“ฉันคิดถึงเธอเหลือเกินยอดรัก และจากนั้นใบไม้ก็เริ่มร่วงหล่นปลิดปลิว”*

นอกหน้าต่างหอสมุดชั้นสามสีเขียวของต้นไม้ใหญ่ สีฟ้าจางๆ ของท้องฟ้า ระคนกับสีของดวงอาทิตย์ที่ใกล้จมลับมุมตึกละลายละเลงผสมกัน เมฆจับกลุ่มก้อนหยึกหยัก ค่อยสยายและสลายไปตามลม แปรรูปร่างวินาทีต่อวินาที นกบินว่อนตัดผ่านแล้วหลบฉากหายไป กิ่งไม้ ใบไม้พลิ้วไหวส่ายสะบัดไปตามแรงลม

จู่ๆ ฉันก็นึกถึงเนื้อเพลงท่อนนั้น ท่อนที่เขาเคยแปลให้ฟัง “ฉันคิดถึงเธอเหลือเกินยอดรักและจากนั้นใบไม้ก็เริ่มร่วงหล่นปลิดปลิว” ไม่ใช่การจู่โจมแบบกะทันหันหรอก คล้ายกับว่าค่อยๆ ไหลเอื่อยมากับก้อนเมฆปุกปุย คล้ายกับเวลาที่เราคล้อยตาหลับเข้าสู่นินทรา คล้ายกับชายคนรักที่ค่อยย่องเข้ามาจากด้านหลังของหญิงสาว

ทันทีที่ชายคนรักถึงตัวหญิงสาวและโอบกอด คือทันใดที่เนื้อเพลงท่อนนั้นกระทบปลายประสาทความทรงจำและโอบรัด

มองลงไปด้านล่างใครสักคนยืนสูบบุหรี่หน้าหอสมุด ฉันได้กลิ่นบุหรี่ บุหรี่ยี่ห้อไหนก็กลิ่นเหมือนกันหมดน่ะแหละน่า แต่กลิ่นบุหรี่นี่คงไม่ได้มาจากด้านล่าง เว้นแต่ว่ามันจะมาพร้อมกับเนื้อเพลงท่อนนั้น

---------------------

*บรรทัดสุดท้ายจากเรื่องสั้นเถ้าธุลีแห่งดวงดาว โดยกรกฤษณ์ พรอินทร์ นิตยสารไรท์เตอร์ ปีที่ 5 ฉบับที่ 39 ธันวาคม พ.ศ.2558 หน้า 125-135

DAY1- Select a book at random in the room. Find a novel on short story. Copy down the last sentence and use this line as the first line of your new story.