ถ้าเราไม่ได้ทำเงินหายสองหมื่นห้า

หาย ในความหมายของเรา คือ หายแบบหายไปง่ายๆเลย

เราทำกระเป๋าเงินหาย แล้วในนั้น มีเงินที่เราเตรียมไปจ่ายค่าอะไรบางอย่าง

จังหวะที่เรารู้ว่ากระเป๋าหาย เราเริ่มใจเสีย ชั่วโมงนั้นคิดถึงเงินสดในกระเป๋าก้อนนั้นอย่างเดียว

บัตรอะไร ไม่สำคัญเลย แต่เงินสดก้อนนั้น ถ้าหล่น ไม่มีทางได้คืนแน่ๆ... 

เราวิ่งไปหาตามที่ๆเราไปมาวันนี้ 

ไม่มี.

เราเริ่มร้องไห้ "เฮ้ย นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม? เงินขนาดนั้น ปลิวไปกับลมง่ายๆเลยเนี่ยนะ?"

เราพยายามทำทุกอย่างที่เราทำได้ สุดท้ายเราก็ได้แต่ร้องไห้..

เรากลับไปที่ที่เราคิดว่าน่าจะเป็นไปได้มากที่สุด ...ปิดไปแล้ววะ

จนกระทั้งมั่นใจว่าไม่มีอะไรที่เราทำได้อีกแล้ว อย่างน้อยก็ภายในวันนี้
เราเริ่มร้องไห้ หนักขึ้น หนักขึ้น

เราเริ่มส่งเสียงก้นด่าต่างๆนาๆ 

แล้วเสียงของเราก็ดังขึ้น ดังขึ้น

สุดท้ายเราก็เหมือนคนไร้สติ ยืนร้องไห้ตะโกนแหกปาก 

หวังว่าจะให้ความเศร้าใจไหลออกไปบ้าง

เหมือนร่างกายไม่ใช่ของเราอีกต่อไป เราตะโกนแต่คำว่า Please, please, please ...

ฝนตกพรำๆอยู่ตลอดเวลา บรรยากาศรอบๆแฉะและหนาวมาก 

แต่วินาทีนั้น ไม่มีอะไรอยู่ในหัวเราเลย

เหมือนกับว่าความเศร้าและความกังวลของเราหนาจนละอองฝนทะลุเข้ามาไม่ได้

"อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว.."

เรากลับบ้าน เดินขึ้นห้อง แล้วขังตัวเองไว้

น้ำตาเราไหลเงียบๆ ไหลไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ

ทะลักออกมาเหมือนไม่มีวันหมด

จู่ๆ... เราก็หัวเราะ 

เราไม่รู้ว่าทำไม แต่มุมปากของเรายกขึ้นจนสุด

ทั้งๆที่น้ำตาเราก็ยังไหลอยู่นั่นแหละ

เหมือนกับว่า ร่างกายเรา รับความเศร้ามากกว่านี้ไม่ไหว

แล้วเราเริ่มหัวเราะบ้าๆบอๆ หัวเราะให้ชีวิตตัวเอง 

หัวเราะแบบไม่มีเหตุผล ยิ้มกว้างจนเรายังนึกแปลกใจ

ชีวิตเราตอนนี้มันตลกร้ายดีๆนี่เอง

หลังจากเสียงหัวเราะผสมน้ำตาจางหายไป

เรากลับไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว...เราไม่เศร้าแล้ว 

แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีสมองเราจู่ๆก็ว่างเปล่าขึ้นมา เราไม่รู้สึกอะไรเลย

นิ่ง นิ่งมากๆ 

เรารู้สึกว่าเราหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก

เหมือนร่างกายปฏิเสธความเจ็บปวดด้วยการปิดกั้นอารมณ์

ตอนนี้เรายังหาเงินไม่เจอ

แต่เราก็หาความเศร้าไม่เจอ

ความสุขก็ด้วย...

แปลกดี