1

          ทุกเย็นคล้อยคล้ายที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าคิมวอนพิล กำลังเดินกลับบ้านในทางนี้คนเดียว

            ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นซ้ำๆเดิมๆทว่า ก็ยังไม่ชินเสียที

            ถึงจะหวังจะให้มีคนมาส่งก็เถอะ

            แต่นั่นก็คงเป็นแค่ความฝัน

2

            วันนี้กลับดึกกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา

            ท่ามกลางแสงไฟที่เหล่าคนมีคู่กำลังเดินกัน

            แต่ , คิมวอนพิลกลับเดินอยู่คนเดียว

3

            “น่าเบื่อ”

            ประโยคยอดฮิตในช่วงนี้คำติดปากท่ามกลางทุ่งที่เขาต้องเดินผ่านอยู่คนเดียว มือบางกำกระเป๋าที่อยู่บนไหล่พร้อมออกแรงวิ่งกลับบ้าน

            โอ๊ะ

            ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวสินะ

            เสียงเท้าที่วิ่งตามหลังเขามาถึงแม้จะไม่กล้าหันกลับไปมอง…

            แต่กลับรู้สึกอุ่นใจนิดๆ :)

4

            วันนี้ก็เหมือนทุกวันเว้นแต่ว่า

            “นี่น้องวอนพิล”

            น้ำเสียงนุ่มทุ้มสะกดให้เขาหันกลับไปหาหน้าตารูปกายที่คุ้นเคยทำให้คนตัวเล็กเผลอยิ้มออกมา

            “พี่ซองจิน”

5

            ‘กลับบ้านด้วยกันทุกวัน..นะ’

            บทสนทนาที่ตรึงตราใจเขาทั้งที่มันเป็นประโยคธรรมดาๆ ทว่า ตอนนี้คิมวอนพิลกลับหยุดยิ้มไม่ได้เลย

            อ๋า….

            ดีจัง :)

6

            “พี่ชอบเรานะ”

            ท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าที่ๆเป็นจุดเริ่มต้นทุกอย่าง และเป็นจุดที่เริ่มความสัมพันธ์อันแปลกประหลาดนี้

            “อือ”

            ไร้เสียงคำพูดมีเพียงแค่เสียงลมและเสียงรองเท้า…

            อ๋อ เสียงหัวใจด้วย

            เขินเป็นบ้าเลย :)