ท่ามกลางความสูญเสียอันน่าโศกเศร้า

            ร่างไร้วิญญาณที่นอนอยู่ข้างในนั้นคงกำลังมองผมจากบนฟ้าสินะ

            ภายใต้พื้นที่ที่ไร้แสงแดดมีเพียงแต่ใบไม้ที่หลุดล่วงตามฤดูกาลอากาศแปรผันเหมือนกับที่ผมยังยอมรับไม่ได้เลยว่าผมได้เสียคุณไปแล้วจริงๆ

            ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่จะกี่ปีแล้ว ผมยังยืนอยู่ที่นี่

            ผมยืนอยู่ท่ามกลางกองใบไม้บนพื้นอันเย็นชื้น  พฤกษาไร้ใบมืออันเหี่ยวย่นตามกาลเวลาของผมก็กำลังกำดอกกุหลาบสีขาวชนิดโปรดของคุณ

            ไร้น้ำเสียงที่ไว้วจนา ไร้ความรู้สึกแต่มีเพียงน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหล

            “จากตอนนี้ก็สิบปีแล้วที่คุณจากไป”

            “….”

            “ผมคิดถึงคุณมากเลยนะคุณไม่ได้เปลี่ยนไปเลย”

            น้ำเสียงสั่นเทาเอ่ยขึ้นเบาๆ, นิ้วที่ลูปวนไปวนมาบนรูปภาพที่ถ่ายครั้งล่าสุด

            “คุณสบายดีไหม?”

            “…”

            ไร้เสียงการตอบโต้แต่ว่าชเวซึงซอลก็คงรู้คำตอบของสิ่งที่ถามดีอยู่แก่ใจ

            บุหงาสีสดถูกวางไว้พร้อมกับการเดินจากไปของชเวซึงซอล ,ท่ามกลางการเสียดสีของใบไม้เสียงอันแผ่วเบาก็ถูกพัดผ่านไปกับสายลม

            “ยุนจองฮันจะรักชเวซึงซอล… ตลอดไป”