เขม่าควันปลายกระบอกปืนสวนปะทะลมหนาวท่ามกลางความเงียบแห่งรัตติกาล ไพรมืดกลืนกินเด็กสาวผู้นิ่งงันหลังจากสิ้นเสียงลั่นไก เธอปล่อยอาวุธลงกับผืนหิมะขาวเมื่อเห็นว่ากระสุนสีเงินฝังลงในก้อนเนื้อสิ่งมีชีวิตในถุงกระสอบสีน้ำตาลหม่นซึ่งผูกติดกับกิ่งไม้หนาของต้นไม้ใหญ่อย่างแน่นหนา

ไร้การเคลื่อนไหวและสัญญาณชีพแต่เด็กสาวก็ยังหวั่นใจว่า.. มันจะตายจริงหรือไม่เพราะก่อนหน้านี้มันตามหลอกหลอนเธอในความฝันและความคิดตลอดระยะเวลาหลายปี

จอยแกะเชือกออกจากถุงกระสอบอย่างยากลำบากเพราะหิมะกำลังจับตัวแข็ง หลายนาทีต่อมาถุงตกลงพื้นทันทีที่เธอสามารถแก้ปมได้สำเร็จ ทว่าภายในนั้นกลับว่างเปล่า…

"เธอคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?" 

ผู้หญิงร่างเล็กปรากฎกายขึ้นอย่างน่าขนลุกด้านหลังจอย เธอสวมเสื้อคอเต่าสีเหลืองมัสตาร์ด โค้ทขนเป็ดสีเทา กางเกงรัดรูปสีดำและบูทหุ้มข้อสีเดียวกัน ใบหน้าขาวซีดแสยะยิ้มเยือกเย็นและเบือนหน้ามองอีกฝ่ายอย่างเย้ยหยัน "เธอกำจัดฉันไม่ได้หรอก ฉันก็คือเธอ เราแยกกันไม่ได้" 

โดยหลักการมันต้องตายแล้วสิ!!

จอยล้มลงกับพื้นเมื่อพบหน้าอีกฝ่าย เธอผวาจนขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชัน พวกเธอสองคนหน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ ทุกตารางนิ้วของเนื้อหนังมังสาไม่มีจุดใดผิดเพี๊ยนแม้แต่แววตาไร้ประกายนั้นด้วย จอยหยิบปืนกระบอกเดิมขึ้นจากพื้นและเหนี่ยวไกซ้ำกระทั่งกระสุนหมดและร่างตรงหน้าเต็มไปด้วยรูพรุน มันกลับไม่มีเลือดสักหยดหลั่งรินสู่พื้นพสุธา 

"กระสุนเงินเอาไว้ฆ่าปีศาจ แต่ฉันไม่ใช่" 

แม้มันจะหน้าตาเหมือนจอยแต่ความจริงมันชื่อ ซึมเศร้า… 

มันปรากฏตัวขึ้นครั้งแรกเมื่อสี่ปีก่อน วันที่จอยตัดสินใจในการฆ่าตัวตายโดยทานยาเกินขนาดที่บ้านของตัวเอง แน่นอนว่าจอยถูกส่งไปโรงพยาบาลทันเวลาเพราะเธอไม่ได้อยู่บ้านเพียงลำพังแต่ความคิดในการลาจากโลกกลับไม่ลดลง นับตั้งแต่เธอออกมาจากโรงพยาบาลก็เปลี่ยนไปทีละนิด มันคือเหตุผลที่ทำให้จอยต้องสวมเสื้อแขนยาวเพื่อปกปิดรอยแผลตามร่างกาย

"ออกไปจากชีวิตฉันสักทีเถอะ!"

"จอย… ลองคิดดูดีๆสิ เมื่อก่อนตอนเธอเหงาก็เรียกร้องหาฉัน ฉันร้องไห้เป็นเพื่อนเธอตลอดนะ ฉันไม่เคยทิ้งให้เธออยู่คนเดียวเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา" อีกฝ่ายแสร้งทำเสียงสะอื้นไห้ ทั้งที่ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มกว้าง ในขณะเดียวกันจอยกุมศีรษะด้วยฝ่ามือเย็นเฉียบเพื่อรวบรวมสติ "ทำไมเธอถึงต้องไล่ฉันด้วย?"

"แกขโมยความสุขไปจากฉันไปด้วยไง"

"ขโมย?"

"ดูสิ! ฉันร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว เธอยังหุบยิัมไม่ลงเลยอะ"

"ฉันอยากมีความสุขบ้างไม่ได้รึไงล่ะ?! เธอมีความสุขคนเดียวไม่ได้นะ"

"เธอจะเอาความสุขของฉันไปทำอะไรอีกในเมื่อทุกครั้งที่เธอเข้าใกล้ฉัน ฉันไม่มีแรงวิ่งเล่นเหมือนคนแก่ หัวใจเต้นช้าลงเหมือนคนกำลังจะตาย" จอยสาธยายสิ่งที่มันกระทำต่อเธอตลอดสี่ปีอย่างสุดจะทน 

"แล้วเธอต้องการความสุขนั้นไปทำไมล่ะ ในเมื่อตอนนี้ก็มีฉันอยู่ด้วยแล้ว"