การเริ่มต้นมันยากเสมอ...เพราะไม่รู้จะเริ่มยังไงให้น่าประทับใจ เป็นที่จดจำและทำให้คนอยากอ่านต่อ แต่เพราะนี่คือเรื่องจริง และเป็นแค่เรื่องที่อยากจะเล่าให้ใครสักคนฟัง
เพราะงั้น พิมพ์ต่อไม่รอแล้วเนอะ :)
ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ชีวิตแม่งก็ผ่านเรื่องแย่มาเยอะนั่นแหละ
ไม่ว่าจะเพราะเป็นคนชอบเอาชนะ ไม่ชอบยอมแพ้ แสร้งเป็นเข้มแข็งเก่ง ผู้หญิงสายสตรอง
หรือจะเกราะอะไรที่เป็นเปลือก ๆ เทือกนั้นที่คนยัดเยียดมาให้
ก็ทำให้ตัวเราที่เวลาเจอปัญหา เลือกจะหลบไปหาสักที่
ไม่รู้คนอื่นเป็นไงนะ แต่ The best zone ที่เราเลือกจะหลบไปมากที่สุดก็คือ ตู้เสื้อผ้า
หยิบหมอนไปหนึ่งใบ นั่งร้องไห้ มองดูแสงสว่างเล็ก ๆ ผ่านรูข้างใน
สุดท้ายร้อนชิบหาย อากาศก็น้อย เหนื่อย...ก็เดินออกมา
วางหมอนที่เปื้อนคราบน้ำตาไว้บนเตียง แล้วก็นอนหลับไปเลย
หายเหนื่อย สมองโล่ง ตื่นมาก็ใช้ชีวิตต่อ...ก็แค่นี้
ช่วงมหาลัยนี่อยู่กับรูมเมท จะไปร้องไห้ในตู้เสื้อผ้าก็ไม่ได้ล่ะ
ไม่ใช่ไร กลัวเสียตัง...ตู้น่าจะพังได้ถ้ายัดตัวเองเข้าไปจริง ๆ
เพราะงั้น นอกจากการพึ่งพาความบันเทิงที่คุ้นเคยอย่าง
เรื่องติ่ง นิยาย แฟนฟิค ภาพยนต์ และการ์ตูนแล้ว
การเล่นเกมนี่แหละ ที่เข้ามีบทบาทหนึ่งในชีวิตเรา
ตอนนั้นไม่ได้เล่นเกมเพราะอยากเล่นนะ แต่เล่นเกมเพราะอยากหนีมากกว่า
เหมือนตื่นมากลางแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว ถ้าไม่อยากจมน้ำตายคว้าอะไรได้ก็คว้าไปเถอะ
นี่แหละจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ในเกม
ที่นำไปสู่แผลใจที่ใหญ่มากที่สุดแผลหนึ่งในชีวิตเรา
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in