ฉันนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องนอน

          จ้องมองดอกไม้ดอกหนึ่งในมือมันเหี่ยวเฉาลงตามกาลเวลาแต่ความทรงจำในนั้นไม่เคยร่วงโรยไปไหนเรื่องราวของแกและฉันที่บรรจุมาในนั้น ส่งมอบมันมาด้วยมือของแก

          วันที่เราสารภาพรักฉันบอกว่า มันเป็นดอกไม้ที่สวยที่สุดเลย แต่แกกลับบอก ฉันต่างหากที่เป็นดอกไม้ฉันต่างหากที่เบ่งบานในใจแกอย่างแท้จริง

          เหมือนอย่างความฝันเล็กๆของฉันยังไงล่ะ

          อยากจะเป็นดอกไม้ที่งดงามที่สุดสำหรับแก

วัยสิบเจ็ดปีของฉันเคยยิ้มกว้างที่สุดตอนที่แกให้มันมาถึงแม้ว่าในตอนนี้ กับวัยสิบแปดปี จะกำลังร้องไห้อยู่ก็ตามวันเวลาผ่านไปไวเหมือนกันนะ แค่หนึ่งปีแต่การเติบโตของเราเป็นไปในทางที่ไม่คาดคิดเยอะเลยฉันไม่ได้เป็นดอกไม้ที่งดงามที่สุดสำหรับแกแล้ว ความฝันเล็กๆของฉันถูกทำลายจนแหลกละเอียด

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ความผิดของแกคนเดียวก็ตาม

มันเป็นความผิดของฉัน

ความผิดของเรา

ก็เหมือนกับดอกไม้ที่แกให้มานั่นแหละฉันรู้ว่ามันไม่มีทางจะสดใหม่ไปตลอดกาล มันมีวันที่จะเหี่ยวเฉาอาจเพราะหลงลืมที่รดน้ำ อาจเพราะว่าเราไม่ได้ดูแลมันดีพอ กลีบดอกของมันร่วงโรย

เหมือนกับความรักของเรา

ที่ในสุดท้ายมันเหลือเพียงแค่ความทรงจำแค่เพียงช่วงเวลาหนึ่งที่เคยเกิดขึ้น ที่แกเคยบอกว่าฉันเบ่งบานและงดงามอย่างที่สุดและแกเอง ไม่ต่างกันในใจของฉัน

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้า ลุกขึ้นเดินไปเก็บดอกไม้ลงในกล่องใบใหญ่ของตัวเอง

(youth, oohyo)