นับเป็นการปิดเรื่องอย่างสวยงาม ให้ตาย ในหัวมันเยอะจนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนภาคสองทำเราผิดหวัง โคตรหงุดหงิดแต่ภาคสามกลับตรึงใจอย่างบอกไม่ถูก ขอข้ามการรีวิวเรื่องภาพเรื่องเสียงไปเพราะจำไม่ได้ว่าจะติตรงไหนกะว่าจะไปดูเสียงอังกฤษสักรอบ อยากฟังเสียงดีแลนที่เป็นต้นฉบับเพราะเสียงพากย์หล่อไปเกินไป 555555555 เราไม่พอใจนิดหน่อยตรงที่ฉากตายของนิวท์ไม่เหมือนกับในหนังสือแต่พอคิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้วก็ต้องยอมปล่อยผ่านเรื่องที่ตกใจที่สุดคือเทเรซ่ากับนิวท์กินกันไม่ลงเลย คือทั้งคู่เป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากสำหรับโทมัสและผู้กำกับก็ทำออกมาได้ดีไม่มีใครด้อยไปกว่าใครทั้งนั้น อีกอย่างที่ทำให้ประทับใจคือเคมีและการแสดงของทั้งดีแลนและคาย่าฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ ว่าทักษะการแสดงของทั้งคู่มันเพิ่มขึ้นจนเห็นชัด

          ไม่เข้าใจว่าทำไมคนถึงเกลียดเทเรซ่ากันนักทั้งที่ในความจริงแล้วโทมัสกับเทเรซ่าเหมือนกันอย่างกับแกะทั้งสองคนแน่วแน่ในความเชื่อของตัวเองมากต่างกันแค่ตรงที่เทเรซ่ามองคนทั้งโลกในขณะที่โทมัสมองแค่ตนและพวกพ้อง โทมัสต้องการให้ทุกคนที่รักปลอดภัยและหนีไปจากที่นี่ในขณะที่เทเรซ่าอยากให้โรคนี้หายไปเพื่อที่เราจะได้อยู่ที่นี่ต่อ เราไม่ได้เห็นด้วยกับวิธีการของวิคเค็ต(หรือบางทีอาจจะเห็นด้วยไปแล้วแต่ยังไม่รู้ตัว)แต่เราโอเคเรื่องการผลิตยารักษา ประมาณว่าเป้าหมายดีแต่วิธีการแย่

          เรามองว่าตัวละครเทเรซ่าในเวอร์ชั่นภาพยนตร์เป็นผู้หญิงที่หัวใจแกร่งมาก ไม่ต้องจับปืนหรือไปสู้รบกับใครแต่เธอแข็งแกร่งจากการเป็นตัวของเธอเอง ในขณะที่โทมัสเป็นคนที่ถ้าขาดเพื่อนก็อาจจะเสียศูนย์ไปเลย เราเป็นสาววายแต่เราอิ่มใจกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่มากในเรื่องจะเรียกว่าแฟนแต่เราคิดว่ามันละเอียดอ่อนและลึกซึ้งกว่านั้นมันคือการเป็นอีกครึ่งหนึ่งของกันและกัน มันเกินกว่าจะตั้งชื่อสถานะได้ ไม่มีทางคบกันรอดและไม่มีทางตัดขาดไม่ใช่เพราะไม่รักหรือหมดรักกันแต่เป็นเพราะทั้งสองคนเหมือนกันเกินไปและคนเราก็มักจะมองหาสิ่งที่ขาดไม่ใช่สิ่งที่มี

          คนที่เข้าใกล้คำว่าแฟนที่สุดในสายตาเรานี่เหมือนจะเป็นนิวท์มากกว่า จริงจังนะคะ ไม่เอาฮา พูดแบบตัดความชิปทิ้งไปก่อน ทั้งสนับสนุน เคียงข้างและตักเตือน เป็นกำลังทั้งทางใจและทางกายเนี่ย นิวท์คือคนที่ใกล้คำว่าแฟนที่สุดแล้ว เบรนด้าในหนังสือกับภาพยนตร์แตกต่างกันมากและขอบคุณโลกใบนี้ที่มันต่างกันเราชอบในภาพยนตร์มากกว่า เบรนด้าเป็นนางเอกตามหนังสือแต่ในภาพยนตร์เนี่ยยังให้อารมณ์เหมือนคนที่เพิ่งเริ่มหยอกกันมากกว่า ถ้าเทเรซ่ากับนิวท์ไม่ตายเธอจะไม่มีทางได้เป็นนางเอกอ่ะ พูดแล้วก็ขำเหมือนได้ยินเพลงซอมเบิ่งอยู่เด้อตลอดเวลา 5555555555

ชื่อภาพ: คนเราไม่จำเป็นต้องเป็นนางเอกเพื่อเป็นแฟนพระเอก

          ฉากประทับใจที่สุดของเราดันกลายเป็นฉากที่เทเรซ่าไม่ยอมแพ้ที่จะช่วยโทมัสแทนฉากนิวท์มัสซะงั้น ตอนตึกถล่มคือหลับตาตามโทมัสเลยค่ะ รู้สึกไม่โอเคสุด ๆ ไม่ชอบที่ครอบครัวชาวทุ่งทยอยกันตาย เรารู้สึกว่าฉากนั้นเธอแข็งแกร่งมาก ตอนที่ทั้งสองคนจูบกันคือรู้สึกสิ้นหวังตามไปด้วยเลย ฉากตายของนิวท์เราน้ำตาซึมตอนมินโฮกับเพื่อนในทุ่งเข่าทรุดมากกว่าตอนโทมัสคร่ำครวญอีก สิ่งที่ทำให้อมยิ้มคือโทมัสพยายามแล้วนะที่จะเกลี้ยกล่อมและให้กำลังใจนิวท์ คือเหมือนเด็กที่ทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นแต่ก็พยายามทำให้ดีเพราะปกติแล้วคนที่เก่งเรื่องปลอยใจจะเป็นนิวท์มากกว่า เวลาที่นิวท์พุ่งเข้าใส่โทมัสก็ปัดออก จับแขนเอาไว้อะไรแบบนี้มากกว่าจะสวนกลับ เนี่ย แล้วจะไม่ให้ชิปได้ยังไง

          อีกสิ่งที่เราพอใจมากคือฉากจบ โทมัสยังไม่เริ่มใหม่กับใคร จดหมายจากนิวท์และการให้ความสำคัญกับทุกคนที่เราเสียไป บรรยากาศมันหดหู่ก็จริงแต่ก็สัมผัสได้ถึงคำว่าครอบครัว ฉากจบมันดีมากจริง ๆ ถึงจะตัดไปตัดมาเยอะหน่อยแต่ทุกอย่างมันทำให้เราอินแล้วรู้ว่า ที่นี่แหละที่เรียกว่า 'บ้าน'

- - - - - - - - - - ♢ - - - - - - - - - -