12 มกราคม 2020
ถึงคุณผู้เป็นดั่งตุ๊กตาหิมะ,
หากพูดถึงฤดูหนาว สิ่งที่ผมนึกถึงคือตุ๊กตาหิมะ
อุณหภูมิวันนี้ลดต่ำลงอีกแล้ว เป็นผลจากหิมะที่ตกหนักเมื่อคืน ผมสวมสเวตเตอร์ไหมพรมสีน้ำเงินเข้ม ทับอีกชั้นด้วยเสื้อโค้ทหนา ผมสะพายกระเป๋าเป้พร้อมกับมองหิมะหนาบนพื้นสนามหน้าบ้านผ่านหน้าต่าง ยืนชั่งใจอยู่นานก่อนจะกลับหลังหันไปหยิบผ้าพันคอที่วางอยู่บนโต๊ะมาพันคอ
"I'm allergic to cold," said Kevin.
"No, you're not. Come on, Kevin. You only get to see this much snow during this time of the year."
"Nope. I'm not stepping out of the house no matter what you say." Kevin is indeed allergic to cold. He hates going out of the house when it is fifteen degrees below zero. "Why would I stand in the cold shivering when I can just stay comfy and cozy on my bed?"
"Fine. I'll be back before six then. Do you want me to grab you some food?"
"It's okay. I'll cook. Thanks."
Five minutes later. Kevin rushed to his closet and got dressed in two minutes. He ran to the door and shouted, "Allen, wait up. I'm coming with you."
Allen was in front of the house. He had been standing there for the past five minutes. "I know you're coming," said Allen with the most radiant smile. Allen walked to Kevin and held his hand tight. "I'm sending you warmth through my hand. So don't let go, promise?"
"Promised."
เหตุการณ์ตอนที่คุณชวนผมไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะในวันที่อุณหภูมิติดลบสิบห้าองศาเซลเซียสไหลเข้ามาในหัวขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านจากมหาวิทยาลัย สองข้างทางมีตุ๊กตาหิมะอยู่ประปราย ผมเดินไปนึกไปว่าจะตั้งชื่อตุ๊กตาหิมะใส่หมวกสีดำผ้าพันคอสีม่วงที่ผมเจออยู่ใกล้บ้านเมื่อเช้าว่าอะไรดี
คุณมีความเห็นว่าอย่างไรอัลเลน ชื่อเดฟ หรือเบน หรือเอ็ดดี้ดี
นี่ผมติดนิสัยการตั้งชื่อสิ่งของมาจากใครกันนะ
ผมถึงบ้านด้วยสภาพหมดแรง ผ้าพันคอผืนนี้ไม่เพียงพอที่จะสร้างความอบอุ่นให้กับผม แต่คงไม่เป็นปัญหาสำหรับวันพรุ่งนี้เพราะพยากรณ์อากาศกล่าวไว้ว่าอากาศกำลังจะค่อย ๆ อุ่นขึ้น
ผมนึกเสียดาย ไม่อยากให้ตุ๊กตาหิมะละลายเลย
คนเหงาที่เป็นภูมิแพ้ความหนาว,
เควิน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in