เราทุกคนต่างคิดว่าปัญหาที่ตัวเองเจอมันช่างหนักหนาอยากให้มันผ่านพ้นไปให้เร็ว 

แต่ทำไมเราไม่เคยคิดเลยนะว่าคนอื่นที่นั้งข้างๆเราบนรถประจำทาง คนที่เดินสวนกันตรงทางม้าลาย 

หรือเพื่อนร่วมงานคนที่เราไม่เคยคุย เค้าอาจมีปัญหาหนักใจที่คิดไม่ตกอยู่เหมือนกัน

       ฉันจึงชอบมองคนรอบๆตัวคนที่เราไม่รู้จัก คนแปลกหน้าที่พบได้ทุกวัน ทุกคนต่างมีหน้าที่รับผิดชอบของตัวเองที่ต่างกัน บางคนเป็นครู เป็นหมอ พยาบาล พนักงานบริษัท คนขายประกัน แม่ค้า บางคนเป็นพ่อแม่ในขณะเดียวกับที่ต้องรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองไปด้วย 

       ใช่...ฉันต้องการบอกว่าทุกคนต่างมีเรื่องเหนื่อยและท้อเป็นของตัวเอง มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนต้องเจอแค่เราไม่เคยไปสัมผัสความรู้สึกคนอื่น เราจะคิดว่าปัญหาที่เราเจอมันหนักหนาเหลือเกิน และคนอื่นๆก็จะคิดว่าปัญหาของตัวเองหนักหนายิ่งกว่าแบบนี้ไปเรื่อยๆ ทำไมเราไม่คิดซะว่า อ้าว!!เราก็มีปัญหาหนักใจ เธอก็มีเรื่องเครียดเหมือนกัน งั้นเราก็มาทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดกันดีกว่า 

        แล้วสุดท้ายเรื่องเครียดเหล่านั้นก็จะกลายเป็นอดีตของอนาคตอยู่ดี ปัจจุบันก็ทำมันให้ดีที่สุดก็พอ