/ 04 /
17 - 20 สิงหาคม พ.ศ. 2563
4 วันสุดท้ายของการฝึกงานที่เด่นหล้า
4 วันสุดท้ายที่เราจะได้เล่นกับเด็ก ๆ
4 วันสุดท้ายก่อนการกลับสู่มหาลัยอย่างเต็มตัว
17.08.2563
การฝึกสอนยังคงดำเนินไปตามปกติ เด็ก ๆ ยังคงร่าเริง และพร้อมจะเล่าเรื่องสนุกให้เราฟังเสมอ ยกเว้นแต่จิตใจของเราเองที่เริ่มเศร้าเพราะไม่อยากจากเด็ก ๆ
18.08.2563
วันนี้น้ำตาซึมแต่เช้า เมื่อกี้ตอนไปแสกนบัตรเจอยัยจิ๋วคนแรกที่เราเคยเลี้ยง นีน่า เราจำชื่อของเธอได้ดี ยัยจิ๋วเขากระโดดดึ๋ง ๆ ดีใจเดินเข้าโรงเรียน พอเธอเห็นเราก็เหมือนชะงักมองหน้าเราอยู่ครู่หนึ่ง เราเลยเรียกชื่อเธอ "นีน่า" ยัยจิ๋วขมวดคิ้วใหญ่ เหมือนกับว่าเธอกำลังสงสัยว่าเราคือใครกันนะในความทรงจำของเธอ
ทั้งดีใจ ทั้งเศร้าในเวลาเดียวกัน
ดีใจที่ได้เจอยัยจิ๋ว และรู้ว่าเขาเลิกงอแง
แต่ก็เสียใจที่ในความทรงจำของเธอไม่มีเราหลงเหลืออยู่แล้ว
19.08.2563
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้ดูแลพวกจิ๋วที่มาเรียนพิเศษศิลปะตอนเย็น
เพราะทุกวันพฤหัสบดีคือวันหยุดของการเรียนพิเศษศิลปะ
"คุณครูจะไปเรียนต่อแล้วนะ หว่าหวาช่วยวาดรูปอะไรก็ได้ให้ครูหน่อยได้ไหมคะ” เรายื่นสมุดที่ข้าวปุ้น (เพื่อนต่างวัยคนสนิทของเรามอบให้ เพื่อให้เด็ก ๆได้วาดรูปเล่น) ให้เรากับเด็ก ๆ
พวกจิ๋วไม่ได้แปลกใจอะไร เปิดสมุดแล้วลงมือวาดทันที
สมุดที่ข้าวปุ้นให้นะโม
บันทึกภาพวาดจากเจ้าจิ๋วถึงคุณครู ☁????
ชื่อผลงาน (เรียงจากซ้ายมือไปทางขวา)
1. ปั้น กับคุณครูและอาฟู่
2. คุณครู กับหวาหว่า และมะลิ
3. อาฟู่เป็นฮีโร่
4. เจ้าหญิงเอลซ่า
20.08.2563
วันสุดท้ายของการฝึกงาน ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้าย รถฝั่งเพชรเกษมก็ยังคงติดหนักเหมือนเดิม
ดูท่าวันนี้จะยิ่งติดหนักกว่าทุกวัน แม้เราจะออกจากบ้านตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง แต่ท้ายที่สุดก็มาถึงโรงเรียนตอน 8.03 น.
เช้านี้พี่ในแผนกพาเราไปพบผู้อำนวยการ เราตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อคืน รีบชวนแม่ไปซื้อพวงมาลัย เพื่อไหว้ลาผู้อำนวยการในเช้านี้ เราประทับใจผู้อำนวยการอ๊อคตั้งแต่วันแรกของการมาฝึกงาน ไม่บ่อยนักที่จะเห็นผู้อำนวยการมาแสดงความยินดีต้อนรับ และให้คำแนะนำกับนิสิตฝึกงานด้วยตัวเอง ด้วยเหตุนี้เราจึงประทับใจ และเคารพผู้อำนวยการมาก ๆ แม้แต่วันนี้เอง ท่านก็ยังใจดีอวยพรเราและพั้นก่อนกลับไปเรียนอีกครั้งในปี 4 อย่างเต็มตัว
การเลิกงานตอนห้าโมงเย็นของเรายังคงเป็นเหมือนเคย ยังมีรอยยิ้ม และความทรงจำมากมายกลับมาด้วย ที่แตกต่างจากเดิมคงมีแค่น้ำตา เราร้องไห้ แต่มันคือการร้องไห้ที่มีความสุขที่สุด
(ซ้ายมือคือพั้น ตรงกลางคือ ดร.เต็มยศ ปาลเดชพงศ์ ขวามือคือเราเอง)
ขอขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจเราตั้งแต่ฝึกงาน โดยเฉพาะ พ่อกับแม่ ♥
ขอบคุณคุณครูทุกคนที่ให้เรามาฝึกงานที่นี้ ♥
ขอบคุณพี่ ๆ ในแผนก และผู้อำนวยการโรงเรียน ♥
ที่สำคัญขอบคุณเด็ก ๆ ทุกคนที่มอบความทรงจำที่ดีให้เรานะ
เรารักพวกหนูนะคะ ♥
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in