สาขาที่เรียนมีวิชา "การประพันธ์ร้อยกรองไทย" เป็นวิชาเลือกให้นักศึกษาในเอกได้เลือกเรียน ใครใคร่เรียน เรียน ใครไม่ใคร่เรียน ก็ไปลงเรียนวิชาอื่นแทน นี่ก็เฝ้ารอคอยที่วิชานี้จะเปิด เพราะไม่ได้เปิดสอนทุกเทอม พอเปิดปุ๊บก็ลงทะเบียนเรียนทันที แม้ว่าเพื่อนสนิทจะไม่เห็นดีเห็นงามด้วยและขอแยกไปเรียนวิชาอื่นแทน เราก็ไม่สน เรียนคนเดียวก็ด้ายยยยย

          วิชานี้.....มีคนลงเรียนทั้งปีสอง สามและสี่ ประมาณสามสิบคนได้ หลายคนอาจจะงงและสงสัยว่าเรียนแต่งกลอนไปทำไม เปิดกูเกิ้ลหาฉันทลักษณ์แล้วแต่งตามก็ได้นี่ แต่การแต่งกลอนไม่ใช่ว่าใครก็แต่งได้ เพราะการแต่งกลอนเป็นเรื่องของพรสวรรค์ล้วนๆ ดังนั้น ในชั้นเรียนนี้จึงมีคนที่แต่งได้ขั้นเทพและได้คะแนนเต็มทุกคาบแค่เพียงคนเดียว (ก็คือพี่ปีสี่)

         วิชานี้.....ไม่ได้เรียนเพียงแค่กลอนสุภาพและกาพย์ยานีเบๆ พื้นๆ เท่านั้น แต่ยังไล่เรียงไปถึงโคลงสี่สุภาพ โคลงกระทู้ ร่ายสุภาพ กาพย์ฉบัง กาพย์สุรางคนางค์ อินทรวิเชียรฉันท์ วิชชุมมาลาฉันท์ มาณวกฉันท์ การแปลงโคลงสี่สุภาพให้เป็นคำประพันธ์ชนิดอื่นและรวมไปถึงกวีวัจนะ ซึ่งก็สนุกดี มีการบ้านให้ได้ลองแต่งกันทุกชนิดทุกอาทิตย์ คะแนนมากบ้างน้อยบ้างตามบุญเก่าที่ได้สั่งสมกันมา

        ในวันนี้จึงทดลองเอาการบ้านที่ได้แต่งกวีวัจนะมาให้ดูชมและลองเดากันว่ามีจุดผิดพลาดตรงไหน ซึ่งก่อนส่งก็ได้ตรวจทานแล้วตรวจทานอีกแต่ก็ยังมีที่ผิดจนได้ เลยโดนหักคะแนนไปตามระเบียบ TT

          "กวีวัจนะ" คือ การนำเอาคำประพันธ์ประเภทโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอนและร่ายมาแต่งต่อกัน จะแต่งอย่างละหนึ่งบทก็ได้แต่ต้องมีการร้อยสัมผัสระหว่างบทให้ถูกต้อง ย้ำว่า ให้ถูกต้อง

โคลงสี่สุภาพ                                                คุณบิดาดั่งน้ำ                มหาสมุทร

                                                             ไหลหลั่งเนืองนองสุด            ทั่วหล้า

                                                             รักลูกไม่มีหยุด                     ชูชื่น

                                                             เหน็ดเหนื่อยเหงื่อเต็มหน้า   บ่ได้แหนงหนี

                                                                   

                                                                    มีใครเทียบแม่ได้           ในโลก

                                                            ปัดเป่าความวิโยค                 ผ่านพ้น

                                                            ลูกทุกข์แม่ทุกข์โศก               เจ็บกว่า

                                                            รักลูกมากเหลือล้น                 ท่วมท้นดวงใจ

วิชชุมมาลาฉันท์                                          อุ้มท้องเก้าเดือน            วันเลือนเคลื่อนไป

                                                            ลูกน้อยเติบใหญ่                    แม่คอยเลี้ยงดู

                                                            ลำบากลำบน                         อดทนต่อสู้

                                                            ฟูมฟักอุ้มชู                            ให้รอดปลอดภัย

                                                                   พ่อซักผ้าอ้อม                  เห่กล่อมลูกนอน

                                                            อบรมสั่งสอน                          คอยหวงห่วงใย

                                                            ทำงานหาเงิน                         เหนื่อยเกินกว่าใคร

                                                            ลูกเจ็บป่วยไข้                        พ่อเฝ้าดูแล

     

กาพย์ยานี                                                  ลูกน้อยค่อยโตมา          เจ้าแกร่งกล้ากว่าพ่อแม่   

                                                           กางปีกไม่เชือนแช               พร้อมผกโผบินจากรัง

                                                           ลูกน้อยเจ้าหายไป                สู่โลกใหญ่ไม่เหลียวหลัง

                                                           เริงรมย์ในเวียงวัง                 เสพสุขสันต์อยู่หลายปี

กลอนสุภาพ                                                จนเมื่อเจ้าสร้างเหย้าเรือนรวงรังใหม่

                                                          มีลูกน้อยกลอยใจเป็นสุขศรี

                                                          จึ่งรู้ค่าคุณบิดาทับทวี

                                                          อีกมารดาปรานีชุบเลี้ยงมา                    

                                                          รับรู้ถึงความเหนื่อยยากลำบากกาย

                                                          เพื่อลูกรักสุขสบายไม่น้อยหน้า

                                                          เสียสละประคับประคองตลอดมา

                                                          รักพ่อแม่เถิดหนาทดแทนคุณ

          ที่พิมพ์ตัวหนาคือสัมผัสระหว่างบท ตอนแต่งก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าผิด พออาจารย์โยงให้ดูเท่านั้นแหละ ร้องอ๋อเลย555