---ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในใจของฉันหลังจากที่ฉันได้พบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าเขาสำคัญกับชีวิตของฉันมาก ใช่...ฉันแอบรักเขา แต่การแอบรักครั้งนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นถ้าหากฉันแอบรักเขาข้างเดียว เพราะท่าทีของเขาก็เหมือนมีใจให้ฉันเช่นกัน ความรักระหว่างเขาและฉันเติบโตทีละน้อยเริ่มจากศูนย์จนกระทั่งวันนี้มันมีค่ามหาศาล ความรักนั้นไม่สามารถมีมาตรใดมาวัดได้เลย รู้แค่ว่ารักมากเท่านั้นเอง เวลาผ่านมาสามปีกับการคบหากันแต่ไม่มีสถานะ มันรู้สึกดีนะที่เรามีคนให้คอยเป็นห่วง รัก คิดถึงตลอดเวลา รู้สึกว่าเราอยู่ด้วยกันมานานจนรู้จักกันดีมาก ๆ ไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจกัน บางครั้งเราทะเลาะกัน แต่ไม่ว่าจะโกรธกันขนาดไหน ไม่นานเราจะกลับมาคุยกัน และเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความรู้สึกนี้ เรียกว่ารักหรือว่าหลงไม่ได้สนใจตรงนั้น แต่เราสนใจว่า วันนี้เรามีกันและกัน เป็นมิตรไมตรีต่อกันก็น่าจะเพียงพอแล้ว ไม่ต้องเรียกกันว่าแฟนให้คำนั้นเป็นเครื่องผูกมัด แต่แปลกที่เราทั้งสองคนกลับซื่อสัตย์ต่อกันมากกว่าคนที่สัญญว่าจะเป็นแฟนกันไม่นอกใจกันเสียอีก.....มันเป็นเพราะอะไรหรือ เราคงไม่ย้อนไปในอดีตเพื่อดูว่าคน ๆ นี้เคยเป็นอะไรกับเราในชาติที่แล้ว บางครั้งการที่เรารู้อะไรมากเกินไปมันอาจทำให้เรารู้สึกไม่ดีก็ได้ ดวงชะตาจะเป็นอย่างไรก็ช่าง วันนี้เรารักกัน เรามีกันและกัน และมีความสุขกับการใช้ชีวิตก็น่าจะเพียงพอแล้ว