ว่ากันว่าการอ่านฟิคชั่นหรือเรื่องแต่งต่างๆนานาคือ การเดินทางไปผจญภัยกับตัวละคร

หัวเราะ ร้องไห้ ยิ้มกว้าง คิ้วผูก ฯลฯ  สิ่งเหล่านี้เป็นปฏิริยาที่เกิดขึ้นกับผู้ร่วมผจญภัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

บางเรื่องเราเดินไปด้วยแค่ก้าวสองก้าวแล้วก็ถอยออกมาด้วยเหตุผลและเงื่อนไขต่างๆโดยไม่จำเป็นต้องแจกแจง เพราะเรื่องความรู้สึกเป็นเรื่องที่บังคับกันไม่ได้จริงๆ

บางเรื่องเราก็เดินทางไปกับเขาจนจบและเมื่อจบแล้วความรู้สึกที่เรามีต่อเรื่องนั้นๆก็เป็นเรื่องที่บังคับไม่ได้เหมือนกัน  อาจจะ ไม่ชอบ เฉยๆ  ชอบน้อย ชอบมาก ชอบมากกกกกก โคตรชอบบบ อะไรก็ว่ากันไป

อย่างเรื่อง ที่หนึ่งในเอกภพ  คนอื่นอ่านจบเป็นไงไม่รู้ แต่เราน้ำตาไหลไหลจริงๆ ไหลเงียบๆเป็นทางยาว เหมือนเราร่วมเดินทางมาถึงวันที่ตัวละครถึงจุดหมาย แม้จะไม่ใช่จุดหมายสุดท้ายแต่อย่างน้อยก็เป็นจุดหมายที่คนเขียนได้วางตำแหน่งแห่งหนไว้

เรารู้จักฟิคเรื่องนี้เมื่อ 7 เดือนที่แล้ว ในฐานะองฮุนชิปเปอร์เราย่อมฟอลคนที่อยู่ในอุดมการณ์เดียวกันเห็นคนรีทวิตผ่านๆมา ก็เออ ยังไม่อ่านหรอก เอาไว้ก่อน แต่พอกระแสเริ่มแรงก็เข้าไปอ่านในรายละเอียดของทวิตของคุณไรท์

Mpreg – คืออะไรวะ???  แนววิทยาศาสตร์เหรอ หรือแนวไหนหว่า

โปรดให้อภัยความโง่เขลาของผู้ที่เพิ่งเข้าวงการแฟนฟิคได้แค่ 4-5 เดือน (ในตอนนั้น)

กดเข้าไปในจอย จำได้ว่าตอนนั้นยอดจอยประมาณ5 ล้านจอยได้ เจอคำโปรย

“เอกภพกว้างใหญ่ไพศาลเหนือจินตนาการและการคาดคะเน”

นั่นล่ะ...อ่านมั้ย ยังไม่อ่านเจ้าค่ะหยิ่งๆ 5555 คืออ่านคำโปรยก็ยังไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับอะไรไงแถมเจอปกฟิคที่ตอนนั้นบอกเลยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ (ตอนหลังได้มาถามคุณไรท์น้องปอนด์ถึงเหตุผลแล้วน้องบอกว่าต้องการจะสื่อแววตาของคุณเอก คือพี่ไม่ได้จำผิดใช่มั้ย???) คือ งงว่าทำไมเลือกเอารูปนี้มาเป็นปก มันดูไม่ค่อย HQ เท่าไหร่ แถมยังเป็นทรงผมคุณองที่เราไม่ค่อยชอบ 555 สรุปคือยังไม่อ่านนะ เอาไว้ก่อน (คือเป็นคนเรื่องมากในการอ่านจอยมากนั่นเอง)

แต่แล้ว คนมันจะได้อ่านอะนะ ก็เจอคนที่ทำให้เราอยากอ่านมีอยู่คนหนึ่งค่ะคุณขอเขียนกิตติกรรมประกาศแปะฝาไว้ตรงนี้ ก็คือคุณไรท์พี่องศา พี่ตองงูน่ะเองเราฟอลเค้าใช่ป่าว ตอนนั้นพี่ตองงูฟลัดไทม์ไลน์มาก เวลาคุณเอกอัพเค้าจะก็มาหวีด  บอกว่าชอบผู้ชายแบบคุณเอกคุณเอกนี่แก่จริงๆ เนี่ยๆคุณเอกกินข้าวกับแตงโมด้วย ฯลฯ  ตอนนั้นก็แบบ ไอ้คุณเอกนี่มันดีขนาดไหนวะจะแก่แค่ไหน แล้วคือเรื่องมันเป็นยังไง  ก็เลยลองเข้าไปอ่าน

ขอขอบคุณพี่ตองงูมา ณ ตรงนี้ด้วยค่ะถ้าคุณไม่หวีดผ่านไทม์ไลน์วันนั้นเราคงไม่ได้เข้าไปอ่าน หรืออาจจะอ่านช้ากว่านั้น 5555

เอาล่ะ อ่านไปตอนแรก เออๆ อ่อ คุณเอกภพไปมีอะไรกับคุณล่ามน้องจูน แล้วยังไงต่อจบตอนแรก สนุกดี ก่อนจะไปต่อตอน 2 ขอเสิร์ชกูเกิลก่อนนะว่า Mpreg คือ อะไร 

โอเครู้คำตอบแล้ว  ผู้ชายท้องได้จ้า โอ้วววววว เปิดโลกเรามากๆ คือมันมีแบบนี้ด้วยเหรอ  คือมันไม่ใช่โลกเหนือจริงใช่ปะ  อันนี้ผู้ชายท้องได้ในสังคมจริง(ในเรื่อง) ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกประหลาดเหรอ แล้วเรื่องมันจะดำเนินไปยังไงอะ  อ่านต่อสิคะคุณ อ่านตอน 1 ถึงตอน 8 รวดเลยจ้า

คือมันหยุดไม่ได้ มันสนุกมากกกกกสนุกในแบบไงดี เอาล่ะ เราจะแถลงไขถึงความชอบเป็นข้อๆเลยละกัน

1.       เพราะคือองฮุน ไงล่ะ ไม่รู้ใครจะว่าไงนะ แต่เราว่าคู่นี้มันคือความมหัศจรรย์คือความหลากหลายทางความรู้สึก อิมเมจมีอะไรให้เล่นได้เยอะ  โดยเฉพาะคุณองซองอู   องเป็นคนที่มีความหลากหลายทางบุคลิกภาพ จะแต่งให้เป็นอะไรก็เข้ากันหมดแต่ถ้าจะแต่งให้เป็นคุณเอกภพ ถ้าไม่ใช่อง บอกเลยว่าคนอื่นมันไม่ได้!!!!   ส่วนน้องจีฮุน ฮือออ ไม่พูดเยอะ รักมากกกก น้องเป็นคุณล่ามน้องจูนที่น่ารักเข้มแข็ง และเจียมเนื้อเจียมตัวเสมอ  ฮือออ รักอีกแล้ว

2.       เป็นฟิคที่มีคำหยาบน้อยมาก  ถามว่ามันดียังไง ถ้าเรื่องความเรียลลิตี้ คนเราก็ต้องมีพูดหยาบบ้างอะไรบ้างตามแต่สถานะและบุคคล แต่พักหลังในฟิคจอยเจอเยอะมาก ส่วนใหญ่คนเขียนจอยเป็นผู้หญิง การใช้คำพูดของตัวละครที่ส่วนใหญ่เป็นชาย การจะแสดงออกว่าเฮ้ยคาแรกเตอร์ของฉันเป็นผู้ชายดิบ ห่าม ซี้กันมันก็ต้องพูดคำหยาบเยอะๆ จนเรารู้สึกว่ามันเยอะเกินไป คนไหนเก่งก็เขียนได้สมูธ   แต่บางคนก็ขัดเขินๆ อย่างบางทีเขียนเองก็ประดักประเดิดเอง (แบบอิชั้น) แต่เรื่องนี้มันเป็นความสบายใจว่าเราจะไม่เจอคำอะไรที่เราเจอมาเยอะงงมั้ยคะ เอาเป็นว่า เราชอบฟิคแนวนี้ที่คำหยาบไม่เกร่อไป

3.       ตัวละครไม่เยอะ  ไม่มีกรุ๊ปที่ตัวละครเยอะๆ จนตามไม่ทัน นี่ก็เป็นความชอบส่วนตัวเหมือนกัน คือขนาดบอยแบนด์ยังไม่ชอบวงที่คนเยอะๆ แต่ วนว ที่ให้เป็นข้อยกเว้นนะ รู้สึกว่าพอตัวละครไม่เยอะมันทำให้คนเขียนใส่รายละเอียดเยอะ แล้วไรท์น้องปอนด์เป็นเจ้าแม่รายละเอียด  ตัวละครคุยกันเยอะ แต่มันไม่น่าเบื่ออะ ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายก็คือ เป็นคนต่อบทเก่ง   เวลาอ่านจอยก็จะสมบูรณ์ในตัวเองว่า อ๋อ ตัวละครคิดแบบนี้นะ  อย่างเวลาเดียว เม เอก คุยกันเออมันเป็นความสัมพันธ์ที่แบบผู้ใหญ่ดีๆ เค้าคุยกันอะเดี๋ยวเรื่องนี้ขอไปขยายในข้อถัดไป

4.       ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคของชนชั้นกลางไปหาสูง   ตรงนี้ขอมองในมุมวิชาการนิดนึงนะ  จริงๆคำว่าชนชั้นกลางอันนี้เรายึดในนิยามกว้างๆที่มีบ้าน มีรถ ทำงานมีรายได้มั่นคง จ่ายเงินซื้อความสุขให้ตัวเองได้  สังเกตดูจากตัวละครทั้งหมด 14 ตัวละคร (ไม่ได้นับเองจ้ะ อ่านที่ไรท์เขียนบอกตอนสุดท้าย ) ถ้าพิจารณาจากฐานะทางเศรษฐกิจและสังคม ยังไม่เจอใครแย่ๆแบบไม่มีอะไรจะกิน หรือ ประเภทหาเช้ากินค่ำ  กลุ่มแก๊งค์คุณเอก ล้วนแต่เป็นระดับ CEO  กลุ่มคุณล่ามน้องจูนก็เป็นพนักงานบริษัทมีบินไปต่างประเทศนั่นนีบ้างหรือแม้แต่ตัวน้องจูนเองที่เหมือนจะลำบากหน่อยเพราะคุณพ่อเสียแต่ก็ยังอยู่ในระดับล้มบนฟูก

      เอาจริงๆอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสบายใจมาก ชีวิตจริงก็ไม่มีอันจะกินอยู่แล้ว เอาเงินไปเปย์      ไอดอลหมด!!   เวลาอ่านว่า คุณเอกซื้อนั่นนี่ให้น้องจูน จัดการให้ได้โดยไม่ต้องพะวงเรื่องเงินหรือแม้แต่เดียว เม  พ่อแม่คุณเอก ฯลฯ มันเป็นความรู้สึกเติมเต็มทางเศรษฐกิจ ประเภทแบบไปหาซื้อบ้านราคา 7-10 ล้าน โอเค นี่เลยมันโคตรชนชั้นกลางในกรุงเทพ  อีกอย่างคือ ชอบเทสต์ของคุณไรท์น้องปอนด์เขานะ มีการแทรกประเภทสูทหรืออะไรที่มันแบบ เฮ้ยยย ทำไมตรูไม่รู้ คือมันดูคลาสอะ ชอบๆ เคยเป็นมั้ยบางทีอ่านคุณเอกไป โอเคๆ แปะไว้ก่อน คำนี้หรืออันนี้คืออะไรวะ อ่านจบแลวค่อยไปเสิร์ช 555555 เนี่ยยยยยยย ตรงนี้ไรท์คนไหนทำได้คือเจ๋งนะ มันคือต้องก้าวไปก่อนคนอ่านอย่างน้อย 1 ก้าว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรู้สึกหรือข้อเท็จจริงทางสังคมต่างๆ  ขอบคุณมา ณ ตรงนี้เลยละกันสำหรับความรู้เรื่องสูทนะจ๊ะ ฮ่าๆ

5.       ชอบความหวานที่ไปได้สุด  เอาตามตรง ถามเราตอนนี้จุดสิ้นสุดของความชิปอยู่ตรงไหน ถ้าตอบตรงๆเลย เราจะบอกว่า อยู่ตอนที่ “เค้าได้กัน!!!!”  โอเคปะ แปลกแต่จริง เรื่องนี้พระเอกนายเอกได้กันตั้งแต่ตอนแรกคือไม่ต้องจินตนาการแล้ว แล้วยิ่งกว่าการได้กันคือ เค้ากำลังจะมีลูกด้วยกัน โคตร relationship goal เลย

     พล็อตแบบนี้น้องปอนด์เคยบอกว่ามันง่ายๆอะพี่นกแต่ในความง่ายว่าคนๆหนึ่งทำอีกคนหนึ่งท้อง คือคุณจะเล่ายังไงอะ จะให้เส้นเรื่องเป็นยังไงถ้าจะฟีลกู้ด อบอุ่นแล้วจะเดินไปทางไหน ในใจคนเขียนเป็นไงไม่รู้แต่เราในฐานะคนอ่านก็คือเค้าเลือกฟีลกูดแบบชนชั้นกลางไปหาสูงอย่างที่บอกไปข้อที่แล้วล่ะ คุณเอกภพที่รู้วิธีการจัดการเรื่องงาน เงิน แผนชีวิต คือเป็นไอเดียลไทป์ เป็ผู้ชายในอุดมคติ หล่อ รวย นิสัยดี ใครๆก็อยากได้! กับคุณล่ามน้องจูนที่มีทัศนคติเหมาะจะเป็นคุณแม่มากๆ  

    ความฟีลกูดมันมีพัฒนาการอย่างที่บอกพอได้กันแล้วรู้ว่าท้องมาอยู่ด้วยกัน มันเหมือนกราฟที่ดิ่งลงและค่อยๆพัฒนาขึ้น คือกว่า จากคุณเอกภพ - คุณเอก -พี่เอก มันมีพัฒนาการ มีลำดับและกว่าคุณเอกจะเรียกน้องจูนว่าเมียได้ ฮืออ ตอนท้ายๆแล้วค่ะคุณ คือมันมีความหวานที่เพิ่มขึ้นทีละช็อต  แล้วพอหวานก็นัวกันสุด ชอบๆ แบบหอมเช้าหอมเย็น  กรี๊ดดดด 55555

6.       ตอนที่ชอบที่สุดถามว่าตอนไหน จะบอกไงดีก็ชอบหมด แต่ถ้าให้เลือกมาเล่าขอเลือก 2 ตอน ตอนแรกชอบตรงที่คุณเอกกับคุณล่ามน้องจูนลุ้นว่าจะท้องไม่ท้อง ตอนต้นๆเรื่อง คือแบบมันดีมากจริงๆ มันเป็นตอนที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่อ่านแล้วสมมติเราเป็นจูนแล้วเรากำลังจะมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในชีวิต กำลังจะมีลูกแล้วมันต้องมาลุ้น แล้วมีผู้ชายอย่างคุณเอกรออยู่ คือ ในใจน้องจูนอาจจะไม่แน่ใจว่ามันดีแต่คุณไรท์เค้าก็ปูเห็นว่ามันจะต้องดีแน่ๆ ฮืออ ชอบฉากนี้มากจริงๆนะ อีกตอนที่ชอบก็คือ ตอนย้ายมาอยู่คอนโดคุณเอก แล้วคุณองจูนเค้าอ้อนนนนนนนน  กรี๊ดดดดดด ถ้าใครอ่านก็จะจำได้ใช่ป่าวคะ งือ น้องอ้อนนนนนส่วนจะตอนที่เท่าไหร่นั้นไม่มีเวลาไปค้นแล้วจ้า

7.       บทบรรยายดีมากภาษาจะว่ายังไงดี คุณไรท์น้องปอนด์เป็นคนที่ภาษาไทยเข้มแข็งคนหนึ่ง เวลาเราอ่านฟิคเราสนุกที่จะวิเคราะห์ว่าคนนั้นใช้ภาษาอะไรยังไง คือมันอดไม่ได้ มันอยู่ในสายเลือด   ภาษามันสะท้อนระบบคิดไง ปอนเป็นคนที่เขียนได้สุด   อารมณ์ที่ต้องการจะสื่อมันไปถึงจุดที่คนอ่านคิดว่ามันควรไปถึง   อย่างตอนที่คุณเอกไปฮ่องกงแล้วน้องจูนลื่นล้มเข้าโรงพยาบาลมันเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ตัวละครมีการเปลี่ยนแปลงพัฒนาความสัมพันธ์ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ปอนบรรยายได้ดีมากนะ รวมถึงตอนอื่นๆ เวลาอ่านจบเราจะยิ้มแล้วก็คิดว่า เก่งจริงวุ้ย น้องเก่งว่ะ

จริงๆจะให้เขียนต่อข้อ  8-9-10 ก็ได้นะ แต่มันจะยาวไปเนอะ ขอมาเล่าถึงตัวน้องปอนด์บ้างดีกว่า  ช่วงจองบัตรคอนวอนนาวันที่ไทย ตอนนั้นยังไม่รู้จักน้องปอนด์และเราก็ยังไม่รู้จักคนอื่นๆในด้อมนี้จนมาช่วงจองบัตรเราเห็นน้องปอนทวิตว่าจองไม่ได้ เอาจริงนะในฐานะรีดเดอร์ที่ชื่นชอบงานเค้าเราก็คิดแทนเค้าแล้ว เฮ้ย วอนนาวันมาเล่นคอนที่ไทยคุณไรท์จะพลาดได้ไงจุดนั้นทำให้เราตัดสินทักเด็มไปหาน้องว่าจะพยายามช่วยหาบัตรให้  อยากให้ไปดู และตรงนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราได้รู้จักน้องปอนจนมาถึงวันนี้

ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดีไม่รู้ว่าจะจบบันทึกนี้ยังไง เพราะใจจริงอยากเขียนไปเรื่อยๆ แต่ก็เกรงว่าจะยาวไปอยากขอบคุณน้องปอนที่เขียนฟิคดีๆแบบนี้ ตอนอ่านพี่ก็รู้สึกว่าอยากรู้จักไรท์คนนี้และพอมาได้รู้จักกันจริงๆ จะบอกว่าพื้นฐานครอบครัวคุณเอกดียังไงปอนเองก็เติบโตมาอย่างคนที่ได้รับความอบอุ่นแบบนั้น ปอนด์เป็นเด็กน่ารักและเก่งมากจริงๆ 

เรื่องที่ตัดสินใจรวมเล่มนั้น พี่ดีใจด้วยมากๆ  พี่ยังนึกถึงบทสนทนาของเราได้ ปอนด์บอกว่า ปอนแทบไม่ได้คิดเลย ถ้าจะให้คิดคงรวมแบบบรรยายมากกว่า ตอนนั้นเราบอกไปว่า ไม่ได้ๆ ถ้าจะรวมเล่มทั้งที ควรรวมแบบจอยลดาไปเลย เพราะจอยของปอนด์มันดี! แล้วก็บอกปอนด์ว่า ถ้าวันหนึ่งแอพจอยลดามันหายไปล่ะปอนด์ เสียดายแย่เลย  เรื่องคุณเอกมันเป็นงานที่ดีมากเลยนะ มันเป็นงานที่ควรค่าต่อการรวมเล่ม ถ้าจะรวมจริงๆ เรามาช่วยๆกันคิดได้  เอาล่ะ จากวันนั้นถึงวันนี้ แม้พี่จะเป็นมือบิวด์อันดับหนึ่ง แต่ถ้า "ตัวปอนด์" ไม่ตัดสินใจที่จะ "ทำจริงๆ" มันคงเดินมาถึงจุดนี้ไม่ได้ 

“ที่หนึ่งในเอกภพ” ออกมาในช่วงที่จอยลดาออกดอกเต็มบ้านเต็มเมืองคนอ่านมีสิทธิ์เลือกมากมาย แต่ความดีงามของเรื่องทั้งการใช้ภาษา เทคนิคการเล่าเรื่อง และทัศนคติของคนเขียนที่สะท้อนออกมาในงานมันช่วยให้คุณเอกภพส่งไปถึงใจของใครหลายๆคน

ยินดีด้วยที่คุณเอกภพได้เหยียดก้านและชูช่อขึ้นมาโดดเด่นให้คนดอมดมท่ามกลางดงดอกไม้จอยลดา

เอาล่ะ เราคิดว่าเราควรจะจบบันทึกฉบับนี้เสียที ก่อนที่มันจะจบไม่ลง :)

ก็จะขอจบตรงนี้ที่ว่า

ไม่บ่อยครั้งในชีวิตที่เราจะได้เอ่ยคำนี้ 

“ดีใจนะที่ได้รู้จักปอนด์และฟิคของปอนด์”

ถ้าเล่มออกมาเมื่อไหร่อย่าลืมเซ็นชื่อให้พี่ด้วยนะจ๊ะ

                                                                      นกขมิ้น

                                                            วันที่รอหลานซันคลอด

                                                               ปลายพฤศ  2561