้ตต่างๆที่มีลายมือยังคงอยู่






    แต่โพสอิทสีเขียวอันนี้
    ไม่เห็นเคยเห็น



    จอห์นนี่ขมวดคิ้ว
    มันถูกเขียนด้วยลายมือของเธอ
    ของเธอจริงๆ





    เขามือสั่น

    'ฝากจองอูให้มาแปะในวันครบรอบ'




    'พลิกข้างหลังสิจอห์นนี่'




    เขาทำตามคำสั่ง
    มีหยดน้ำใสๆไหลริน แต่เวลานี้เขาต้านมันไว้ไม่อยู่แล้ว






    'i do'








    จอห์นนี่เหมือนถูกฟาดด้วยของแข็ง







    'แหวนสวยมากเลย'


    'แต่ว่านะ'






    เขาสะอื้นเหมือนคนใกล้ขาดใจ



    'จอห์นเก็บไว้ดีกว่า'


    'เราคงไม่ได้ใส่อีกแล้วล่ะ'
















    .





    .






    .

    'แต่งงานกันในวันครบรอบสิ'
    เธอตอบในวันนั้น

    เขาหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเรา





    อืม เอาสิ

    แต่งงานกันนะ







    'ป.ล. แหวนน่ะ ใส่แทนให้ทีนะ'






    เอ้า
    จอห์นนี่เกาหัว
    เมื่ออ่านถึงข้อความสุดท้าย







    บ้าเอ้ย
    นี่เขาต้องสวมแหวนสองวงเลยเหรอ







    เอาเปรียบเธอเกินไปไหมเนี่ย















    แจฮยอน

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
kjakjaa_araina (@kjakjaa_araina)
ยังกลับมาอ่านอยู่เลยค่ะ?
kjakjaa_araina (@kjakjaa_araina)
จริงๆเคยอ่านเรื่องนี้ไปแล้วครึ่งนึง มันเศร้ามากจริงๆ เป็นนิยายที่ทั้งอบอุ่นทั้งเศร้า เป็นท็อปสามเรื่องเศร้่าที่ตราตรึงใจเลย วันนี้เราได้ยินเพลงเรื่องจริง แล้วเรื่องนี้ก็เข้ามาในหัวใจเลย พอกลับมาอ่านอีกครั้งก็โคตรเศร้าทั้งเศร้าเสียดาย และโกรธว่าทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขี้น เราเศร้าจริงๆ ไรท์แต่งสื่ออารมณ์ดีมากๆ เราประทับใจมากๆ ขอบคุณไรท์จริงๆที่สร้างผลงานดีๆแบบนี้เหมือนเป็นมากกว่านิยายแต่มอบประสบการณ์ชีวิตให้เราเลย เราชอบมากจริงๆนะคะ ขอบคุณไรท์มากจริงๆ
No.26 (@uuuuuuyours)
อ๊อยยชอบมากเลยค่ะ สื่ออารมณ์ได้ดีมากเลย
pakgardn (@pakgardn)
คิดถึงกันอยู่ตลอดเวลาเลยใช่มั้ยล่ะจอห์น :) เราไม่ได้ร้องไห้กับนิยายนานมากแล้ว แต่ที่อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเราเสียใจที่มีการจากไป แต่เรารู้สึกได้ว่าจอห์นคิดถึงแจฮยอนตลอดเวลาจริง มันเป็นมวลใหญ่ วัดค่าไม่ได้ อบอุ่นมากเลยค่ะ สู้ๆนะคะไรต์ เราติดตามอยู่นะ