"นี่...ตอนนี้ยังทันมั้ย?"

"...ไม่ มัน...มันสายไปแล้ว"

"...ขอร้อง"

"ปล่อยมือเถอะ"

ผมกำข้อมือเล็กนั่นแน่นขึ้น สีหน้าที่เหมือนอยากร้องไห้ของเธอทำให้ผมใจหาย

เสียงเพลงในร้านอาหารกึ่งบาร์ เสียงช้อนส้อมกระทบจาน เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงเหล่านั้นราวกับอยู่ไกลออกไป เหมือนแบล็กกราวด์ประกอบฉาก เหมือนโลกนี้มีเพียงเราสองคน มีเพียงกันและกัน

ฟังดูโรแมนติกใช่มั้ย? ช่วยย้อนกลับไปบทสนทนาข้างบนด้วย

"เธอมันไม่เคยชัดเจน...." เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"..." ผมพูดอะไรไม่ออก

"มาถามอะไรเอาป่านนี้"

"...ตกลงว่าสายไปแล้วจริงๆใช่มั้ย?"

"......"

"ลังเลรึเปล่า?"

"..ม...."

"งั้นขอแค่ 5 นาทีได้มั้ย?"

ผมเดินขึ้นไปบนเวทีเมื่อนักดนตรีเล่นจบเพลง ขอยืมกีต้าร์และนั่งลง เสียงโห่ร้องชอบใจของคนในร้านดังขึ้น ไม่รู้หรอกว่าพวกเขานึกชอบใจอะไร

เพราะผมสนใจแค่เธอ

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิต มากเท่าที่คนปากแข็งคนนึงจะทำได้ ผมพูดใส่ไมค์

หวังว่าจะส่งไปถึงเธอ

"ถ้าเธอคิดว่ามันสายไป..... จะลุกออกไปเลยก็ได้"

"แต่ถ้าจบเพลงแล้วเธอยังอยู่.... ผมถือว่าเธอให้โอกาสผมนะ"
.
.
.
"อยากบอกให้เธอได้รู้ ฉันจะไม่หนีความจริงจากนี้ไป"

"นาทีสุดท้ายคงยังไม่สาย"

"สำหรับเรา"