ต้นปีแล้วกิจกรรมกรีฑาจังหวัดกลับมาอีกแล้ว นักเรียนทุกคนหัววุ่นกับหน้าที่ที่ตัวเองได้รับ กองเชียร์ก็ซ้อมเชียร์กันอย่างสนุกสนาน ดรัมเมเยอร์ก็โยนไม้กันแบบไม่กลัวโดนหัว ส่วนฉันนักกรีฑาก็วิ่งจนปวดขาไปหมด ย๊าา!!โรงเรียนวุ่นขนาดนี้แล้วยังได้มาเจอคุณไม่ธรรมดาเลยนะ 

คุณ..คนที่เป็นนักกระโดดสูง

 ถึงฉันจะเป็นนักวิ่งแต่ก็ใช่ว่าฉันจะโดดไม่เป็น ฉันมักจะไปขออาจารย์โดดบ่อยๆ (คิดถึงวัยเด็กๆน่ะ)

โดดเสร็จก็นอนบนเบาะไม่ยอมลุกไปไหน555

 จนกระทั่ง 16.05 กำลังนั่งเล่นไอจีอยู่รอใครก็ได้กระโดดจะอัดลงสตอรี่ แล้วก็มีน้องคนนึงกระโดด

ทุกคนก็ได้ omg สูงเกินอ่ะลูก พี่ว่าหนูเก่งไป พอน้องมานั่งก็คุยเล่นๆแบบยื่นให้ดู นี่ๆโครตเก่งเลยพี่อัดทัน

น้องมันยิ้มแล้วก็หันไป สักพักเดินมาถามชื่อไอจี 

ตอบไปว่าไอจีพี่เป็นส่วนตัวอ่ะ น้องดูหน้าเสียนิดๆ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกัน 

 กลับมาถึงบ้านแล้ว..แต่ทำไมใจมันกระวนกระวายอยากส่งคลิปให้น้องว่ะ เลยไปไล่หารายชื่อนักกีฬา หาไปได้ไม่กี่คนก็ท้อ ขี้เกียจแล้ว ชั่งแม่งเหอะ

 2 ทุ่ม มีคนแอดเฟสมา..พร้อมไอจีมีคนมาขอฟอล

เห้ย แม่งได้ว่ะ ไปหาจากไหนว่ะ แล้วก็เขิลจนไปรับเฟสตอน 3 ทุ่ม ส่วนไอจีไม่กล้ารับว่ะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากรับนะ แต่โลกส่วนตัวมันก็ต้องมีขอเวลากันบ้าง

สุดท้ายนั่งรอนอนรอว่าทำไมไม่ทักมา ไม่อยากได้คลิปหรอ นั่งเซ็งจน วันรุ่งขึ้นก็เตรียมตัวปกติจะหปซ้อม หันไปหันมาสบตากับน้องแต่น้องแม่งหลบหน้า 

อ้าว ทำไมอ่ะหลบทำไม นี่ก็ไปเปิดดูโทรศัพท์ เห้ย!!ทักข้อความมาตอน 2 ทุ่มกว่าว่า "พี่ๆจำผมได้มั้ย ผมมาขอคลิป" แม่งอยากเขกหัวตัวเอง ก็นึกว่าข้อความห้องมันค้าง  สุดท้ายก็รับไอจีแล้วฟอลกลับ แถมเพื่อนมาบอกตอนท้ายว่าตอนที่ให้น้องดูคลิป น้องไม่ได้มองคลิปแต่น้องมาหน้าแกแล้วยิ้ม