สองมือปัดป่ายทั่วพื้นเตียงขาวควานหาหมอนหนุนอีกใบเพื่อมาอุดหูตัวเองไว้ เมื่อเสียงจากภายนอกเข้ามากระแทกโสตประสาทจนหลุดจากฝันดีของเมื่อคืน

นอกจากเสียงเคาะที่น่ารำคาญในรอบแรกแล้ว ยังตามมาด้วยเสียงของหญิงสาวผอมบางที่ตะโกนเรียกอยู่ด้านหลังของประตู ถ้าไม่ติดว่าเป็นเสียงของแม่จะบ่นว่า น่ารำคาญชะมัด แต่นั่นแหละทำได้แค่บ่นในใจ

จากร่างกายที่นอนคุดคู้อยู่กับผ้าห่มสะดุ้งนั่งสุดตัวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นเปิดเทอมวันแรก มีเวลาสะลึมสะลือได้ไม่กี่วิสองขายาวก็เหวี่ยงลงพื้นก่อนจะรีบสาวผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไป

.

.

"สาย"

"ยังไม่สาย ดูนาฬิกานู้น 7 โมงเป๊ะๆ"

"เถียงเก่ง มานั่งกินข้าวได้แล้ว"

"ตักข้าวให้หน่อย"

"ไปตักเอง มาช้าแล้วยังจะมาใช้พี่อีก"

"นะพี่จอน.."

"รำคาญหวะจีน"

ยกยิ้มกริ่มมุมปาก เมื่อแผนเดิมๆ ใช้ได้ผลเสมอกับพี่จอนพี่ชายผู้ปากแข็งดั่งหินแต่พฤติกรรมดันสวนทางกันเป็นเส้นขนาน เก๊กเก่งที่หนึ่งแต่ความจริงแล้วใจดีเป็นบ้า

พี่มันย้ายร่างสูงๆ เข้าไปในครัวซักพักได้ยินเสียงคุยกับแม่นิดหน่อยก่อนจะออกมาพร้อมจานข้าวที่มีไอควันขาวๆ ลอยตาม ใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาไร้อารมณ์สุดๆ แต่แปลกใจมากที่ทำไมไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวซักนิด มีแต่อยากจะกวนประสาทอยู่ร่ำไป

"รีบกิน แล้วก็ไม่ต้องเบิ้ล ช้า"

"พี่จอน จีนไม่อิ่มข้าวเช้าต้องกินเยอะๆ ไม่เคยเรียนสปช. กพอ. สลน. เหรอ"

"ถ้าอยากกินเยอะๆ ก็ต้องตื่นให้มันเช้ากว่านี้ดิ"

"เออหนะ จีนก็ไม่เคยกินช้าพี่ก็เห็น"

"ตามใจ แล้วรีบๆ ด้วยอย่าลีลา"

7:45 am

"พี่จอนเร็วๆ ดิ้ จะสายแล้วเนียะ"

"แล้วใครให้ตื่นสายห้ะจีน"

"นี่พี่โทษจีนเหรอ"

"ไม่โทษจีนแล้วจะให้โทษใคร"

"...ไม่รู้ เออๆ ไปแล้ว"

"วันนี้เลิกกี่โมง"

"ให้ตารางเรียนแล้วไปดูเอาเองงงง"

วางตามองไปที่หัวกลมๆ ที่วิ่งกอดกระเป๋าจาคอปหายเข้าไปในโรงเรียน จอนถอดหมวกกันน็อคของตัวเองออกก่อนจะเสียบมันไว้กับตัวรถจักรยานยนต์ ถอดกุญแจเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง สองขายาวก้าวฉับๆ เข้าไปในโรงเรียนตามน้องไป

7:45 am

ยังไงก็ไม่สายแต่อีกคนดูรีบร้อนเกินเหตุนั้นเพราะคงอยากจะเจอเพื่อนๆ มีเวลาทักทายกันตามประสาเปิดเทอมวันแรก แต่เอาจริงๆ แล้วก็ทำตัวโอเวอร์ไปแบบนั้นแหละ ตลอดเวลาปิดเทอมสองเดือนที่ผ่านมา เจ้าตัวเองก็มีเวลาเล่นเกมออกไปเที่ยวเล่นกับแก๊งเพื่อน ไม่ได้ปล่อยให้มีระยะเวลาห่างกันเท่าไหร่นัก จะให้เรียกว่าคิดถึงเพื่อนก็ไม่ถูก ให้เรียกว่าพฤติกรรมตามกระแสเปิดเทอมดีกว่า

จอนเดินไปที่โต๊ะม้าหินประจำข้างสนามบาส ที่ที่แก๊งของเขานั่งรอเข้าแถวกันเป็นประจำ สายตาเหลือบเห็นหัวกลมๆ ของยีนส์ ดิมและทิวกำลังนั่งคุยกันสัพเพเหระ ไม่นานนักยีนส์ก็เหลือบสายตามาเห็นการมาถึงของจอนจึงโบกมือทักทาย

"ที่เหลืออะ ?"

"กูว่ากำลังแว๊นมา"

"มึงว่าสายมั้ย ?" เป็นทิวที่เอ่ยปากถามต่อ

"กูว่าไอแทนไม่สาย 100 ไอคัสสายแน่นอน 100"

"เอาอะไรมามั่นใจไอสัด ลงไปซะเยอะเลยเสียขึ้นมากูจะขำให้"

"จากสถิติที่เก็บโดยตัวกูเอง พนันกับกูมั้ยหละ"

"มาได้นะสัดไอแทนไม่สาย ไอคัสสาย"

"มึงก็ตอบเหมือนกูมั้ย พนันเหี้ยไรเนียะพอๆ เลิกๆๆ"

ยีนส์กับทิวมักจะหาเรื่องเถียงอะไรไร้สาระอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าในหัวมันมีอะไรอยู่บ้างที่เอะอะเอาแต่พ่นเรื่องไร้สาระออกมา ส่วนดิมก็มักจะนั่งฟังไอสองคนนี้คอยยิ้มหัวเราะให้กับมุขตลกที่เพื่อนๆ เล่น เคยถามมันเหมือนกันว่าที่หัวเราะนี่เข้าใจเหรอ คำตอบคือการส่ายหัวแล้วบอกว่า กูก็ขำไปงั้น เดี๋ยวเพื่อนเสียใจ

12:47 pm

เดินออกมาจากโรงอาหารด้วยความตึงๆ ที่ท้องเพราะวันนี้ไอยีนส์ผู้เป็นตัวตั้งตัวตีในทุกเรื่อง(ไร้สาระ) ชวนแข่งกันกินบัวลอยร้านป้าเอี่ยม มันบอกว่าใครกินได้เยอะที่สุด มันจะให้เงิน 500 ดูแต่ละอย่างที่มันพนันช่างแสนจะพิเรนท์แล้วดูเงินเดิมพันที่มันวางมีใครบ้างที่จะไม่ลงกะอีแค่กินบัวลอยใครมันจะยอมวะ

"กูแวะสหกรณ์แป๊บ"

"ยังแดกไหวอีกเหรอทิว"

"กูซื้อขนมไว้แดกบ่ายขี้เกียจลงมา"

ไม่ทันที่ขาจะก้าวพ้นพื้นต่างระดับหน้าสหกรณ์ แก๊งเด็กม.ต้นคนนึงก็วิ่งมาอย่างไวจับทิศทางไม่ได้ว่ามาจากไหน แต่ที่รู้ๆ คือไวมากจนแก้วน้ำแดงในมือหล่นไปกองพื้น จอนก้มต่ำมองผลงานที่เด็กนั่นมันทำ ก่อนจะเงยตามองแผ่นหลังที่วิ่งไกลไปเรื่อยๆ อยากจะวิ่งไปกระชากคอมาให้ดูผลงานที่มันทำ แต่แค่คิดก็เสียเวลามากแล้ว เลยทำได้แค่ถอนถอนใจยาวๆ แล้วหยิบแก้วพลาสติกบนพื้นไปทิ้ง

เด็กอีกคนแน่นอนเลยว่าเป็นแก๊งเดียวกับเด็กแม็กที่วิ่งมาชนจนน้ำแดงหกเมื่อครู่ ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้นก็เพราะว่าหลังที่เห็นไวๆ วิ่งตามกันไปติดๆ กันนั่นก็คือจีน

ไม่คิดเลยว่าน้องตัวเองจะซนได้ขนาดนี้ เราสองคนไม่ค่อยเจอกันในโรงเรียนเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะเวลาพักของม.ต้นกับม.ปลายไม่ตรงกัน เจอกันอีกทีก็นู้น เลิกเรียนตอนที่ต้องพาน้องกลับบ้าน ทุกครั้งที่เจอน้องหลังเลิกเรียนสภาพที่เห็นคือเสื้อนักเรียนเปียกชุ่ม ผมเปียกจับกันเป็นช่อเหมือนไปชวนกันไปตกน้ำ แต่ถ้าเล่นน้ำจริงๆ คงไม่มีกลิ่นเหม็นอุตุตามติดตัวมาได้ขนาดนี้ แต่พอวันนี้พอได้เห็นพฤติกรรมแล้วคงต้องฟ้องแม่หน่อยแล้วแหละ

"ไอจอน ไม่ซื้อไรกินอ่อวะ"

"หึ ไม่เอาอะค่อยแดกของมึง"

"สันดาน"

"พูดมาก ไปยังเหลือ 5 นาที"

กว่าจะย้ายร่างออกมาจากสหกรณ์กันได้ก็ทำเหลือ 3 นาทีสุดท้ายก่อนจะเข้าคาบ ความจริงก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเรื่องเข้าสายหรอก แต่เข้าเรียนตรงเวลามันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ

"หือ ?"

เสียงตกใจของดิมเรียกความสนใจจากเพื่อนๆ ที่กำลังก้มหน้ากินไอศกรีมตามหลัง แทนเป็นคนแรกที่ถามคำถาม

"อะไรวะมึง ?"

"ไอจอน นั่นน้องมึงปะวะ"

สายตารีบโฟกัสเด็กม.ต้นตรงหน้าในระยะที่พอจะเห็นรูปพรรณสัญฐานแล้วเดาออกได้ว่าเป็นใคร แน่นอนว่าจีนคนเดิมที่ดิมบอก เพิ่มเติมคือตอนนี้กำลังนั่งจุ่มปุ๊กอยู่บนพื้นหน้าตาเหยเกเหมือนกำลังเจ็บปวด

"น้องมึงโดนอะไรวะหนะ"

"กูไปดูแป๊บ"

ถ้าจำไม่ผิดวันนี้ถอนหายใจไปแล้ว 4 ครั้ง

จอนเดินเข้ามาประชิดตัวเด็กน้อยที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นถนน สองมือกอบกุมข้อเท้าเล็กข้างซ้ายพร้อมร้องเสียโอดโอยเกินเรื่อง ก้มมองค้ำหัวน้องก่อนเอ่ยทักทาย

"ไงไอแสบ เล่นอะไรกัน"

"พี่จอน"

"ทำไม เล่นกันอีท่าไหน"

"..."

"..."

"พี่จอน ไอแม็กมันวิ่งไล่จีนแล้วทีนี้มันก็วางแผนกับไอฮอนว่าพอจีนวิ่งมาถึงตรงนี้แล้วให้ฮอนวิ่งเข้ามาผลักจีน แล้วจีนก็ไม่ทันระวังใช่มั้ยหละ----"

"พอแล้วจีน"

"..."

จีนหลุบตาต่ำลงหลังจากสบเข้ากับสายตาคาดโทษของพี่ชาย จอนลดตัวลงให้อยู่ระดับเดียวกับน้อง ฝ่ามืออุ่นจับเข้าที่ข้อเท้าข้างที่จีนปวด 

"โอ๊ยพี่จอน จีนเจ็บ"

"เล่นไม่เข้าเรื่องจริงๆ คราวหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ"

เด็กทั้ง 3 เงียบ สายตารู้สึกผิดทำเอาจอนไม่อยากจะดุต่อ 

"พี่ไม่ได้จะดุเรา 2 คนที่ทำน้องพี่เจ็บ แต่พี่ดุจีนด้วย"

"เอ้าทำไมอะ---"

"จีน ดื้อ"

"..."

"เล่นกัน 3 คนโดนดุจะโดนกัน 2 คนได้ยังไง"

"..."

"ขอโทษครับพี่จอน/ขอโทษครับ"

เป็นน้องแม็กและถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็นฮอน คนที่จีนบอกว่ารวมหัวกันแกล้งจนจีนเจ็บเอ่ยปากขอโทษออกมา

"ไม่ต้องขอโทษพี่ ขอโทษกันเองเถอะ"

"ขอโทษแล้วครับ"

"ดีแล้ว เดี๋ยวพี่พาจีนไปห้องพยาบาล เรา 2 คนก็เข้าเรียนได้แล้ว"

"ครับ/ครับ"

กลับมาวางสายตาไว้ที่เจ้าตัวดื้อคนเดิมจากแววตาดื้อๆ ที่เคยตอบโต้จอนอยู่ตลอด ตอนนี้หลุบต่ำลงไหล่เล็กสั่นเทาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะน้ำตามันจะไหลออกมาหรือเพราะอะไรกันแน่เดาไม่ออก แต่ต้องรีบทำสถานการณ์ให้ดีกว่านี้ ไม่งั้นจีนร้องไห้แน่

"มึงขึ้นเรียนก่อน ฝากบอกครูด้วยว่ากูไปห้องพยาบาลปวดหัวมาก"

"เออ"

.

.

"ขึ้นหลังไหวมั้ย ?"

"ไม่รู้"

"ลองยืนก่อน"

คนตัวเล็กพยายามหยัดกายยืนขึ้นให้ไหวแต่ตัวความที่รากฐานถูกทำร้าย เสถียรภาพของร่างกายเลยไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป จีนยืนได้แต่ไม่สะดวก ร่างกายเองียงซ้ายเหมือนคนน้ำในหูไม่เท่ากันแต่ความจริงแล้วแค่ขาแพลง

"อ้วนเอ๊ย ทำไมซนงี้วะ"

"พี่จอน จีนไม่อ้วนไง"

"เถียงได้แสดงว่าไม่เจ็บ"

"เจ็บขาไม่ใช่เจ็บปาก"

จอนแบกน้องข้ึนหลังถูกอย่างที่น้องบอกแหละว่าไม่อ้วนเพราะว่าพอเอาขึ้นหลังแล้วตัวเบาโหวงเหมือนนุ่น ไม่มีความหนักอะไรทั้งนั้นเอาจริงๆ คือให้แบกวิ่งยังได้ 

แต่ทำไมถึงชอบแซวมันว่าอ้วนนัก ก็เพราะแก้มมันเยอะมากเวลาเคี้ยวข้าวที่แก้มจะตุ่ยออกมา ลักยิ้มนั่นอีก ทุกอย่างบนหน้าจีนคือเด็กอ้วน

.

.

.

"เจ็บมั้ย"

"เจ็บ เดินไม่ได้แล้ว ไปโรงพยาบาล"

"จีน อย่าสำออย"

"ทำไมพี่จอนชอบว่าจีนแรงๆ"

"สำออยคือแรง ?"

"อือ"

จีนจ้องเขม็งมาอย่างหัวเสีย สำหรับจอนแล้วคำว่าสำออยคือเบสิคของการดุ แค่ดุยังไม่เข้าขั้นด่าด้วยซ้ำแต่นั่นแหละระดับความหยาบคายของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ก็ต้องเรียนรู้ไว้ว่าคำๆ นี้จีนไม่ชอบ

.

.

"เดี๋ยวพี่ทายาให้ นวดแป๊บๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว"

"ไปโรงพยาบาล"

"ไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวใช้ผ้าพันยึดขาไว้ก็ได้แล้ว"

"นะพี่จอน"

"จีน ไม่ดื้อนะครับ"

พี่จอนชอบสลับเวอร์ชั่นอยู่ตลอดเวลา เมื่อครู่ยังดุอยู่เลยตอนนี้จู่ๆ ก็สลับมาเวอร์ชั่นพี่ชายพี่แสนจะอบอุ่น แต่ก็ปราบจีนได้อยู่หมัด จีนเองมีหมัดฮุกที่ใช้ปราบพี่จอน พี่จอนเองก็มีหมัดฮุคที่ใช้ปราบจีนเหมือนกัน

"ทำไมออกมาวิ่งเล่นเวลานี้ได้"

"คุณครูไม่อยู่"

"ทำไมไม่อ่านหนังสือในห้อง"

"จีนจะออกมาซื้อขนม"

"แล้วเป็นไง"

"แล้วขาก็แพลงเลย"

แอบเห็นคนพี่ตรงหน้าที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการนวดข้อเท้ายกยิ้มมุมปากเบาๆ ลมหายใจหลุดออกมาทางจมูกเหมือนหลุดขำแต่ไม่ออกเสียง จอนบรรจงนวดข้อเท้าต่อไปเงียบๆ ปล่อยให้น้องนั่งมองอยู่บนเตียงคนไข้แบบนั้น

"แล้วพี่จอนมีเรียนมั้ย ?"

"มี"

"แล้วทำไมไม่ไปเรียน"

"ต้องมานวดขาเด็กซนแถวนี้"

"จีนนวดเองก็ได้นะ พี่จอนไปเรียนดีกว่า"

"โดดไปแล้ว ขึ้นไปตอนนี้เดี๋ยวครูถามเยอะขี้เกียจตอบ"

"ขอโทษนะครับ"

สองมือหยุดชะงักจอนเงยหน้าจากข้อเท้าน้องเปลี่ยนจุดวางสายตาเป็นหน้าน้องแทน สายตาจีนตอนนี้คือแววตาของคนรู้สึกผิดไม่เหลือเค้าความดื้อหลงเหลืออยู่อีกต่อไป บรรยากาศเงียบ มีเพียงเสียงของลมหายใจที่ประสานเข้าออกอย่างไม่เป็นจังหวะเท่าไหร่ เสียงหัวใจก็เช่นกัน