เรา คนที่มีบุคลิกแบบอินโทรเวิร์ทอย่างเต็มขั้น

เรา คนที่มักสนใจในเรื่องที่คนอื่นเขาไม่สนใจกัน 

เรา คนที่ไม่มีใครให้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่วิ่งวนอยู่ในสมอง 

หลายล้านความคิดผุดขึ้นไม่ต่างจากฟองน้ำเดือด 

แต่สุดท้าย ฟองน้ำเหล่านั้นก็เพียงระเหยหายไปในอากาศ

มันไม่ถูกกลั่นให้กลายเป็นหยดน้ำที่มีค่า 

แค่เพราะมันไม่ใช่น้ำในแบบที่ใครต้องการ

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม เป็นข้อเท็จจริงที่ใครก็รู้ 

เราเองก็มีพ่อแม่ มีน้องชาย มีเพื่อน เหมือนอย่างที่ใครใครก็มี

เราอยู่ไกลบ้าน มีสังคมเดียวที่เหลือคือเพื่อน 

แต่เป็นเพื่อนที่แตกต่างจากเราอย่างสิ้นเชิง

เราอยู่ โดยที่พูดอะไรได้ไม่มากเท่าไหร่ 

เพราะส่วนใหญ่ บทสนทนาถูกชี้ไปในทางอื่น 

ทางที่เราไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็จำต้องไปต่อเพื่อไม่ให้ใครหมดสนุก

แต่เราลืมคิด ความสนุกของเพื่อนไม่เคยขึ้นอยู่กับเราเลย

เราลองถอย ลองไปทำอะไรที่เติมเต็มตัวเองบ้าง

ดูหนังเรื่องที่อยากดู ซื้อของที่อยากได้ อ่านนิยายที่อยากอ่าน

ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ดำเนินการด้วยตัวเราเพียงคนเดียว 

มันก็ดีนะ ได้เพื่อนโดยไม่รู้ตัวอีกหนึ่งคน ชื่อว่าความเหงา

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม 

การมีสังคมจึงเป็นหนึ่งในความต้องการพื้นฐานของมนุษย์

แต่ถ้าเราไม่สบายใจกับสังคมที่เราอยู่ อึดอัดกับการต้องตามกระแส

แล้วแบบนี้ สังคมจะตอบสนองความต้องการของเราได้จริงหรือ?

อันที่จริง เราก็เกลียดตัวเองที่เป็นคนอินโทรเวิร์ท

เกลียดการที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้มีตัวตนในบทสนทนา

เกลียดการที่เป็นคนโง่เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนพูดอะไรกัน

เกลียดการที่สุดท้ายก็ทำได้แค่นั่งเงียบๆ ฟังเพื่อนหัวเราะในเรื่องที่เราไม่อินเท่าไหร่

มันยากนะ ถ้าต้องเปลี่ยนความสนใจให้เป็นไปในทิศทางเดียวกับคนอื่น

เราไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรมันถึงน่าสนใจ

เออ อันนี้ความผิดเราเองแหละ 

แต่มันก็ยากจริงจริง

อย่าเงียบสิ เราก็อยากเป็นส่วนหนึ่งในวงสนทนา

อย่าเงียบสิ ทำไมไม่มีใครอินในเรื่องเดียวกับเรา

อย่าเงียบสิ เราพูดน่าเบื่อขนาดนั้นเลยหรอ

เงียบเถอะ ถ้าพูดไปแล้วก็ไม่มีใครเข้าใจอยู่ดี

จบ.