เมื่อคืนนี้อิฉันโซ้ยไปสองถุงโดยไม่รู้สึกผิด เมื่อหลับตาเข้าญาณจนฝันตอนตีหนึ่งกว่าๆ อิฉันฝันว่าอยู่บ้านใครไม่รู้หลังใหญ่โต ทันใดนั้นเอง หมุยก็ปรากฏตัวขึ้นบอกว่ามาติวหนังสือ

ระหว่างเบรกชะนี 2 ตัวเม้าท์กันเจ๊าะแจ๊ะ และอิฉันก็โฆษณาขนมปังญี่ปุ่นสุดแสนอร่อยให้หมุยฟัง พร้อมชวนไปซื้อ ระหว่างขับมอไซต์ไป อิฉันเป็นผู้ซ้อนท้ายScoopi สีขาว ได้แต่ชี้นิ้วบอกทางหมุย

และต้องเศร้าสลดเพราะนั่นเป็นเวลา 22.37 นาทีแล้ว ดังนั้น7-11 เคอฟิวต้องปิดลง หลังสองชะนีกลับบ้านมาด้วยความผิดหวัง พบว่าโจรขึ้นบ้าน เกิดความกลาหลถูกเหล่าชายฉกรรจ์ 2 สตรีเหล็ก 1 จับฉันกับหมุยมัดมือ มัดเท้า ปิดปากด้วยเทปกาวแร๊กซีนสีดำ พวกมันหยิบทุกอย่างที่มีค่า และยิงหมุยน๊อกคาพื้นโดยที่สุด

อิฉันต้องหาทางโทรหาตำรวจให้เร็วที่สุด รอจังหวะพวกมันกำลังขึ้นไปชั้น2 ของบ้านหลังโต อิฉันถ่างข้อมือสุดกำลังขูดกับขอบโต๊ะ และมันได้ผล รีบแกะเชือกที่เท้า และพลางดึงเทปกาวที่ปิดปากออกให้หมด จากนั้นวิ่งสุดชีวิต

ระหว่างทางค้นพบว่า ที่นี่เป็นหมู่บ้านจัดสรรที่ทุกหลังหน้าตาเหมือนกันหมด เห็นรถเบนซ์สีไข่นวลๆคันนึงกำลังมุ่งหน้ามายังฉัน ฉันไม่หลบรถแถมยืนขวางและกางแขนบอกสัญญาณว่า จอดเดี๋ยวนี้

ทันที่รถหยุด ตายายดูท่าจะเป็นผู้ดี กดกระจกเลื่อนและชะโงกหน้ามาด่าฉัน ฉันใช้จังหวะนั้นวิ่งเข้าไปขอความช่วยเหลือ หญิงชราคนนั้นสงสารจึงใช้มือถือโทรหาตำรวจและตำรวจแม่งมาช้าเหมือนในละครที่เคยดูเป๊ะ เพราะโจรหนีไปก่อน

เช้ามาอิฉันสะดุ้งตื่นและรีบอาบน้ำเพื่อตรงดิ่งไป7-11เพื่อซื้อขนมปังญี่ปุ่นกิน 2 ชิ้น และซื้อมาตอนบ่ายอีก 4ชิ้น เพราะต้องตระเวนซื้อหลายสาขา