“หนาวๆๆโดยอง หนาวๆบรื้ออออออออออ”

            โดยองหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่เอาแต่บ่นว่าหนาวมาตลอดทางปากก็เอาแต่บ่น แขนทั้งสองข้างก็เอาแต่เกาะแขนเขาเอาไว้แถมยังทิ้งน้ำหนักตัวลงมาที่เขาจนเดินเป็นเส้นตรงก็ลำบาก

รำคาญ

โดยองคิด

“เดินดีๆไม่เป็นหรือไงเตนล์แล้วนี่หนาวก็ทำไมไม่ใส่เสื้อแขนยาวหนาๆมาด้วย ไปไกลๆ อึดอัด’’ โดยองทำเป็นบ่นเพื่อนข้างๆที่กำลังเดินขนาบข้างคู่ไปกับเขาถึงแม้มันจะเอ่อ...ใกล้ไปก็เถอะ เพราะอย่างนี้เขาถึงต้องไล่อีกคนไปยังไงล่ะ ถ้าเกิดอีกคนสังเกตเห็นเขาที่แอบอมยิ้มอยู่ตอนนี้ล่ะก็

ไหนจะหัวใจที่เต้นเร็วจนแทบจะระเบิดนั่นอีก

“บ่นจังเลยโดยองงงงงไม่บ่นเตนล์สักวันจะได้ไหมเนี่ย” เตนล์เหงยหน้ามาทำหน้าย่นจมูกใส่เขาก่อนจะก้มหน้ากอดตัวซุกตัวไปกับแขนซ้ายของเขาแน่นยิ่งกว่าเดิม เขยิบชิดไม่เว้นที่ว่างให้แม้แต่ลมหนาวพัดผ่านได้

ชิบหาย เมื่อกี้หุบยิ้มไม่ทัน

โดยองตกใจและอึ้งไปพร้อมๆกันจนทำตัวไม่ถูกได้แต่นิ่งเงียบและเดินต่อไป มือที่ชาตอนนี้ไม่รู้เพราะความหนาวจากลมหนาวที่พัดผ่านตัวหรือเพราะแววตาของอีกคนที่เขาพึ่งสบตาเมื่อครู่ แววตาที่เหมือนรวมดวงดาวทั้งจักรวาลเอาไว้  ตอนที่ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เขาด้วยเหมือนกันนั้นจะล่วงรู้ความลับที่เขาเก็บไว้ไหมนะ  เขาเอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นจนเมื่อเพื่อนตัวเล็กของเขาโพล่งขึ้นมา

“เมื่อกี้ที่ยิ้มเพราะจะขำสมน้ำหน้าเตนล์ใช่ไหม ได้ทีซ้ำเติมกันตลอดอ่ะ” เตนล์ผละอ้อมกอดออกจากแขนของเขาเพื่อหันหน้ามาคุยกับเขา แต่มือนุ่มยังจับแขนเสื้อเขาไว้ทั้งสองข้างตากลมจ้องมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง

เออเป็นงั้นไป

แต่ก็ดี คิดแบบนั้นก็ดีแล้ว

“คืองี้โดยอง” เตนล์เริ่มต้นเล่าเรื่อง มือเล็กปล่อยออกจากตัวเขาเพื่อทำท่าประกอบเตนล์มักเป็นอย่างนี้ตลอด ร่างกายจะตอบสนองไปพร้อมกับปากที่ยื่นออกมาเมื่อตั้งใจเล่าเรื่องอะไรสักอย่างให้เขาฟังสำหรับโดยองแล้ว ท่าทางพวกนั้นมันน่ารำคาญจริงๆนะ

แต่ทำไมเขาถึงละสายตาไปจากเพื่อนคนนี้ไม่ได้ล่ะ

“ก็คือเตนล์อยู่ในบ้านใช่มะ ละคือในบ้านมันก็ไม่ได้หนาวอ่ะ เตนล์อาบน้ำอุ่นตลอดอยู่แล้วก็เลยไม่รู้ว่ามันจะหนาวขนาดนี้ไง ก็เลยไม่คิดจะใส่เสื้อแขนยาวมา โดยองก็รู้หนิ มันก็เข้าฤดูใบไม้ผลิละใช่มะ มันไม่ควรจะหนาวละอะ เตนล์ก็ขี้ร้อนอยู่นิดนึง  แล้วเมื่อเช้าแม่ก็ทำข้าวต้มให้เตนล์กินด้วย ไม่รู้สึกว่าหนาวเลยสักนิดละโดยองก็มาหาเตนล์หน้าบ้านละอ่ะ ก็ต้องรีบออกไปใช่มะเพราะโดยองก็เอาแต่บ่นๆว่าเร็วๆหน่อยอยู่นั่นแหละเตนล์ก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปเอากระเป๋าที่ห้องไง แล้วก็เลยวิ่งออกมาหาโดยองเนี่ยตอนนั้นมันก็ไม่หนาวละป้ะ แถมบัสยังมาถึงพอดีแบบพอดีเป๊ะๆ ขึ้นรถละมันก็ไม่หนาวอ่ะคนมันเยอะ พอลงรถเดินออกมาเรื่อยๆแล้วเจอลมอีกทีนี้มันก็หนาวเลยไง เข้าใจป้ะ?”

คนตรงหน้าพูดรัวเร็วแบบไม่หยุดพักราวกับกลัวว่าจะมีใครแย่งพูดก็ไม่ปาน พูดเสร็จก็มองหน้าเขาสำรวจว่าได้ตั้งใจและเข้าใจในสิ่งที่เจ้าตัวพยามจะสื่อหรือไม่แต่พอเห็นเขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อก็ทำหน้างอ เบะปากใส่เขาเหมือนเด็กถูกขัดใจ แต่ไม่นานนักก็เปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มและยิ้มไปทั้งดวงตาตอนที่เขาเอ่ยตอบว่า

            “ฮอตแพ็คอยู่ในเป้มั้ง เหมือนจะเอาใส่ไว้นานแล้วแต่ไม่ได้ใช้ หยิบเอา”

            ในขณะที่อีกคนกำลังหาสิ่งที่ต้องการอยู่โดยไม่ทันสังเกตสายตาอีกคู่หนึ่งที่จ้องมองเงาสะท้อนของพวกเขาสองคนจากกระจกหน้าร้านข้างทางภาพสะท้อนเป็นเพียงเงาที่ไม่ได้ชัดเท่าไหร่แต่ก็ทำให้รอยยิ้มน้อยๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าของคนที่ลอบมอง

            โดยองเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ภาพตรงหน้าเป็นเงาของเขาที่หยุดยืนนิ่งๆให้เพื่อนอีกคนค้นหาของในเป้ที่เขากำลังสะพายหลัง แม้แต่เงาสะท้อนของคนข้างหลังเขานั้นยังดูเงอะงะและน่ารำคาญ แต่ก็เถียงไม่ได้ว่าเขาชอบและอยากจะมองมันมากกว่าต้นซากุระที่พึ่งจะออกออกเล็กๆพร้อมให้ผู้คนมาชื่นชมความงามของมันในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้เสียอีก

            “โหยยยย โดยองงงง นี่กระเป๋าโดเรม่อนป้ะเนี่ยเห็นเบาๆแบบนี้แต่พกของเยอะมาก นี่เตนล์ต้องมุดลงไปหาของในกระเป๋าด้วยป้ะถึงจะหาฮอตแพ็คเจอเนี่ย ลำบากจริงๆ”

            อีกคนพูดพลางส่ายหน้าไปพลางบ่นทั้งๆที่ในมือพึ่งจะคว้าของที่ต้องการได้นั่นแหละ ตื่นเต้นกับของตรงหน้ารีบเปิดการใช้งานโดยทันทีจนเป็นเขาเองที่ต้องเอ่ยเตือนด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

            “รูปซิปกระเป๋าด้วยสิเตนล์”

            “รู้แล้ว แป้บนึงสิ ขี้บ่นจังเลย”

            ก็ขี้บ่นพอกันไหมล่ะโดยองคิดในใจ

            “นี่นะ ถ้าโดยองมีแฟน เค้าต้องทนโดยองบ่นไม่ได้แน่ๆเลย” เจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วพูดพร้อมกับรูดซิปกระเป๋าเขากลับคืนดังเดิมก่อนที่จะเดินมาขนาบข้างไปพร้อมกับเขาอีกครั้ง

            “แล้วเตนล์ทนไม่ได้เหรอ” โดยองทำเป็นเอ่ยถามอีกคนขึ้นอย่างลอยๆ

            “เตนล์เหรอ? เตนล์เป็นเพื่อนโดยองมาตั้งนานก็ต้องทนได้ดิ เขาเรียกว่าชินงี้ป้ะ? แต่ใครจะมาความอดทนสูงเท่าเตนล์ โดยองขี้บ่นขี้รำคาญขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ”

            โดยองหันไปมองอีกคนที่เดินข้างๆเขาคนตรงหน้าที่กำลังเอาฮอตแพ็คแนบหน้าตัวเองแถมยังหดคอห่อไหล่เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับมืออีกข้างที่แนบเอาไว้ตรงลำคอ อีกทั้งยังหัวเราะยิ้มตาปิดราวกับชอบใจที่ได้เอ่ยแซวเขา ภาพตรงหน้าทำให้โดยองหยุดคิดสักพักก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

            “ถ้าแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ”

            “หื้ม?”

            “แค่เตนล์ทนได้ก็พอแล้ว”