คำเตือน: เนื้อหาตอนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักนะคะ 'ย้ำ' ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก เป็นเพียงจินตนาการของคนใจบาปอยากมีกรรมที่คิดเองว่าน้องโตกันแล้ว เลยอยากรู้อยากลองได้y.y
นรก: อิรัชชัยมาเส่ะ
.
.
.
"พี่เฟอร์จะบอกความลับให้อย่างนึงนะครับ"
"ปีศาจชอบกลิ่นวานิลลา "
ชอบกลิ่นวานิลลา
วานิลลา
.
.
.
แม่งเอ้ย เอาวะ
ผมตัดสินใจหยิบขวดโลชั่นน้ำหอมของผู้หญิงตรงหน้าที่มีตัวอักษรสีหวานแหววเขียนไว้ว่า “Vanilla Sky” โชว์หลาอยู่ที่กลางขวดมาเปิดออกพร้อมทั้งบีบเนื้อครีมนั่นลงบนมือและชะโลมไปทั่วแขนทั้งสองข้างรวมไปถึงลำคอของผมด้วย
อ่า กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ฮือ
ใช่ ผมต้องเสียสติไปแล้วแหละครับทุกคน ในเมื่อผมกำลังจะทำตามคำแนะนำที่แสนจะอันตรายจากไอพี่เฟอร์นั่นกับปีศาจหน้าหมูอู๊ดอย่างเบบี้ ที่ตอนนี้น่าจะยังคงนอนเคี้ยวเยลลี่อยู่บนเตียงโดยไม่รับรู้ถึงภัยร้ายที่กำลังยืนจับลูกบิดประตูแน่นด้วยความประหม่า
มาขนาดนี้ถอยไม่ได้แล้วนะกัสเบล
แล้วมือมันจะสั่นอะไรขนาดนั้นอะ!!!!!!!!
.
.
แกร๊ก
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนตัวเองก็ต้องเจอกับสิ่งมีชีวิตก้อนสีแดงๆที่กำลังทำท่าปั่นจักรยานกลางอากาศพร้อมกับหันหน้ามายิ้มทักทายให้ผมอย่างเคยชิน
.
.
“กะเบนดูสิ เบบี้แง๊นได้”
“....”
“แง๊นนนนนนนนนนนนนนนน”
อืม
บอกได้คำเดียวเลยว่า
เจอแบบนี้เข้าไปวานิลลากูบูดทันที
.
“ตะกวดทำไมไม่มาแง๊นด้วยกับเบบี้บนเตียง”
“จะเล่นเกมอีดแล้วหรอ”
“เออ”
“งั้นเบบี้เล่นด้วย”
“ไม่ต้องเลย ห้ามลุ—“
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยค ไออู๊ดก็วิ่งมากระโดดนั่งทับผมอย่างแรงที่เก้าอี้หน้าคอมจนขาแทบหัก ให้ตายเถอะตัวหนักเป็นบ้า แต่เจ้าตัวคงลืมไปแล้วว่าถึงเราจะนั่งเล่นเกมด้วยบ่อยแค่ไหน ก็ไม่เคยเลยที่ตัวของเราจะแนบชิดกันมากได้เท่าครั้งนี้
ใช่ครับ เบบี้กำลังนั่งอยู่บนตักของผม
เอาล่ะ ใจไม่ดีแล้วนะ
.
.
“กะเบน”
“อะไร”
“เบบี้ได้กลิ่นหอมคุณแม่”
“...”
“กะเบนได้กลิ่นมั้ย”
“....”
“ไม่”
“......”
“หรอ”
“แต่ว่ากลิ่นมันมาจากตรงนี้”
“.....”
พูดจบคนตรงหน้าก็หันมาและเคลื่อนตัวลงใช้จมูกนุ่มนิ่มลากไปตามลำคอของผมพร้อมทั้งสูดดมกลิ่นหอมจางๆ เหมือนกับผึ้งตัวเล็กที่กำลังอยากจะลิ้มรสน้ำหวานจากดอกไม้แสนสวยที่ส่งกลิ่นกระตุ้นความมัวเมาให้ตลอดเวลา
“หอมจังกะเบน”
“......”
“ทำไมมันหอมแบบนี้นะ”
“.....”
“เธอ พอแล้ว”
“แต่เบบี้อยาดดมอีด”
“กะเบนอย่าขี้งดได้มั้ย”
“กัสไม่ได้งก”
“แต่ถ้าไม่หยุดมันจะแย่เอานะ”
“งน”
“เห้อ”
“ลุกออกไปได้แล้วเบบี้”
“......”
“ยังอีก”
“กะเบน”
“อะไร”
“พูดต่อไปเรื่อยๆได้มั้ย”
“.....”
“เบบี้ว่า”
“.....”
“เบบี้ได้กลิ่นหอมจาดตรงนี้ขอมกะเบน”
“......”
“ที่ปาก”
“......”
.
อ่า นั่นคงจะเป็นเพราะกลิ่นลิปมันที่ผมทามาก่อนหน้านี้แน่ๆ
แล้วก็นะ
vanilla lip balm สะด้วยสิ
.
“กะเบน”
“พูดต่อเดี๋ยวนี้เลย”
“.....”
“เบบี้บอดให้พูดไม่ใช่ให้ยิ้มนะ”
“เธออย่าตีกัสดิ”
“เจ็บ”
“ก็กะเบนดื้อ”
“เบบี้จะดม”
“อู๊ด”
“อะระ”
“เธอชอบกลิ่นนี้หรอ”
“อือชอบมาด”
“หอมฉุย”
“แล้วรู้รึเปล่าว่ามันมีรสด้วยนะ”
“จะบ้าหรอกะเบน”
“กลิ่นหอมไม่มีรสชาติ”
“มีสิ”
“.......”
“เธออยากลองกินมั้ย”
“.....”
“วานิลลาน่ะ”
.
ผมมองคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าครุ่นคิดอย่างใจเย็น ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆพยักหน้าเพื่อเป็นคำตอบ พร้อมทั้งยังใช้นิ้วชี้อ้วนๆมาจิ้มที่คิ้วผมเล่นอย่างสนุกสนาน
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าต่อจากนี้กำลังจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
หึ เชิญสบายใจไปก่อนเถอะอู๊ด
.
“แต่มีข้อแม้นะ”
“อะไรหรอ”
“ถ้าอยากกินให้อร่อย”
“เธอต้องทำตามที่กัสบอก”
“.......”
“ตกลงมั้ย”
“โอเคเง”
“แล้วเบบี้กินได้ยัง”
.
.
.
“อืออ..อร่อย”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นจากคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายอยู่กับการใช้ลิ้นนุ่มเลียริมฝีปากล่างของผมขึ้นลงไปมา สลับกับการดูดเม้มพร้อมทั้งใช้ฟันขบเบาๆ ราวกับเด็กน้อยที่รู้สึกหมั่นเขี้ยวเวลาที่ฟันพึ่งขึ้นใหม่
.
“เธออยากอร่อยมากกว่านี้มั้ย”
“อยาด...กะเบน อืม.. อย่าเลียปากเบบี้... มันเปื้อนน้ำลาย”
“กัสอยากกินบ้างไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้”
“.....”
“เดี๋ยวมันหมด ห้ามแย่ม”
“.....”
“แล้วเบบี้ต้อมกินยันไงต่อ”
“ง่ายมาก”
“เธอลองแลบลิ้นออกมาดิ”
“แบร่”
“เห้อ ไม่ใช่แบบนี้”
“แล้วทำยันไง”
“ดูนะ”
พูดจบผมก็ใช้มืออีกข้างที่ว่างบีบเข้าที่แก้มอ้วนเบาๆจนปากบางเปิดออก ก่อนที่จะส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสกับอวัยวะเดียวกันที่ทั้งนุ่มและเปียกชื้น เราหยอกล้อกันไปมาตามประสาเด็กน้อยที่อยากรู้อยากลองไปเรื่อย จนเกิดเสียงเฉอะแฉะดังออกมาเป็นระยะจากการกินกลิ่นวานิลลาของพวกเรา แต่ก็ดูเหมือนว่าคุณปีศาจตัวอ้วนจะทำได้แค่นั่งเผยอปากให้ผมเป็นฝ่ายไล่กินลิ้นนุ่มนั่นสะมากกว่า
แน่ล่ะ จูบเบาอย่างกับแมวเลีย
จะไปตามใครเขาทันห้ะ
“อือ..”
เบบี้ส่งเสียงอื้ออึงออกมาในยามที่ผมผละออกจากริมฝีปากของเจ้าตัว และเปลี่ยนมาเลียน้ำใสๆที่เยิ้มอยู่ตรงมุมปากนั่นเบาๆ ทำให้คนตรงหน้าถึงกับใช้มือกำคอเสื้อของผมไว้แน่นเพราะตั้งรับกับสัมผัสที่เปลี่ยนไปมาไม่ทัน จนผมต้องคว้ามือเล็กอีกข้างมาประสานไว้ เพื่อปลอบใจเด็กน้อยที่ยังคงถูกผมเลียขอบปากไม่หยุด
“กะเบน..”
“หื้ม”
“อร่อยมั้ย”
“.......”
“แย่มเบบี้กินหมดแล้ว”
จิงด้วยแฮะ
“ทำไม”
“โกรธกัสหรอ”
ผมถามไปยิ้มไปพร้อมทั้งกดจูบที่คางมนของเบบี้ค้างไว้ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงโยกหัวขึ้นลงงึกงักจากเจ้าตัวที่กำลังพยักหน้าเพื่อตอบคำถามของผม
“ถ้างั้น”
“....”
“กัสจะไถ่โทษให้เอามั้ย”
“ยันไงหรอ”
“ก็”
“ทำให้เธอรู้สึกดีไง”
“.....”
“ดีมั้ยเบบี้”
.
.
.
กึก กึก กึก
เสียงพนักพิงเก้าอี้ที่กำลังกระแทกกับขอบโต๊ะคอมดังขึ้นเป็นจังหวะในตอนที่ผมกำลังใช้มือชักรูดแกนกายขนาดเล็กของเบบี้เร็วขึ้น จนทำให้เก้าอี้ที่เรานั่งกันอยู่ตอนนี้สั่นไปมาอย่างช่วยไม่ได้ และด้วยสภาพที่คนตัวเล็กกำลังนั่งหันหลังให้พร้อมทั้งอ้าขาออกโดยวางปลายเท้าไว้ที่ต้นขาของผม แถมยังมีกางเกงในลายอีโมจิหน้ากวนประสาทห้อยอยู่ตรงข้อเท้าเป็นพร้อบประกอบด้วยแล้วนั้น
ขอบอกเลยว่า
สุดยอดมาก
“กะ..เบน...อ่ะอื้อ”
“ว่าไง”
“เบบี้...อยาดหอม..กลิ่นหอมอีด..อ๊ะ”
“อยากให้กัสใส่เพิ่มหรอ”
“อื้อ ... ”
“ได้สิ”
ผมหยุดการกระทำลามกทั้งหมดไว้และเอื้อมหยิบขวดโลชั่นน้ำหอม’กลิ่นวานิลลา’ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะคอมมาบีบใส่มือ ก่อนที่จะทาลงบนแกนกายของคนตรงหน้าเบาๆพร้อมทั้งเริ่มชักรูดขึ้นลงไปมาอีกครั้ง
“กะเบน...อื้อ อึก”
“.....”
“หอม อื้อ..หอมจัน...อ่า”
“......”
ให้ตายเถอะ ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ ยิ่งผมก้มลงไปมองเจ้าตัวที่กำลังหลับตาพริ้มเอาหัวกลมๆพิงที่อกของผมไว้ ใบหน้าขาวขึ้นสีเล็กน้อยรวมถึงเหงื่อที่ซึมออกมา ไหนจะเสียงหวานที่เอ่ยชอบใจกับการปรนเปรออันแสนหอมนี้อีก
เขาไม่รู้เลยหรือไงว่าผมก็คลั่งเป็น
ไม่ใช่พี่เนคนเดียวหรอกนะที่เลี้ยงสัตว์ร้ายไว้ในตัวน่ะ
เห้อ
.
“กะ..เบน อือ เบบี้... เบบี้ปวดท้อง ...อ่า”
“หยุดนะ..หยุดก่อน...อ้ะ”
“...”
ผมเลื่อนมือมากุมไว้ที่ส่วนปลายและเร่งจังหวะชักรูดให้เร็วขึ้น นั่นยิ่งทำให้เบบี้ดิ้นตัวไปมาอยู่บนตักของผมอย่างทุรนทุรายอยากที่จะปลดปล่อย จนผมต้องใช้มืออีกข้างสอดไว้ใต้ขาเล็กเพื่อที่จะประคองคนตรงหน้าให้อยู่กับที่ ไม่อย่างนั้นพวกเราอาจจะกลิ้งตกจากเก้าอี้กันหมดเพราะอาการเสียวท้องของเจ้าตัว
“อือ ... ไม่เอา...เบบี้..ไม่เอา อึก..แล้ว”
“ปล่อย..นะ”
“ฮือ กะเบนช่วยด้วย..ฮึก”
คนตัวเล็กโวยวายพร้อมทั้งเอี้ยวตัวมากอดคอผมไว้แน่นและยังหลับตาปี๋ด้วยความกลัว จนทำให้น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาเล็กน้อยเปรอะเปื้อนอยู่ที่หางตาทั้งสองข้าง ผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปคลอเคลียอยู่กับใบหน้าของคนตัวเล็กเพื่อเป็นการปลอบประโลมความรู้สึกหวาดเสียวนี้
“จูบกันนะ”
“โอเคมั้ย”
“ฮึก...อ่ะ โอเค...อื้อ”
ไม่รอให้เบบี้พูดจบประโยคผมก็ประกบปากลงไปจูบคนตรงหน้าทันที โดยที่ไม่ได้สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันใดๆเป็นเพียงแค่กดค้างไว้ พร้อมทั้งเร่งจังหวะการปรนเปรอที่แกนกายให้เร็วขึ้นจนเบบี้กระตุกครั้งสุดท้ายและปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาเต็มมือของผม คนตัวเล็กส่งเสียงครางลั่นในลำคอทั้งๆที่ปากของเรายังเชื่อมกันอยู่
ผมผละออกจากริมฝีปากบางและเลื่อนตัวมาจูบซับที่แก้มยุ้ยของเบบี้อย่างเอ็นดู
“แฮ่ก...กะเบน”
“ว่าไง”
“น้ำอะไร..แฮ่ก เปื้อนมือกะเบน”
“ใช่น้ำขอมกลิ่นหอมมั้ย”
“....”
“เบบี้..กินได้มั้ย”
“....”
“ขอชิมนิดเดียวก็ไ—“
“พอ”
“มันจะบาปไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
“งน”
“เธอลุกหน่อย”
“กัสจะไปห้องน้ำ”
“ลุดไม่ขึ้น”
“ตะคริวกินขาเบบี้”
“เพราะกะเบนนั่นแหละ ให้นั่มแบบนี้ทำไมก็ไม่รู้”
“.....”
“กะเบน”
“อะไร”
“ใส่กานเกนในให้หน่อย”
“เบบี้ขี้เกียด”
“ไม่”
“ลุกไปใส่เอง”
“ก็ด้ะ”
พูดจบเจ้าตัวเล็กก็ลุกขึ้นยืนหยิบกางเกงในที่ยังคงห้อยติดอยู่ที่ข้อเท้าเลื่อนขึ้นมาใส่ต่อหน้าผม และกระโดดลงบนเตียงพร้อมทั้งหยิบเยลลี่ที่กินค้างไว้ก่อนหน้านี้เข้าปากอย่างสบายใจ ทำเหมือนกับว่ากิจกรรมวานิลลาพาเพลินเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ
แม่งเอ้ย
กูทนมาถึงขนาดนี้ได้ไงวะเนี่ย
ฝากไว้ก่อนเถอะ
คราวหน้าไม่รอดแน่ๆไออู๊ด
.
.
.
“กะเบน”
“อะไร”
“จะไปไหนหรอ"
“ห้องน้ำ”
“ไปทำอะไรหรอ”
“ไม่ต้องถามหน่า”
“รีบกินรีบนอนไปเลย”
“อื้อได้”
“แต่ว่ากะเบนก็ต้อมรีบมานะ”
“....”
“เบบี้กับจุ๊มะ01จะนอนเล่นรอ”
“แล้วก็กินยาด้วย”
“รับรอมว่าหายป่วยแน่นอน”
“....”
ชิบหายละลืมไปเลย นี่ผมโดนคดีพรากผู้เยาว์ไม่พอยังจะรังแกคนป่วยอีกหรอเนี่ย เป็นเพราะมึงเลยไอเหี้ยพี่เฟ่อ มาทำให้กูอยากรู้ทำไมว่าปีศาจแพ้วานิลลาจริงหรือเปล่า
แล้วเป็นไงล่ะ
คืนนี้สงสัยต้องวิ่งเข้าห้องน้ำไม่ต่ำกว่า 3 รอบเป็นแน่
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
.
.
.
.
.
.
.
.
ไรท์เตอร์ใจบาป : ฮืออออออออออออออออออ ทุกคนๆๆๆๆๆ หยุดนะ อย่าพูดอะไร เอาเป็นว่า5555 ตอนนี้ก็เป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกคู่ขนานแระกันเน้อ ความจริงในเนื้อเรื่องก็แค่นอนกอดกันกุ๊กกิ๊กที่หัวจัย ไม่มีอะไรมากกว่านี้นะ!แง้งเอ๋ง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in