พวกคุณรู้จักตำนานของฟักทองในวันฮาโลวีนมั้ย?ถ้าคุณรู้จักคุณคนรู้สถานะของผมดี ใช่ตอนนี้ผมไม่ต่างอะไรกับแจ๊คในตำนานนั้นหรอกผมเป็นวิญญาณเร่ร่อนเพราะดันไปหลอกซาตานตัวเตี้ยนั้นเรื่องมันก็หลายร้อยปีแล้วนะแต่ทำไมผมยังผูกใจเจ็บอยู่เหรอ ก็เพราะ....

“ไงเด็กแสบ”

                ก็ไอเจ้าซาตาบ้านี่มันจะมาหาผมทุกฮาโลวีนไง! พูดไม่ทันขาดคำซาตานที่ผมไม่รู้จักชื่อและเรียกแต่ซาตานๆมาตลอดหลายร้อยปีก็ทิ้งตัวลงมาจากต้นไม้พร้อมรอยยิ้มประจำตัว

........ก็ไม่อยากยอมรับหรอกแต่รอยยิ้มที่เค้ายิ้มให้ผมมาหลายร้อยปีทำให้ผมนายอิศราหวั่นไหวไม่น้อย........

“พร้อมจะไปกับฉันรึยัง?”

                คำถามเดิมๆที่เค้าถามผมมาหลายร้อยรอบคำถามเดิมๆที่วนมาทุกปี แต่ปีนี้แตกต่างออกไป...

“ครับ”

                ผมเห็นสีหน้าประหลาดใจจากเค้าเป็นสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ปกติสีหน้าที่ผมเห็นจากเค้ามีแต่สีหน้ายิ้มแย้มแม้กระทั้งตอนที่เค้าถูกผมหลอก....เค้าก็ยังคงยิ้ม

                “มาแปลกนะคราวนี้เป็นอะไรนะเรา?”

                เค้านั้งลงบนพื้นหญ้ากลางสวนสาธารณะและผมก็ทิ้งตัวนั้งตามลงไปเค้าแหงนหน้ามองท้องฟ้าซึ่งแสงดาวที่เคยมีเมื่อวันวานแต่ตอนนี้กลับถูกกลบด้วยแสงจากเมืองที่พัฒนาขึ้นตามกาลเวลาที่ผ่านพ้น

                “ทำไมคราวนี้ถึงยอมไปกับชั้นล่ะ”

                “ผมคง...ตกหลุมรักคุณล่ะมั้ง?”

                ผมพูดออกไปไม่ได้มีความเขินอาย จะเขินทำไมล่ะ?เราอยู่กันมาหลายร้อยปีแล้วนะเกินจุดที่จะเขินอายกันแล้วและผมก็เชื่อว่าเค้ารู้สึกเช่นเดียวกับผม ไม่งั้นผมโดนเค้าปล่อยลอยแพไม่มาหามาถามทุกปีแบบนี้หรอก

                เค้าเลิกคิ้วหันกลับมามองผมพร้อมด้วยแววตาประหลาดใจคงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดออกมาตรงๆแบบนั้น ก็นะผมในสายตาเค้าคงเป็นคนดื้อด้านที่ไม่ยอมไปกับเค้าซักทีแต่ผมดีใจนะที่ทำให้เค้าแสดงสีหน้าอื่นออกมาได้บ้าง

                บรรยากาศรอบตัวของพวกเราเงียบสงบมีเพียงเสียงของใบไม้เสียดสีและเสียงของแมลงที่ยังคงไม่หลับใหลก่อนที่มันจะถูกแทรกตัวเสียงของการทิ้งตัวนอนลงบนพื้นพร้อมเสียงหัวเราะดังลั่นของเค้าดังซะจนเผลออดสงสัยไม่ได้ว่าเค้าเป็นซาตานจริงๆรึเปล่า ทำไมถึงมีเสียงหัวเราะที่สดใสและเต็มไปด้วยพลังด้านบวกได้ขนาดนั้น

                “มะไม่เคยคิดเลย ว่านายจะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ยขำเว้ย ไม่คิดเลยว่านายจะพูดออกมาตรงๆแบบนั้น”ซาตานตรงหน้าขำไปพูดไปมันก็ดีนะที่ผมได้เห็นมุมอื่นของเค้าบ้างแต่การมาหัวเราะใส่คำสารภาพรักของคนอื่นที่ให้ตัวเองคืออะไร?

                “หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ!”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและตีเข้าไปที่ขาของเค้า

                “ครับๆฮ่าๆๆนายนี่พอบทจะหน้ารักก็น่ารักมากเลยนะเด็กแสบ”

                “พร้อมรึยังล่ะที่จะไปนรกกับชั้น?”

                เค้าพูดพร้อมลุกขึ้นยืนและก้มลงมามองผมพร้อมรอยยิ้มท้าทายและส่งมือมาให้ผม

                ผมจับมือของเค้าแล้วเค้าก็ดึงมือผมให้ผมลุก ผมส่งรอยยิ้มท้าทายกลับไปและตอบคำถามของเค้า

                “แน่นอน”

                เค้าเริ่มออกเดินพร้อมเล่าเรื่องต่างๆเกี่ยวกับนรกของเค้าให้ผมฟังมันแปลก...แปลกมากมันไม่ใช่นรกแบบที่ผมรู้จักเท่าใดนัก มันออกจะดู...สงบสุข?ไปหน่อยถ้าเทียบกับนรกในตำนานต่างๆการลงโทษที่ดูจะตามใจคนตรงหน้าผมมากๆเมืองที่ฟังจากที่เล่าก็ดูล้ำสมัยผู้คนที่ดูแปลกประหลาดและหลายๆสิ่งที่ผมไม่คิดว่านรกจะเป็น

                หลังจากที่ฟังเรื่องเล่าเพลินๆพร้อมเดินไปทั้วสวนสาธารณะเค้าก็หยุดเดินหันมายิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้รับเค้าโบกมือปรากฏหลุมสีดำขึ้นกลางอากาศและเค้าก็นำผมเข้าไปพร้อมปล่อมมือที่จับกันมาตลอด

                “ถ้าคุณพร้อมก็จับมือผมแล้วก้าวเข้ามา”เค้าส่งมือให้ผมคล้ายกับการขอเต้นรำและแน่นอนผมจับมือเค้าแล้วก้าวเข้าไปในหลุมดำนั้น

                “ผมยังไม่เคยบอกชื่อคุณเลยผมอิศราเรียกทอมก็ได้แล้วคุณล่ะคุณซาตาน?”

                เค้ายกหลังมือผมขึ้นและประทับริมฝีปากลงไปก่อนที่จะพูด

                “ผมชื่อจิรากรเอ๊ะ จิรากร และที่สำคัญคุณจะไปนรกกับผมในฐานะ’แฟน’นะครับ”

                สมองผมหยุดทำงานไปชั่วขณะก่อนที่เลือดจำนวนมากจะถูกสูบฉีดไปที่ใบหน้า