"เราไม่ได้ต้องการโพธิสัตว์มาโปรดสัตว์ หรือมีเมสสิยาห์มาช่วยไถ่บาปให้กับเรา

แต่สิ่งที่พวกเราต้องการคือการขอตะโกนใส่หน้าพวกคุณด้วยน้ำลาย แด่ผู้มีอันจะกิน ผู้ที่โศกเศร้ากับความทุกข์ยากของเราเพื่อให้ตนเองบรรลุธรรมอันสูงสุด" 

ป้ายป้ายหนึ่งเขียนไว้ที่หน้าอาศรมใหญ่ ที่ซึ่งมีคนเลื่อมใสจำนวนมาก อาศรมหลังนี้มีรูปแบบสถาปัตยกรรมที่ทันสมัย เพียบพร้อมไปด้วยเทคโนโลยีล้ำหน้า อาคารตั้งเด่นตระหง่านกลางเมืองเพียงตึกเดียว เจ้าของอาศรมสำนักนี้ มีชื่อเสียงโด่งดังด้วยการช่วยเหลือชาวบ้าน และเป็นผู้ที่รอบรู้ทุกศาสตร์ที่มีอยู่บนโลก ศิษยานุศิษย์ส่วนใหญ่ บ้างเป็นพ่อค้า บ้างเป็นนักเขียน บ้างเป็นนักการเมือง มีไปจนถึงนักเรียน นักศึกษาจำนวนมาก พิธีกรรมอันเลื่องชื่อขอสำนักแห่งนี้ คือ "การศึกษาคนจน คนทุกข์ยากผ่านญาณของเจ้าของอาศรม" เมื่อเห็นความทุกข์ยาก เหล่าศิษยานุศิษย์จะต่างร้องไห้อย่างระทมทุกข์ จากนั้นก็แยกย้ายกลับบ้าน 

"ผมขอเถอะ ขอแค่ไม่รังแกพวกเรา ให้เราได้สร้างสะพานข้ามแม่น้ำด้วยตัวเอง พวกคุณอย่ามายุ่งกับพวกเราเลย" ชายแก่คนหนึ่งนั่งกอดเข่าร้องไห้ ระหว่างที่ได้ยินเสียงร้องไห้จากอาศรมนั้น 

ศิษยานุศิษย์กลุ่มหนึ่งได้เดินเข้ามาหาชายแก่คนนี้ ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสงสาร พร้อมกับขนอุปกรณ์ลับๆ ที่ซื้อมาจากเหล่า คนรวยกลุ่มหนึ่งที่บริจาคให้อาศรมนั้น 

ชายแก่ได้แต่ก้มหน้ารับแล้วเดินตามคนกลุ่มนั้นไป ป้ายป้ายนั้นพังทลายลงด้วยศิษยานุศิษย์ของอาศรม ชายแก่วิ่งหนีจากจุดนั้นทันที เขาวิ่ง วิ่งไปที่สะพาน สะพานที่ยังสร้างไม่เสร็จ ร่างของชายแก่ตกลงจากสะพาน 

หลายเดือนถัดมา สะพานของหมู่บ้านเปิดให้ใช้งาน เสียงตบมือดังกึกก้องไปทั่ว รอยยิ้มจากบุคคลที่ไม่สามารถระบุใบหน้าลอยวนเวียนตามเสียงตบมือ