ประโยคดังกล่าวราวกับชุบชีวิตของฉันให้กลับมามีชีวาอีกครั้ง

โดยไม่รอช้า ฉันจึงรีบตีตั๋วเตรียมจองที่นั่งแทบจะในทันที 

และไม่น่าเชื่อว่ากฎแรงดึงดูดที่ฉันอ่านจากหนังสือเดอะซีเคร็ตจะได้ผล

เพราะฉันเคยครุ่นคิดไว้ว่า อยากดูซีรี่ย์แฮร์รี่ พอตเตอร์ ในโรงภาพยนต์ตั้งแต่ภาคหนึ่ง

สิ่งที่ปรากฎบนจอภาพยนตร์นั้น คือวีดีโอที่ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าผ่านดวงตาคู่นี้

เรื่องราวของโลกเวทย์มนตร์ นักแสดงที่สมจริงราวกับเป็นตัวละครที่หลุดออกมาจากหนังสือ

แต่คราวนี้แตกต่างออกไป เพราะสิ่งที่ดึงดูดฉันมากที่สุดในเรื่อง หาใช่ความฟุ้งฝัน

แต่คือ "กระจกเงาแห่งเอริเซด"

แฮร์รี่ยืนจ้องมองกระจก สิ่งที่สะท้อนกลับมาคือครอบครัวของเขา

ที่เสียชีวิตในคืนเดียวกันกับที่แฮร์รี่ได้รอยแผลเป็นประทับที่บนหน้าผาก

เขาถึงกับปลุกรอนกลางดึกเพื่อให้มาดูครอบครัวของเขา

แต่สิ่งที่รอนมองเห็น คือภาพที่รอนถือถ้วยรางวัลบ้านดีเด่น เป็นพรีเฟ็ค และเป็นกัปตันทีมควิชดิช

ตั้งแต่วันนั้น ทุกค่ำคืนแฮร์รี่ก็แวะเวียนมาส่องกระจกบานนี้อย่างสม่ำเสมอ

จ้องมองพ่อแม่ของเขาที่สบตากลับมาจากเงาในกระจก

จนกระทั่งพ่อมดชราผู้หนึ่งได้ปรากฎขึ้น และรับรู้เหตุการณ์ทุกอย่าง

เขาคือ "ศาสตราจารย์อัลบัส ดัมเบิลดอร์" อาจารย์ใหญ่ประจำโรงเรียนฮอกวอตต์

"กลับมาอีกครั้งแล้วหรือแฮร์รี่ กับการส่องกระจกเงาแห่งเอริเซด"

"เธอรู้ไหมว่าผู้ที่มีความสุขที่สุดในโลก คือผู้ที่ส่องกระจกบานนี้แล้วพบเห็นเงาของตัวเอง"

"ถ้าอย่างนั้น -- กระจกบานนี้ก็สะท้อนสิ่งที่เราต้องการเท่านั้นใช่ไหมครับ"

"ใช่แล้ว กระจกบานนี้สะท้อนถึงสิ่งที่อยู่ลึกที่สุดในจิตใจของเรา สิ่งที่เรากระหายถึงมัน"

"จงจำไว้ว่า กระจกบานนี้ไม่ได้มอบความรู้หรือความจริงกับเรา"

"มีผู้คนมากมายที่ส่องกระจกบานนี้แล้วหลงใหลจนกระทั่งกลายเป็นบ้าไป"

"และนั่นคือเหตุผลที่ว่า -- วันพรุ่งนี้ กระจกบานนี้จะถูกเคลื่อนย้ายออกไปยังที่ใหม่"

"ฉันไม่ต้องการให้เธอมองหากระจกบานนี้อีกครั้ง แฮร์รี่"

"เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะติดอยู่ในโลกของความฝันจนหลงลืมออกไปใช้ชีวิต"

เมื่อฉากสุดท้ายได้ถูกฉายขึ้น 

นั่นคือฉากที่แฮร์รี่นั่งรถไฟกลับไปยังบ้านเดอร์สลีย์

และฉันก็ลุกจากเก้าอี้เพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน

สิ่งที่ฉันได้รับคือความอิ่มเอมใจ

ราวกับได้ย้อนกลับไปวัยเด็กอีกครั้ง

ช่วงเวลาที่หลงใหลคลั่งใคล้แฮร์รี่ พอตเตอร์เอามากๆ 

นอกเหนือจากนั้นคือหมากรุกพ่อมด

ที่เมื่อก่อน ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอินกับมันมากขนาดนี้

ที่สำคัญที่สุด คือประโยคที่ศาสตราจารย์อัลบัส ดัมเบิลดอร์ได้พูดกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ที่ว่า

"ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะติดอยู่ในโลกของความฝันจนหลงลืมออกไปใช้ชีวิต"

ฉันเอะใจว่า ทำไมฉันถึงสะดุดกับตรงนี้

หรือว่าเกิดการเตือนใจในบางสิ่งบางอย่าง

ว่าฉันกำลังหลงใหลไปกับการส่องกระจกเงาแห่งเอริเซดอยู่

กระจกเงาที่สะท้อนเฉพาะสิ่งที่ปรารถนาในหัวใจ

"จงจำไว้ว่า กระจกบานนี้ไม่ได้มอบความรู้หรือความจริงกับเรา"

"มีผู้คนมากมายที่ส่องกระจกบานนี้แล้วหลงใหลจนกระทั่งกลายเป็นบ้าไป"

สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ฉันกลับมาสำรวจชีวิตว่า ฉันกำลัง "เสพติด" 

กับการจ้องมองเงาสะท้อน "ใด" ที่ปรากฎในกระจกเงาแห่งเอริเซด

ที่ทำให้ฉันเสียเวลาและความรู้สึกไปกับการลุ่มหลงในภาพมายา

ที่เป็นเพียงแค่ความปรารถนา ไม่ใช่ความรู้หรือทว่าความจริงใดๆ

ต้องขอบคุณโปรเฟสเซอร์ดัมเบิลดอร์จริงๆ ที่ช่วยเตือนสติให้รู้สึกตัว

ก่อนที่ฉันจะลุ่มหลงไปกับการจ้องมองเงาสะท้อนสิ่งที่ปรารถนาในกระจกมากไปกว่านี้

สูญเสียเวลาและความรู้สึกไปกับภาพมายาที่ไม่อาจเกิดขึ้นในโลกความเป็นจริงได้

ก่อนที่จะกลายเป็นหนึ่งในกลุ่มคนทีสูญเสียตัวตนและจริตไปกับกระจกเงาแห่งเอริเซด

หรือถ้าพูดง่าย ๆ ก็คือเป็นบ้านั่นแหละ