ตั้งแต่ปีใหม่มา การมีอยู่ของเขาถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับเธอ จนถึงตอนนี้

เธอไม่เคยคิดว่าเขา หรือแม้แต่ใครสักคนที่เธอพบเจออยู่ทุกๆวันจะชอบเธอ 

เธอยังจำเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาก่อนหน้านี้ได้ดี 

และบางที สถานการณ์ตรงหน้าก็พาเธอวนกลับไปนึกถึงมัน จนบางครั้งเธอก็เผลอพูดมันออกมาต่อหน้าเขา 

" จำได้ด้วยหรอ ? " เขาถามกลับ พร้อมสีหน้าประหลาดใจ

" รู้สึกผิดน่ะ เลยจำได้ จำไม่ได้หรอ? " ที่จริงแล้ว เธอรู้อยู่แก่ใจว่าที่เธอจำได้นั้น ไม่ได้มาจากความที่เธอรู้สึกผิดที่ไม่กล้าชวนเขาเข้าร่มแล้วปล่อยให้เขาเปียกหรอก แต่เป็นเพราะช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่เธอเห็นเขาบนสะพานลอยนั่น เธอดันเอาแต่คิดภาพว่าถ้าได้เดินอยู่ในร่มคันเดียวกันกับเขา จะคุยอะไรกัน นั่นเลยทำให้เธอลืมไปสนิทว่าควรจะพูดอะไร

" หึ จำไม่ได้เลย " เขาตอบกลับ ถึงแม้จะผิดหวังนิดหน่อย แต่เธอก็ไม่แปลกใจหรอกที่เขาจำไม่ได้ 

เธอได้แต่หวังว่าเธอจะไม่เผลอพูดเรื่องของเขามากไปกว่านี้ เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับเขาในตอนนั้น