เกรเทลค่อย ๆ เงยหน้าหันไปทางต้นเสียง ซึ่งนางคิดไว้แล้วแหละว่าอีกฝ่ายเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากเจ้านายของเธอที่ชอบโผล่ไปไหนมาไหนตามใจชอบ

…อีตาหัวผัก…

ทำไมเขาขยันมาหาเธอจังเลยชักสงสัยแล้วสิว่าเขาเป็นเกย์หรือเปล่า จากที่สังเกตพฤติกรรมดูเขาไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครมากนักหรือเธอะเข้าใจผิดไปเอง?

“ถ้าท่านจะนั่งก็นั่งเถอะ” 

เธอก็ไม่ใช่คนใจร้ายที่ใครมาขอนั่งด้วยจะรังเกียจ ร่างบางจึงเขยิบก้นไปด้านข้างเล็กน้อยให้เขาเบียดได้ วอลล็อคค่อย ๆ นั่งลงแล้วมองสิ่งที่เกรเทลถืออยู่มันคือกล่องอาหารที่คนครัวมักแบ่งแยกเอาไว้กันเอง

“ข้าไม่เข้าใจว่าท่านชอบเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญเหรอ?” 

เด็กสาวขอพูดเหน็บเขาบ้าง เธอมั่นใจว่าไม่ได้รู้สึกไปเองคนเดียวเพราะหลายครั้งที่เขาไม่ยืนอยู่ก็มักมามีส่วนร่วมในวงสนทนาเสมอ เหมือนเขาวาปไปได้ทุกที่ที่อยากไปอย่างไรอย่างนั้น

ใบหน้าหล่อยกยิ้มน้อย ๆ แต่เลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแทน

“ดูสิเจ้าไม่ได้ขโมยอาหารแล้ว” 

ร่างเล็กหันขวับตาโตเจ้าหมอนี่มันจะแซวไม่เลิกเลยหรือไงกันว่างนักเหรอ

“ข้าก็ไม่ได้ขโมยแล้วไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าเขาจะเข้าใจข้าผิดไปใหญ่” 

ชายหนุ่มยิ้มขำกับคำพูดคำจาของเด็กทาสคนนี้ จังหวะเสี้ยววินาทีที่เขากำลังจะพูดตอบกลับไปอีกฝ่ายก็พูดตัดหน้าเขา

“อ่อจริงสิข้าจะคืนสิ่งนี้ให้ท่าน” 

เกรเทลก้มลงไปหยิบถุงผ้าที่เฟียซเคยให้เธอไว้ตั้งแต่แรก เธอเปลี่ยนมันมาเป็นกระเป๋าบรรจุข้าวของต่าง ๆ เพื่อที่เวลาไปไหนมาไหนจะได้หยิบใส่ไปได้ทุกที่ มือเรียวเปิดถุงออกแล้วล้วงลงไปหยิบเอากล่องอาหารที่ทำจากไม้เมื่อกลางวัน ส่งคืนให้วอลล็อคผู้เป็นเจ้าของ

คนผมสีเขียวเอียงคอมองเล็กน้อยแล้วยื่นมือออกไปรับมา

“ขอบคุณท่านด้วย…ที่แบ่งอาหารมาให้ข้า” 

แม้ว่ามันจะดูไม่เหมือนของเหลือตามที่เขาพูดเลยก็ตาม แต่ถ้าไม่มีอาหารมื้อนั้นเธอคงไม่มีแรงไปนั่งขัดโซ่แน่ ๆ เพราะใช้พลังงานหมดไปกับจัดระเบียบกรงเหล็กหมดแล้ว

ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำขอบคุณ เขารู้สึกเอ็นดูความถ่อมตนแปลก ๆ ของมัน ในบางครั้งก็ดูนอบน้อม บางครั้งก็ดูดื้อรั้น บางครั้งก็ดูไม่ยอมคน จากวันแรกที่เขาเจอมันนั่งแห้งอยู่ในกรงทาส หน้าตามันดูเหม่อลอยเหมือนคนไร้วิญญาณแต่จากนั้นไม่นานแววตาก็เปลี่ยนไปราวคนละคน

เกรเทลเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรต่อเธอก็หันมาเปิดกล่องข้าวที่เป็นมื้อเย็นของตนเอง ทว่าตอนที่กำลังจะตักข้าวคำแรกเข้าปากเธอก็ชะงักกลางอากาศ หางตาเหลือบมองไปยังอีกฝ่ายว่าทำไมยังนั่งมองเธออยู่

“นาย…มองข้าทำไม” 

เกรเทลรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่มีคนจ้องตอนทานข้าวจึงเอ่ยปากถามออกไปด้วยความสงสัย

“หื้ม? เปล่านิข้าก็มองไปเรื่อย” 

คำตอบของวอลล็อคทำเอาเธอขมวดคิ้วมุ่นเป็นโบ ไม่เข้าใจว่าเขาตอบแบบนั้นจริง ๆ หรือแค่อยากกวนตีนเธอเล่น เพราะถ้าเป็นอย่างหลังเธอจะไม่ทนนั่งอยู่ตรงนี้แล้ว อยากนั่งก็นั่งไปคนเดียวคนเขาจะกินข้าวเงียบ ๆ ยังจะมากวนใจอยู่ได้

“เฮ้อ…แล้วท่านทานข้าวหรือยัง” 

แม้ว่าเธอจะเหนื่อยใจกับผู้เป็นเจ้านายแค่ไหนแต่ก็เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันอึดอัดไปมากกว่านี้ เธอเลือกถามไถ่สารทุกข์สุกดิบแทนเขาคงจะไม่กัดเธอตอบหรอกนะ

“ยัง” 

“อ้าวทำไม…” 

เกรเทลตกใจกับคำตอบที่ได้ยินจากเขาพอสมควร เป็นถึงนายใหญ่ของที่นี่แต่ทำไมไม่กินข้าวให้ตรงเวลา คนงานที่นี่ทุกคนพอเวลาพักก็พักกันตรงเวลาเป๊ะ ๆ ไม่มีขาดไม่มีเกินเสมือนกลัวโดนเอารัดเอาเปรียบ

“เพราะกล่องข้าวของข้าอยู่ที่เจ้าไง” 

“ห๊ะ?” 

ประโยคต่อมายิ่งทำให้เธอตกใจหนักยิ่งกว่าเดิม เขามุ่ยหน้าพยักพเยิดไปทางกล่องเปล่าในมือตนเอง นั้นหมายความว่าที่เขาไม่ได้กินข้าวเย็นเพราะไม่มีกล่องข้าวใช่ไหม? แล้วทำไมถึงไม่ใช้จานที่ครัวหรือหากล่องอื่นมาใส่แทนอ่ะ

“ข้าแค่ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครนักถ้ามันไม่จำเป็น” 

แต่ดันให้เธอยืมกล่องข้าวกลางวันเนี่ยนะ นายเป็นบ้าหรือสติไม่ดีกันแน่เนี่ย เธอเชื่อแล้วว่าเจ้านายคนนี้แปลกคนสุด ๆ คนหนึ่ง

“ข้าขอโทษด้วยที่ทำให้ท่านไม่ได้ทานข้าวเย็น ถ้าไม่เกรงใจเอาส่วนของข้าไปแทนไหม” 

เกรเทลแสดงความมีน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่าที่เธอจะทำได้ถือเสียว่าชดเชยที่เขาอุตส่าห์เสียสละกล่องข้าวกลางวันให้เธอยืมไป

“ไม่ต้องหรอกเจ้ากินไปเถอะ ข้ากลัวเจ้าหิวแล้วไปขโมยอาหารอีก” 

ปฏิเสธแบบปกติไม่ได้ต้องพูดจาเหน็บแนมคืนเป็นคำสร้อยหรือไง ท่าทางเขาจะอยากเปิดศึกน้ำลายกับเธอเข้าสักวัน ถ้าเขาไม่กินเธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องเซ้าซี้อีกฝ่าย ดีเหมือนกันเธอจะได้อิ่ม ๆ ท้องตึงคนเดียวปล่อยให้เขาหิวไปเถอะหมั่นไส้

จากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมพวกเขาทั้งสองคน คนหนึ่งตักข้าวกินเคี้ยวจนแก้มตุ่ย ส่วนอีกคนเงยหน้ามองท้องฟ้าหูฟังเสียงน้ำลำธารไหลไปอย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาสักประโยคเหมือนต่างฝ่ายต่างปล่อยให้เวลาเดินผ่านไป มีเพียงเสียงจากเจ้าจิ้งหรีดเรไรดังรอบบริเวณ

“พรุ่งนี้เจ้าก็อย่าลืมงานที่ข้าสั่งเชียวล่ะ มิฉะนั้นข้าจะเป็นคนไปลากเจ้าที่บ้านพักด้วยตนเอง” 

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเตือนเด็กหนุ่มข้างตัวพร้อมลากสายตามามองใบหน้าหวานที่กำลังเคี้ยวข้าวไม่หยุด

…มองไปมองมาคล้ายกระรอกเหมือนกันแฮะ…

เกรเทลกลืนข้าวคำสุดท้ายก่อนขานตอบรับ ไม่บอกเธอก็จำได้หรอกก็สัญญาไว้ว่าจะทำงานให้หนักกว่าเดิมสองเท่าใครจะไปลืมได้ลง หรือว่าการที่เขาโผล่มาให้เธอเห็นหน้าบ่อย ๆ แบบนี้จะเป็นสัญญาเตือนว่า…ห้ามลืมหน้าที่หรือเปล่านะ

“ขอรับ แต่ว่าบ้านพักของนายท่านอยู่ไหน” 

“ถัดจากลานส่วนกลางไปทางขวาประมาณ 500 เมตร บ้านพักที่ทำจากไม้สน ส่วนหน้าบ้านจะมีต้นวิลโลว์ต้นใหญ่ขึ้นอยู่สังเกตเห็นง่ายเจ้าหนู” 

เมื่อวอลล็อคเห็นเด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงคว้าเอากล่องไม้ติดมือไปด้วยเตรียมกลับที่พัก

“ข้าไปล่ะ คืนนี้เจ้าก็พักผ่อนให้เยอะ ๆ พรุ่งนี้ยังมีงานอีกมากให้เจ้าทำ” 

กล่าวเสร็จเจ้านายผมสีเขียวเข้มโดดเด่นก็เดินหายไปในความมืด ทิ้งให้เด็กสาวนั่งมึนงงกับพฤติกรรมอยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไปของอีกฝ่าย จนเธออดบ่นพึมพำขึ้นมาคนเดียวไม่ได้

“อะไรของหมอนี่กันนะ” 

------

กดหัวใจ ❤️ หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ

หากพบคำผิด แก้ไขหรือติชม โปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ

𝑻𝒂𝒍𝒌 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒘𝒓𝒊𝒕𝒆𝒓

รี้ดคิดว่านังวอลดี้เหงามากไหมให้ลองทายเล่น ๆ แต่ไรท์ว่านางเหงาแหละเพราะไม่มีลูกน้องคนไหนยอมเล่นด้วย555

แวะมาพูดคุยเล่นหรือดูอัปเดตเกี่ยวกับนิยายไรท์ได้ที่

Facebook : C.T.Tiana

X (Twitter) : @Ccttiana