“แจยองฮยองอ่า~”

            น้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นเสนาะหูทำให้พี่ชายคนโปรดหันมามองเด็กน้อยที่วิ่งกระโดดมาหาเขา

            “ว่าไงล่ะ มินซอก หาฮยองเจอได้ไงกัน?”

            แจยองเอ่ยทั้งที่ยังมองไปยังแม่น้ำฮันจากมุมของสวนสาธารณะยออีโด ในฤดูใบไม้ร่วงแบบนี้บรรยากาศมันเย็นและดีไม่น้อยถึงแม้ว่าใบไม้จะเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มแล้วก็ตามที 

            “ผมเก่งล่ะสิ”

            ไม่ว่าเปล่าเขายังล้มตัวนั่งข้างๆคนพี่พลางมองหน้าอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเขาเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายที่ถือแก้วโกโก้เย็นไว้พลางออกแรงดึงเพื่อเอามาดูดดื่ม

            แจยองได้แต่ยิ้มแล้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ไม่ปกปิดสิ่งใดนานแล้วที่พวกเขาต่างรู้ใจกันและกันเสีย

            และมันก็นานแล้วจริงๆ…

          40 ปีต่อมา

          “ยังเจอฮยองได้ที่เดิมเลยนะ”

            รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอีกฝ่ายถึงแม้มินซอกมักจะหายไปในฤดูใบไม้ผลิบ่อยๆแต่เขามักจะมาที่นี่เสมอในช่วงฤดูใบไม้ร่วง

            ทั้งคู่ต่างไม่มีภรรยาจึงสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างสบายๆถึงจะคิดงั้นก็เถอะ แต่มินซอกมักจะยุ่งกับงานในร้านของเขาเสมอ

            ใบไม้สีส้มที่ตัดกับแสงสีฟ้าสวยจนทำให้อดยิ้มไม่ได้ถึงแม้นจะมองมันมือที่เหี่ยวย่นของทั้งคู่ประสานมือกันพร้อมมองทอดไปที่แม่น้ำฮันที่ไม่ว่าจะมองไปกี่ครั้งกี่คราวมันก็สวยอยู่ดี

            ไร้สายลมที่ผ่อนผันไร้เสียงที่ดังไพเราะ มีเพียงแค่เราที่ถึงร่างกายจะแปรผันไปตามกาลเวลาและเพียงแค่รอยยิ้มเท่านั้นแหละที่ไม่ต่างไปจากแต่ก่อนมากนักมินซอกยิ้มพร้อมกับเอ่ยคำพูดออกมาท่ามกลางกระแสน้ำที่ไหลอย่างเงียบงัน

            “…พวกเราน่ะอยู่มานานจริงๆแล้วสินะ”