จุดประสงค์หนึ่งที่เราแต่งกลอน คือ เพื่อบันทึกชีวิตในช่วงเวลานั้น ๆ ว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง และมันกระทบจิตใจมากน้อยเพียงใดถึงได้ร่ายออกมาเป็นกลอน แทนที่จะเขียนเป็นประโยคข้อความสั้น ๆ เอาไว้อ่าน แต่ก็น่าแปลกที่พอเราเขียนออกมาเป็นกลอนแล้ว ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ใส่รายละเอียดอะไรเลยว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเมื่อวันที่เท่าไหร่ ในสถานที่ไหน ผลกระทบต่อมาคืออะไร แต่เรากลับจำรายละเอียดเหล่านั้นได้อย่างแม่นยำราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

          ยกตัวอย่างกลอนต่อไปนี้ แต่งไว้หนึ่งปีพอดี สถานที่เกิดเหตุการณ์ก็คือ อุดมสุข กรุงเทพฯ เวลาประมาณเก้าโมงเช้า รายละเอียดเหตุการณ์เป็นไปตามกลอน มันกระทบจิตใจเรามากทีเดียวจนทำให้วันนั้นรู้สึกแย่ไปทั้งวัน พอแต่งกลอนเสร็จก็ไปดูหนัง กินยาโยอิที่เมเจอร์เอกมัยคนเดียว แก้เซ็ง๕๕๕

          แล้วก็เป็นอย่างที่ฉันคิดฝันไว้

ความเชื่อใจถูกทำลายไม่มีเหลือ

จบสิ้นแล้วความสัมพันธ์อันคลุมเครือ

รักน่าเบื่อขื่นขมตรมหัวใจ

สิ่งดีดีที่เคยมีร่วมกันมา

ช่างไร้ค่าเธอถึงทำกับฉันได้

หยดน้ำตาวันเวลาที่เสียไป

ถือเสียว่าชดใช้ให้กรรมเวร

ป.ล. แต่งกลอนบนรถเมล์ด้วยนะ :)