ที่มันจะมี เรื่องบางเรื่อง 

ที่ไม่ว่าเราพยายามหยุดคิด

พยามยามหมกหมุ่นกับสิ่งอื่นๆ

แต่มันก็หนีไม่พ้นเลย

เมื่อไหร่ที่เราได้อยู่คนเดียว 

ได้อยู่เงียบๆ

เรื่องราวนั้นๆ....คำพูดเหล่านั้น....มันก็จะคืบคลานกลับมาในห้วงความคิดเราจนได้

มันแย่นะ สำหรับเรา

มันค่อนข้างที่จะรบกวนใจของเรามาก

ไม่สามารถทำหรือคิดอะไรได้

ทุกอย่างมันเหมือนถูกแช่แข็ง

จากดวงตาที่เคยตั้งเป้าหมาย เปลี่ยนเป็นไร้การโฟกัสทันที

เรื่องส่วนใหญ่ที่เข้ามา ก็ไม่ใช่เรื่องแสนดีเลยแม้แต่น้อย

ล้วนแต่เป็นเรื่องราวที่ดึงให้เรายิ่งจมลงไปในห้วงความคิดตัวเอง

เหมือนไร้ทางออก

เหมือนไร้หนทาง

แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

เป็นการร้องไห้ที่ปวดหัวและอึดอัด

เป็นการร้องไห้ที่ทรมาน

มันเป็นเรื่องที่เราไม่สามารถจะเล่าให้ใครต่อใครฟังได้

เพราะหากเล่าไป

มีแต่จะยิ่งทำให้คนที่เราคิดถึง และคนที่เราเล่าให้ฟังคิดตาม และแย่ลงเท่านั้น

ไม่ได้...

เล่าไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด

เป็นเรื่องราวที่เราหาทางออกไม่ได้จริงๆ

ตอนนี้เรายังหาไม่เจอ

มันคงเป็นเรื่องที่เราต้องปลอบตัวเองและสร้างจิตใจตัวเองให้แข็งแรงกว่านี้

กลัวไปหมด

กลัวว่าฟ้าจะไม่เห็นใจ

กลัวว่าโลกนี้จะไม่มีความยุติธรรม

กลัวความผิดถูกไม่มีน้ำหนักใดใด

กลัว...

กลัวจนเพียงแค่คิดก็สามารถร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ

เราได้แต่สาวภาวนาทุกค่ำคืน

ให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี 

ให้ทุกคนที่เรารัก.....

เพียงแค่คิดว่าจะพิมพ์อะไรออกไปก็กังวลไปหมด

มันเป็นความรู้สึกที่เราอยากจะแสดงออกอย่างเปิดเผย

แสดงออกสิ่งที่อยู่ในใจเราทุกอย่าง

แต่เราก็กลัว....

ว่าหากทำออกไป มันจะกลายเป็นเหมือนการได้ทำครั้งสุดท้าย

เหมือนในหนังเรียกน้ำตาที่เราชอบดู

กลัวว่าหากทำให้มันแตกต่างไปจากที่เป็นอยู่ ที่ปกติดี มันจะกลายเป็นเรื่องที่เราไม่อยากให้เป็น

ฉากในหนังที่เมื่อพระเอกกลับตัวกลับใจมาเป็นคนเอาถ่าน

เพื่อให้นางเอกภูมิใจ และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

แล้วสุดท้ายนางเอกก็โดนรถชน....เหมือนในเรื่อง One Day

เราไม่สามารถอธิบายออกมาให้ชัดเจนกว่านี้ได้เราขอโทษ 

เราไม่กล้าที่จะพิมพ์สิ่งที่เราคิดออกไปด้วยซ้ำ...

สิ่งไหนจะช่วยเราได้บ้าง ?

เก็บเรื่องราวที่มักห้วนกลับมาหาเราในห้วงความคิดไว้

เก็บใส่กล่องดำแล้วโยนมันลงไปในหลุมดำกลางร่างกาย 

ให้มันจนดิ่ง ให้จมไปลึกที่สุด

เผื่อว่าความลึกที่กล่องดำร่วงลงไป

จะพอถ่วงเวลาที่เรื่องราวเหล่านั้นจะห้วนกลับมาหาอีกครั้ง....

หรือการอยู่คนเดียว...ทำให้เราฟุ้งซ่าน

หากเป็นแบบนั้น ได้โปรดส่งใครซักคนมาเยียวยาความทรมานของเราที