วันที่ 18 มกราคม

เวียนกลับมาตรงกับวันศุกร์อีกครั้งหนึ่งเหมือนกับเมื่อ 6 ปีที่แล้วเลย

'เหมือน'  เหรอ

ดูเหมือนว่าจะเป็นคำพูดที่ไม่เป็นความจริงเอาเสียเลยนะ

ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไม่มีสิ่งใดอยู่คงเดิม 

แล้วมันจะไป 'เหมือน'  เมื่อ 6 ปีก่อนได้อย่างไร

สิ่งที่ยึดติดอยู่ ณ ตอนนั้น ความสุข ณ ขณะนั้น

ไม่สามารถวัดความสุขในอีก 6 ปีข้างหน้าของ เธอ ได้เลย

ซ้ำร้ายความสุข ณ ขณะนั้น ยังเป็นดาบสองคมที่คอยตำตอกทิ่มแทง 

ย่ำยีชีวิตและหัวใจของเด็กหญิงคนหนึ่ง

และหล่อหลอมเธอด้วยเกราะที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะสร้างขึ้น

แต่เป็นเพราะผลพวงของความเจ็บปวดต่างหากที่สร้างมันขึ้นมา

สร้างให้เธอเป็นเธอในวันนี้

5 ปีที่แล้ว

ความเงียบงันเริ่มปกคลุมในหัวใจ บางทีถ้าเราพูดออกไปบางสิ่งจะยังคงอยู่กับเรา...

วันนั้นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเราหล่นหาย

เราวิ่งกลับไปในสถานที่เดิม ที่ ๆ เราพึ่งจากมา 

หวังเพียงแค่ว่า มันจะยังคงอยู่

‘ไม่มีมันหายไปแล้ว หายไปไหนนะ’

ไม่มีเสียงตอบใดๆ กลับมา คำถามที่ไม่เคยมีใครได้ยินนอกเสียจากตัวเรา

บางทีคำถามที่ไม่มีคำตอบ คำถามที่ตัวเราสงสัย ก็มีแค่ตัวเราเท่านั้นแหละที่จะตอบปัญหาชวนฉงนนี้ได้

มันหายไป..เพียงเพราะเราไม่อยากดับโลกแห่งจินตนการที่เราสร้างขึ้น

ปิดบัง อย่าให้ใครได้รับรู้ความสุขจากโลกแห่งจินตนการ

‘กลับมาได้ไหม’  เราอ้อนวอนต่อหน้าดวงจันทร์ในค่ำคืนหนึ่ง

ดวงจันทร์คงเห็นใจละมั้งจึงยังผลให้ในหลายอาทิตย์ต่อมา คำอ้อนวอนในเวลานั้นเป็นจริง

‘เราดีใจนะที่ได้เธอกลับมาอีกครั้ง’

อย่างไรก็ตามของฟรีไม่มีอยู่บนโลก

คำอ้อนวอนก็เป็นหนึ่งในเงื่อนไขนั้น

การได้มาซึ่งสิ่งพึงปรารถนาจำต้องแลกด้วยหยาดน้ำตาและความเจ็บปวดเช่นกัน

โลกแห่งจินตนาการที่มีแค่เราและบางสิ่งสำคัญ

มันพังทลายลงอีกครั้ง

และดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางกอปรกับไปเป็นดั่งเดิม

4 ปีที่แล้ว

รอยต่อรสชาติของความเจ็บปวดยังไม่เจือจาง และดูเหมือนจะเพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ

การรอคอย  เป็นวลีที่ชวนให้นึกถึงเวลา

ช่วงเวลาที่เราไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะสิ้นสุด

เมื่อไรนะถึงจะกลับมา

การตัดสินใจในช่วงเวลานั้น

ไม่ง่ายเลย 

'บางทีการอยู่ต่ออาจไม่น่าจดจำเท่าการจากไป'

คำพูดยอดฮิตในแห่งปีและการให้ความสำคัญกับดาวพลูโตบนโลกโซเชียล

เราเลือกที่จะ 'อยู่ต่อ'  เพื่อตอบแทนคุณพระจันทร์ 

เชื่อในพลังแห่งกาลเวลาว่าในที่สุดมันจะเยียวยาบาดแผลเอง

โดยไม่จำเป็นต้องเดินทางไปไหนไกล

เราต่างเก็บความลับ  ตีหน้าซื่อว่าไม่ได้รู้สึก  ส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่ได้เจ็บปวด

สีหน้าที่มีความสุข  แต่เพลิงในใจแทบจะแผดเผาตัวเราให้ตายทั้งเป็น

เพลิงไหม้ที่ร้อนรุ่มรอคอยวันปะทุ

เรานั้นได้เข้าใจคำว่า  น้ำตาตกใน  เป็นอย่างไรดี

3 ปีที่แล้ว

ยิ่งใกล้กัน..ยิ่งห่างไกลกัน

สัปดาห์ที่ 3 ของเดือนมกรา

วันที่ 18 ปรากฏบนปฏิทิน ในช่องแนวตั้งแถวที่ 2 จาก 7 แถว

เวียนกลับมาแล้ว  บางสิ่งที่เราเฝ้าตามหามาโดยตลอด

มันกลับมาอยู่ตรงหน้าเรา

'ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ'

มีบางอย่างที่เรารู้สึกว่ามันเปลี่ยนไป

เราชะเง้อมองสิ่ง ๆ นั้นปกคลุมด้วยผ้าสีฟ้า…

ทำไมภาพ ๆ นั้นช่างเลือนรางเหลือเกิน

ทั้ง ๆ ที่มันเป็นสิ่งที่เราเฝ้าตามหา

เขามายืนอยู่ตรงหน้าเราแล้วนะ

เพียงแค่เอื้อมมือออกไปเท่านั้นเราก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว

..เกือบจะคว้าได้แล้ว

เราพุ่งตัวไปเพื่อที่จะโอบกอดโอกาสในครั้งนี้อีกครั้งจะไม่ยอมให้หายไปไหนอีก

แต่ภาพสีควันเทามันหายไปทันที

ทันทีที่เราเริ่มที่จะเอื้อมมือคว้ามีบางคนฉวยโอกาสแย่งชิง  เขา  ไปก่อนหน้าเราแล้วต่างหาก

กอด อากาศ  แทน โอกาส  อีกแล้วนะเรา

2 ปีที่แล้ว

ความจริงทีปรากฏกรีดแทงก้อนเนื้อที่อกด้านซ้าย จนมันเหวอะหวะไม่น่ามอง

บางอย่างที่ไปสะกิดแรงๆ ตรงกลางใจเป็นผู้ทำให้บาดแผลเปิด

งั้นแค่ไม่ได้นึกถึงก็ไม่เจ็บปวดแล้ว

เนื่องจากหัวใจที่มีบาดแผลไม่สามารถเยียวยาตัวมันเองให้หายได้ด้วยกาลเวลา

วิธีที่จะทำให้เราไม่นึกถึงน่ะมันไม่มีหรอก มันฝืนธรรมชาติของจิตใจเกินไป

โดยเฉพาะความจริงที่เราไม่รู้   มันคงจะดีกว่า

ความลับที่เราแอบซ่อน   มีพยานยืนยัน

ความจริงอันแสนเศร้าที่เราเข้าใจว่าเป็นเพียงเรื่องแต่ง

ความจริงที่ว่า  'ครั้งหนึ่งหัวใจของเราเคยตรงกัน'

และโลกแห่งจินตนาการที่เราสร้างขึ้น  มีเธอเข้ามาอยู่จริงๆ

ทำไมนะ มีอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่หยิบจับและคว้ามันมาครอบครองไม่ได้เลย

เรามองไปที่ดวงจันทร์เจ้าเก่า กล่าว 

'ขอบคุณนะ ที่ช่วยรับคำอ้อนวอนของเรามาพิจารณา'

' ในช่วงเวลานี้และตลอดไป ได้โปรด ได้โปรด ให้  เขาคนนั้น  ได้พบกับความสุขจริง ๆ..

..ได้พบรักกับคนที่จะไม่ทำให้เขาเจ็บปวดเหมือนอดีตที่ผ่านมา ด้วยเถิด '

เราวอนขอพรจากใจจริง  ไม่มีการยื้อยึงให้เขากลับมาอยู่กับเราอีกแล้ว

เพลิงไหม้ที่สุ่มในใจได้ประทุขึ้นและไม่มีท่าทีว่าจะมอดไหม้ลงเลย

เนื้อหนังมีหน้าที่ห่อหุ้มกระดูก

แต่ถ้าวันหนึ่งกระดูกไร้ซึ่งเนื้อหนังมันจะเป็นอย่างไร

ปีที่แล้ว

คงถึงเวลาที่เราจะต้องโผยบินจากที่ ๆ หนึ่งไปยังอีกที่ ๆ หนึ่ง

การเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ ๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายและก็ไม่ใช่เรื่องยาก

พลังที่เชื่อว่าทุกอย่างจะดีขึ้นแม้จะสั่นคลอนไปบ้าง  แต่ก็ประคับประคองอยู่

แผลเป็นจากเพลิงไหม้ใหญ่ที่ไหม้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  คงถึงเวลาที่จะต้องปรึกษาแพทย์ผิวหนังแล้วล่ะ

เราในวันนี้

ชีวิตเราล้วนเป็นดั่ง เส้นขนาน 

เดินทางเป็นเส้นตรง

วันหนึ่งเส้นขนานจากทางด้านซ้ายและทางด้านขวามาบรรจบกัน

มีเรื่องราวเกิดขึ้นตรงเส้นตัดมากมาย

และก่อนที่เส้นสองเส้นจะลากผ่านจากกันไป  มันทิ้งบางอย่างไว้ให้จดจำเสมอ

..ไม่ง่ายเสียเลยที่จะเขียนเรื่องของตัวเองโดยที่ไม่รู้สึกเจ็บปวด..อีกครั้ง

ปล. ใช้เวลาในวันหยุดกีฬามหาวิทยาลัยเขียนขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่าจะตรวจทานคำผิดเมื่อไร

ลูกไก่ในผ้าขนหนู