/

jimin

jungkook

/

จีมินจำไม่ได้ว่าเขาเดินมาหยุดตรงหน้าหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เท่าที่จำความได้เขามาที่นี่เมื่อหลายปีที่แล้ว—เขายังคงใส่เสื้อยืดสีเทาธรรมดากับกางเกงยีนส์สีดำเหมือนตอนที่มาอยู่ที่นี่ได้ใหม่ๆ

หลายปีมาแล้วที่จีมินเป็นทหารให้กับเยอรมันก่อนที่สงครามโลกจะยุติลงโดยญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ขอยุติสงคราม—สงครามที่ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวนับแสนคน

        กลิ่นไอจางของบริเวณทุ่งหญ้า บ้านเรือนบางหลังที่เป็นสีฟ้าอ่อน ผู้คนที่ต่างเดินสวนไปมา และ—ดอกลิลลี่สีขาวที่เขาชอบนักหนาที่ปลูกเอาไว้ในสวนกว้างของบ้านที่มีรั้วสีน้ำเงินเข้ม—เขาสัญญาแล้วว่าจะต้องกลับมาให้ได้

    

        

จองกุกไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว—นั่นคือสิ่งที่จีมินรู้ตอนนี้

—เขายังจำคำพูดของคนตัวเล็กได้ดี คำพูดที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาเกลี่ยน้ำตาบนหน้าใบหน้าน่ารัก 

ริมฝีปากหยักสวย ผิวขาวเหมือนกับดอกลิลลี่ที่เขารักนักหนา

ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ายังไงผมก็จะกลับมาหาคุณ จองกุก
อย่าร้องไห้เพราะผมอีก น้ำตาไม่เหมาะที่จะอยู่บนหน้าของคุณเลย

/

สองเท้าของหนุ่มบริทิชหยุดลงที่หน้าลำธารแห่งหนึ่ง  ฝูงหงส์กำลังแหวกว่ายในลำธาร  แม่นกที่กำลังจะบินออกไปหาอาหารเย็นให้ลูกนก  และ—ดอกลิลลี่สีขาวดอกหนึ่งที่บานสะพรั่งตรงริมแม่น้ำ



จีมินคิดถึงทุกช่วงเวลาที่ยังมีคนตัวเล็กอยู่—ช่วงเวลาที่มีค่าเพียงน้อยนิด



คิดถึงคุณ ผมคิดถึงคุณจนแทบบ้าเลยจองกุก

"เอ่อ..ขอโทษนะครับคุณใช่...''




''แทฮยอง.."




"ใช่จีมินจริงๆด้วย"



แทฮยองคือเพื่อนสนิทของจองกุก—เขามักจะร่าเริงอยู่เสมอ รอยยิ้มของเขาสามารถสะกดคนทั้งหมู่บ้านได้เลย  ตอนจีมินย้ายมาที่นี่ได้ใหม่ๆก็ได้แทฮยองคอยช่วยเหลืออยู่ตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกิน และเรื่องต่างๆ รวมถึง—เรื่องของจองกุก 

ถ้าเขาไม่ได้ช่วยแทฮยองยกลังแครอทในวันนั้นคงไม่ได้เจอกับจองกุกแน่นอน



''สบายดีมั้ย"



"เราสบายดี แล้วจีมินล่ะ"



"ไม่เลย"



"อ่า..ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไปดื่มชาที่บ้านเราก่อนมั้ย"



''ด้วยความยินดี"

/